ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Έμβλημα της ΠΕΕΑ "Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης" 10 Μάρτη 1944, Βίνιανη Ευρυτανίας

Η παρούσα πολιτική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα μας, επιβάλλει την αλλαγή πλεύσης προς τον ακομμάτιστο εθνικιστικό πατριωτισμό.

Η σημερινή πολιτική συγκυρία αποτελεί αναμφίβολα μία πολλή σκληρή πραγματικότητα. Η πατρίδα μας, όπως έχουμε ξαναγράψει σε παλαιότερα άρθρα, βρίσκεται σε υπαρξιακό αδιέξοδο, το οποίο είναι πρωτοφανές στη νεότερη ιστορία της χώρας μετά την εθνική παλιγγενεσία του 1821 και τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους.

Η γνώμη μας είναι ότι όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου ασκούν αντιπατριωτική και ανθελληνική πολιτική, βασισμένη στα ιδιοτελή και ξενόφερτα πολιτικά τους ιδεολογήματα που ταλανίζουν την ιερή μας πατρίδα εδώ και δύο αιώνες. Ποτέ η σύγχρονη Ελλάδα δεν κυβερνήθηκε από μία αλληθινή πατριωτική κυβέρνηση. Πάντα υπήρχε ο ξένος παράγων, είτε αυτός εμφανίστηκε σε πρωτόλεια μορφή με το ρωσικό, το αγγλικό και το γαλλικό κόμμα. Είτε έλεγχε τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα με ξενόφερτους βασιλιάδες που λέγονταν Όθωνες και Γλύξμπουργκ. Ακόμα και μέσα από τις αψιμαχίες του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου μεταξύ Γερμανίας και Αγγλο-γάλλων οι οποίες δημιούργησαν τον καταραμένο εθνικό διχασμό μεταξύ «Βενιζελικών» και «Βασιλικών», με αποτέλεσμα τα δραματικά γεγονότα για το έθνος με τις γενοκτονίες και τα ολοκαυτώματα της Μικράς Ασίας και του Ποντιακού Ελληνισμού. 

Ο συγκεκριμένος «Εθνικός Διχασμός» κατέληξε στη δικτατορία της 4^ης Αυγούστου του Μεταξά. Ολόκληρη η περίοδος της κυβέρνησης της 4^ης Αυγούστου (1936 – 1940) υπήρξε περίοδος καταπιεστική για πολλά άτομα παρά του ότι ο Μεταξάς ψήφισε πολλούς νόμους υπέρ των εργατών και των αγροτών, μεταξύ των οποίων, ο νόμος περί κοινωνικών ασφαλίσεων, ο νόμος περί αφέσεως των αγροτικών χρεών κ.λπ. Ωστόσο, τα όργανα ασφαλείας στην προσπάθεια τους να καταδιώξουν τον κομμουνισμό προέβησαν σε πολλές καταπιέσεις, ιδίως εκείνων που ήσαν αναμεμιγμένοι στα συνδυκαλιστικά πράγματα της Ελλάδας, με αποτέλεσμα να αυξηθεί επικίνδυνα το χάσμα μεταξύ σωμάτων ασφαλείας και ελληνικού λαού! Κι ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε η αστυνομία και η τότε χωροφυλακή να είναι ο φύλακας άγγελος του ελληνικού λαού σε κάθε περίσταση, αντίθετα δημιουργήθηκε αυξημένο εχθρικό ρεύμα κατά των οργάνων των Σωμάτων Ασφαλείας, εξαιτίας του οποίου επήλθε τελικά η μεγάλη σύγκρουση των Δεκεμβριανών του 1944 και κατόπιν του εμφύλιου 1946 – 1949. Το σύστημα το οποίο εφάρμοσε το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης της 4^ης Αυγούστου, να επιμένει στη βίαιη υποβολή των «υπεύθυνων δηλώσεων μετανοίας» και αποκηρύξεως του κομμουνισμού, ο οποίος είχε πλέον διεισδύσει σε κάθε εθνική γωνιά, αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της επερχούμενης κοινωνικής αναταραχής με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα που εξακολουθούν να σημαδεύουν την Ελλάδα και το ελληνικό έθνος. Η κάκιστη εφαρμογή πολλών αστυνομικών διατάξεων από τα Όργανα Ασφαλείας, τόσο στις μεγαλουπόλεις, όσο και στην ύπαιθρο, δημιούργησαν το ζοφερό εκείνο κλίμα μέσα στο οποίο ανεπτύχθησαν οι πυρήνες του κομμουνισμού, ενός φανατικού κομμουνισμού, που η καταστολή του απαίτησε ανθρώπινες θυσίες, κόπους και χρήμα. Ωστόσο, το «ΟΧΙ» του Μεταξά στις βλέψεις του ιταλικού φασισμού την 28^η Οκτωβρίου 1940, μετατράπηκε σε ένα ομόψυχο και σύσσωμο λαϊκό «ΟΧΙ» των Ελλήνων σε κάθε γωνιά και κάθε άκρη της χώρας. Ακόμα και ο τότε γ.γ του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, προέτρεπε τον ελληνικό λαό σε εθνική ενότητα, μέσα από σχετικό άρθρο του (κάλεσμα) στον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ».

Κατά τη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης (1941 – 1944) η παρέμβαση των Εγγλέζων (Πολιτική του «Διαίρει και βασίλευε») και των μυστικών τους υπηρεσιών, είχε σαν αποτέλεσμα την αποτροπή συμφωνίας των αντάρτικων δυνάμεων του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ ώστε μετά την απελευθέρωση από τα γερμανικά ναζιστικά στρατεύματα, να κυβερνηθεί η πατρίδα από μία αληθινή πατριωτική κυβέρνηση, χωρίς κομματικούς παρεμβατισμούς κομμουνιστικούς (Σταλινικούς) ή αστικούς, νεοφιλελεύθερους, καπιταλιστικούς και ιμπεριαλιστικούς (Αγγλόφιλους και αμερικανόφιλους). Ιστορικό παράδειγμα αποτελεί η προδοσία του ΚΚΕ προς τον Άρη, αποκηρύσσοντας τον και αποκαλώντας τον «δηλωσία», «Μιζέρια» κ.λπ. Και αυτή η προδοσία είχε σημειολογική σημασία, γιατί το ΚΚΕ είχε ήδη κάνει τη «βρωμοδουλειά» του, χρησιμοποιώντας τον Άρη. Είχε έρθει η ώρα να τον «πετάξει στα αζήτητα» αφού τον είχε πρώτα εκμεταλλευτεί προκειμένου να εξυπηρετήσει τα μαρξιστικά αντεθνικά, διεθνιστικά και σταλινικά κομματικά του σχέδια (Εθνομηδενιστικές θέσεις του ΚΚΕ ήταν ότι η «Μακεδονία» δεν είναι Ελληνική και ότι πρέπει να γίνει ανεξάρτητο κράτος, το ίδιο και η «Θράκη», ενώ πάγια θέση του, που εξακολουθεί να την έχει και σήμερα, είναι ότι η Ελλάδα είναι…..ιμπεριαλιστικό κράτος!). Όταν ο Άρης τα συνειδητοποίησε όλα αυτά, ήταν πλέον αργά. Κατάλαβε την προδοσία των «συντρόφων» του κέντρου και του Ζαχαριάδη (παρά τη τυφλή μέχρι το τέλος πίστη και υποταγή του στο ΚΚΕ) οι οποίοι ως γνωστόν αρνούνταν να στρατολογήσουν αντάρτες από το 1941 έως το 1944 (Μόνον ο Άρης ήταν αυτός που στρατολογούσε αντάρτες, ακόμα και βασιλόφρονες, γιατί ο αγώνας που διεξήγαγε ο Άρης ήταν ιερός, ήταν πατριωτικός, ήταν εθνικοαπελευθερωτικός) και αρκούνταν στο να διεξάγουν τον αγώνα στα αστικά κέντρα (Ιδιαίτερα στην Αθήνα), οργανώνοντας διαδηλώσεις όπως κάνουν και σήμερα με το ΠΑΜΕ, μετακινώντας γεωγραφικά τα ίδια άτομα από πορεία σε πορεία.

Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει και τη συμβολή του ΕΔΕΣ στην Εθνική Αντίσταση  (Ιδρύθηκε από φιλοβενιζελικούς αξιωματικούς του στρατού) με την πραγματοποίηση εκκαθαριστικών επιχειρήσεων κατά των δολοφόνων ναζιστών και φασιστών Αλβανών Τσάμηδων (οι οποίοι όπως και οι Βούλγαροι στη Θράκη και στη Μακεδονία, είχαν γίνει μέρος του ναζιστικού γερμανικού στρατού σφάζοντας και εξοντώνοντας ολόκληρα ελληνικά χωριά) στην ευρύτερη περιοχή της Θεσπρωτείας. Όμως, ο Ζέρβας και ο ΕΔΕΣ έχασαν την ευκαιρία τα ονόματά τους να γραφτούν με χρυσά γράμματα στην Ιστορία του ελληνικού Έθνους, όταν απέρριψαν την πρόταση του Άρη για συνεργασία και από κοινού διακυβέρνηση της χώρας μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων. Πολλώ δε, με τη μυστική συμφωνία του ΕΔΕΣ με τα κατοχικά στρατεύματα, για να διαφυλάξουν δήθεν τον ελληνικό λαό από τον «κόκκινο» κίνδυνο του ΕΛΑΣ. Αυτό το γεγονός είναι αντιφατικό, καθώς οι Γερμανοί το τελευταίο πράγμα που θα τους έννοιαζε αποχωρώντας από την Ελλάδα ήταν να γίνει η Ελλάδα κομμουνιστικό κράτος. Ως εκ τούτου, εδώ υπάρχουν ερωτηματικά τα οποία καταλήγουν στο λογικό συμπέρασμα ότι θα πρέπει να υπήρχε προσυνεννόηση των Εγγλέζων με τους Γερμανούς μέσω του ΕΔΕΣ. Ήδη, οι Εγγλέζοι ετοιμάζονταν να αναλάβουν, ως αποικιοκράτες, τον έλεγχο και τη διακυβέρνηση της μεταπολεμικής Ελλάδας (Συμφωνία της Καζέρτας της 24^ης Σεπτέμβρη 1944) η οποία κατέληξε στα Δεκεμβριανά και στον επαίσχυντο αφοπλισμό του ΕΛΑΣ στη Βάρκιζα την 12^η Φεβρουαρίου του 1945 (Μία ημέρα μετά το τέλος της διάσκεψης της Γιάλτας όπου η Ελλάδα πέρασε στην επιρροή των Εγγλέζων) που αποτέλεσμα είχε την αποπομπή του Άρη από το ΚΚΕ και την τραγική αυτοκτονία του την 16^η Ιουνίου 1945 στη χαράδρα του Φάγγου, στην περιοχή Μεσούντα Άρτας, προδομένος από το ΚΚΕ και περικυκλωμένος από τα τάγματα ασφαλείας και εθνοφυλακής που εκπροσωπούσαν την αντίδραση για την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Τα Τάγματα Αφαλείας τα οποία στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής έδωσαν όρκο υπέρ του Χίτλερ και του Γερμανικού στρατού, κατά του ελληνικού λαού. Που παρακλάδια τους ήταν τα ΜΑΥ (Μονάδες Αυτασφαλείας Υπαίθρου), τα ΤΕΑ (Τάγματα Εθνοφυλακής Αμύνης), και τα ΜΑΔ (Μικτά Αποσπάσματα Διώξεως) που είχαν στελεχωθεί από άνδρες προδοτικών, δοσιλογικών και ακροδεξιών οργανώσεων με δράση ήδη από την εποχή της κατοχής.

Όμως, και μετά τον εμφύλιο πόλεμο, το αστικό κράτος της δεξιάς, των νικητών του εμφύλιου σπαραγμού, έγινε υποχείριο του ιμπεριαλισμού των αμερικάνων με το «Ανήκομεν εις τη Δύσην» του «εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή. Απαξιώθηκαν, ως «Εθνικιστικοί», οι πατριωτικοί εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες της ΕΟΚΑ των Καραολή και Δημητρίου, που διεξήχθησαν κατά των Εγγλέζων και υπέρ της ένωσης με τη «Μητέρα Ελλάδα». Υποβαθμίστηκε το γεγονός ότι ο ελληνικός πληθυσμός της Κωνσταντινούπολης μειώθηκε με γεωμετρική πρόοδο κατόπιν του τουρκικού πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων Κωνσταντινοπολιτών τον Σεπτέμβρη του 1955.  Στη δεκαετία 1960 παρακρατικοί σκοτώνουν τον βουλευτή της αριστεράς Λαμπράκη. Έγινε η αποστασία του Μητσοτάκη. Αναδείχθηκε η υπόθεση «Ασπίδα» που συνομωτικά υποστήριξε ο Αμερικάνος υπήκοος Ανδρέας Παπανδρέου ο οποίος είχε φτιάξει κόμμα μέσα στο κόμμα του πατέρα του. Εκκολάφθηκε το δεξιό παρακράτος των μεταγενέστερων χουντικών πραξικοπηματιών αξιωματικών του ΙΔΕΑ. Εξαιτίας των πολιτικών παιχνιδιών του φανατικού αντιαριστερού πατέρα του Ανδρέα, Γεωργίου Παπανδρέου, και της αβελτηρίας του ανίκανου Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ, η Ελλάδα κατέληξε στα νύχια μίας επταετούς «Δικτατορίας των Συνταγματαρχών». Αποτέλεσμα αυτής της δικτατορίας ήταν η κατάρρευση του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού που είχε ανθίσει ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του 1960, και η αφορμή της τραγωδίας της Κύπρου το 1974, χωρίς η «Χούντα» του Ιωαννίδη να είναι αποκλειστικά υπεύθυνη καθώς, κατά τη γνώμη μας, τις ευθύνες τις είχαν οι πολιτικάντηδες και όχι οι αξιωματικοί της χούντας, και κάποια στιγμή οι εν λόγω ευθύνες θα αποκαλυφθούν με το άνοιγμα του «Φακέλου της Κύπρου».

Η μεταπολίτευση του 1974 δημιούργησε πολιτικούς φορείς που κυβέρνησαν την Ελλάδα για πολλά χρόνια, φτάνοντας μέχρι το 2015 όπου εκλέχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Νέα Δημοκρατία, ήταν το δήθεν αστικό δεξιό κόμμα που έφτιαξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το οποίο ποτέ δεν είχε όραμα για την Ελλάδα. Ήταν το «μαγαζί» του Καραμανλή, «κομμένο και ραμμένο» στα μέτρα του. Ήταν και παραμένει ένας κυβερνητικός διαχειριστικός οργανισμός που απαρτίζεται από πολιτικά τζάκια τα οποία εκφράζουν τη βαθειά οικογενειοκρατία που διοικεί το εν λόγω κόμμα. Αυτοί που εναλάσσονται στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας ενδιαφέρονται για τα προσωπικά τους οφέλη χωρίς να δίνουν σημασία στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και στις ανάγκες της επιβίωσης του έθνους και της πατρίδας. Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν το κόμμα που κυβέρνησε τα περισσότερα χρόνια από την μεταπολίτευση το 1974 έως σήμερα. Δημιούργησε ένα βαθύ πελατειακό κράτος «νομιμοποιώντας» τη διαφθορά σε όλες τις κοινωνικές ομάδες και ιδιαίτερα στον δημόσιο τομέα. Το κακό που έκανε το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα ήταν να αυξήσει τη γραφειοκρατία στον δημόσιο τομέα καθιστώντας τον Έλληνα πολίτη σκλάβο του κρατικού μηχανισμού. Μοίρασε χρήματα από ευρωπαϊκά προγράμματα σε ημέτερους χωρίς να πραγματοποιείται ανάπτυξη στη χώρα. Αύξησε γεωμετρικά το εξωτερικό χρέος και εισέπραττε χρήματα από την ΕΟΚ χωρίς να έχει ολοκληρωμένα εθνικά επενδυτικά σχέδια. Γιγάντωσε μία πλουτοκρατική επιχειρηματική και εκδοτική ελίτ που γεννήθηκε στη χούντα και επί ΠΑΣΟΚ αναλάμβανε μονοπωλιακά τα δημόσια έργα, τις προμήθειες του δημοσίου, και τον τύπο. Κατέστρεψε την ατομική συνείδηση με την κυνική διάλυση της ελληνικής οικογένειας και κατ’ επέκταση της κοινωνίας. Μετέτρεψε έναν λαό του μόχθου και της βιοπάλης σε έναν παρασιτικό λαό της Ευρωπαϊκής περιφέρειας ο οποίος κατανάλωνε δεκαπλάσια από αυτά που παρήγαγε. Μετέτρεψε τον ελληνικό λαό σε ξενομανή, χωρίς εθνική ταυτότητα, με μοναδικό ενδιαφέρον πώς να εξαπατήσει τον συμπολίτη και το κράτος του προκειμένου να γίνει αστός το ταχύτερον δυνατόν. Όλη αυτή η κατάσταση της πλασματικής ευημερίας, επισφραγίστηκε με την αλλαγή του νομίσματος σε ευρώ από τον Σημίτη, με τη «φούσκα» του χρηματιστηρίου, και με την έντεχνη κάλυψη του υπέρογκου ελληνικού χρέους από τον Αλογοσκούφη που ήταν υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή. Συγχρόνως με την οικονομική τελμάτωση της Ελλάδας, επήλθε και η ηθική πτώση της ελληνικής κοινωνίας. Χτυπήθηκε η παράδοσή μας, η κουλτούρα μας, ο πολιτισμός μας, η θρησκεία, η παιδεία, η γλώσσα, και εν τέλει η ιδιοπροσωπεία μας ως εθνικό υποκείμενο, ως ελληνικό γένος, που κατείχε περίοπτη θέση για χιλιάδες χρόνια στο ιστορικό προσκήνιο. Δηλαδή, χάθηκε το όραμα μας!

Μετά τις κατάπτυστες μνημονιακές κυβερνήσεις των Γιωργάκη Παπανδρεόυ και Σαμαρά-Βενιζέλου, ήρθε η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ, η σειρά του «πρώτη φορά αριστερά». Μία κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που παραπέει μέσα στα ψέματά του αγράμματου κουτοπόνηρου πρωθυπουργού της. Μία κυβέρνηση που ξεπούλησε και το τελευταίο πετραδάκι της εθνικής μας περιουσίας. Μία κυβέρνηση που ικανοποιεί τα κερδοσκοπικά συμφέροντα του Σόρος μέσα από τις εθνομηδενιστικές ιδεοληψίες (του μεταμοντέρνου «πολιτικά ορθού») των ελευθεριακών και μαρξιστικών συνιστωσών της που αδιάλειπτα και μεθοδευμένα προωθεί τον εθνομηδενιστικό αλλόφυλο εποικισμό της Ελλάδας από τους παράνομους μετανάστες, οι οποίοι λόγω του δημογραφικού προβλήματος της χώρας θα γίνουν οι επόμενοι πολίτες της, λιβανοποιώντας κυριολεκτικά την Ελλάδα, εξαφανίζοντας τον υπαρκτό Ελληνισμό όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Ιδεοληψίες εθνομηδενιστών που προσπαθούν, προπαγανδιστικά ανιστόρητα και ανερυθρίαστα, να μας πείσουν ότι δεν υπήρχε ελληνικό έθνος πριν από την παλιγγενεσία του 1821, και πως το πρώτο ελληνικό κράτος του 1830 δημιούργησε το ελληνικό έθνος! Δηλαδή, η προσπάθεια τους σήμερα είναι το κράτος να στραφεί κατά του έθνους. Αυτό δηλαδή που όλοι πιστεύουμε ότι το κράτος αποτελεί την ασπίδα του έθνους, θα γίνει η λόγχη εκείνη η οποία θα διεμβολίσει το έθνος!

Ως εκ τούτου το ελληνικό κράτος, όπως έχει διαμορφωθεί, μετά από τις αλλεπάλληλες εντάξεις σε πολιτικοοικονομικά ευρωπαϊκά αλλά και ατλαντικά στρατιωτικά συστήματα και οργανισμούς όπως η ΕΟΚ, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν ανήκει πλέον στο ελληνικό έθνος και μάλιστα μάχεται για την εξαφάνιση του υπαρκτού Ελληνισμού (όχι του οικουμενικού με την έννοια της διάδοσης του ελληνικού πνεύματος). Ο υπαρκτός Ελληνισμός είμαστε αυτά τα λίγα άτομα που έχουμε διασωθεί από τις διαδοχικές καταστροφές που έχει υποστεί  ο Ελληνισμός τα τελευταία 2000 έτη. Δηλαδή τις αλλεπάλληλες επιδρομές, τη βίαιη προσχώρησή μας σε άλλα έθνη όπως το τουρκικό (αναφέρει ο Σπύρος Βρυώνης ότι υπήρχαν 12 εκατομμύρια Έλληνες στη Μικρά Ασία, ενώ τώρα δεν υπάρχει κανένας). Ό,τι λοιπόν έχει απομείνει ως υπαρκτός Ελληνισμός πάνω στην ελληνική χερσόνησο, απειλείται από εισβολή αλλογενών, αλλοφύλων, αλλοθρήσκων ανθρώπων, με άλλη παιδεία. Η εισβολή τους στην Ελλάδα είναι προγραμματισμένη και μεθοδευμένη έξωθεν και έσωθεν. Οι ημεδαποί απάτριδες ανθέλληνες «ανθρωπιστές», οι οποίοι υποστηρίζουν με μανία και λύσσα αυτήν την εισβολή, λένε ότι όλοι είναι άνθρωποι, όμως με την έννοια του «ανθρώπου» υπονομεύουν την έννοια του πολίτη. Μάλιστα προσπαθούν να υποκαταστήσουν την έννοια του πολίτη με την έννοια του ανθρώπου. Δηλαδή ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα που έχουν οι πολίτες. Συνεπώς, η Γη δεν ανήκει σε κανέναν, το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του, και τελικά οι άνθρωποι μπορούν να πάνε και να γίνουν πολίτες παντού και όπου θέλουν.

Σήμερα, όσο ποτέ, υπάρχει η ανάγκη της συσπείρωσης του πατριωτικού κινήματος. Σήμερα, όσο ποτέ, υπάρχει η ανάγκη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που πρέπει να διεξαχθεί με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο, μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας, της δημοκρατίας και του συντάγματος. Αυτό, που είναι αναγκαίο να γίνει, είναι να επανέλθει το όραμα στον ελληνικό λαό. Να δημιουργήσουμε ένα κράτος βασισμένο στον ελληνικό πολιτισμό ο οποίος γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα, και μετέφερε το φιλοσοφικό του πνεύμα στην Ελληνορθόδοξη παράδοσή μας και στο Βυζάντιο. Που κράτησε τη φλόγα της λεφτεριάς μας άσβεστη στα χρόνια της σκλαβιάς από τους Οθωμανούς. Φλόγα, η οποία αφύπνισε τον Ρήγα, τη Φιλική Εταιρία, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Νικηταρά, τον Διάκο, τον Μπότσαρη, τον Τζαβέλλα, τον Καψάλη, τους Σουλιώτες, τα παιδιά της Σαμαρίνας, τον Μακρυγιάννη, τη Μπουμπουλίνα, τη Μαυρογέννους, τον Μιαούλη, τον Κανάρη, τον Παπαφλέσσα, τους Υψηλάντηδες, τους Ιερολοχίτες και όλους τους ήρωες του εθνικού ξεσηκωμού που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της Ελλάδας.

Να φτιάξουμε ένα νέο κράτος, σε αυτή τη μικρή και πολύπαθη χώρα μας, για να διατηρήσουμε το γένος και το έθνος μας αλώβητο από την παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων που με φασιστικό τρόπο καταδυναστεύει τους λαούς του κόσμου. Το οφείλουμε στα ιερά κόκκαλα των προγόνων μας και στις επόμενες γενεές των Ελλήνων. Ένα κράτος με κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοκρατία, οικολογική ευαισθησία, αξιοποίηση των πόρων του δηλαδή το ανθρώπινο δυναμικό του ευφυή λαού μας! Να αξιοποιήσουμε τον πλούσιο πρωτογενή και να αναπτύξουμε τον δευτερογενή τομέα παραγωγής της χώρας. Να δώσουμε ώθηση στην περιφέρεια και στις αγροτικές καλλιέργειες με τη χρήση νέων τεχνολογιών και νέων μεθόδων. Να δώσουμε έμφαση και να αξιοποιήσουμε τη λογοτεχνία, την ποίηση, τις τέχνες, τον πολιτισμό και την παράδοσή μας. Να αντιμετωπίσουμε τον ανθρώπινο πόνο της προσφυγιάς μεθοδικά και συστηματικά χωρίς να εξαρτόμαστε από τις εθνομηδενιστικές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις του Σόρος. Να σταματήσουμε τις ροές των παράνομων μεταναστών που τείνουν να αλλιώσουν τη πληθυσμιακή δομή του έθνους. Να υπάρχουμε ως έθνος σε μία Ευρώπη ελεύθερων και ανεξάρτητων πατρίδων διαφυλάττοντας την εθνική μας ανεξαρτησία και τη λαϊκή μας κυριαρχία.

Κινητήριες δυνάμεις του εθνικού και κοινωνικού αγώνα δεν μπορούν να είναι άλλες παρά οι μοχθητές του χεριού και του πνεύματος στις πόλεις, οι οργωτές της γης και ιδιαίτερα του βουνού, που τους ευνοεί το έδαφος, και απόκοντα τα μεσαία στρώματα και όσα ξυπνημένα μυαλά απ’ τα ανώτερα κοινωνικά επίπεδα θα ήθελαν να ακολουθήσουν τον ιερό και τίμιο αγώνα της πατρίδας και του λαού. Εάν ένας εργαζόμενος οιοδήποτε κλάδου κατά την διάρκεια της ζωής του κατορθώσει να αποκτήσει κοινωνική συνείδηση, απαραιτήτως αποκτά και εθνική συνείδηση. Ωστόσο, η απόκτηση της κοινωνικής συνείδησης προϋποθέτει πάντοτε και την ύπαρξη της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η δε κοινωνική δικαιοσύνη πρέπει να έχει πάντοτε ως βάση την ύπαρξη της αληθινής δικαιοσύνης, και τη δίκαιη απονομή αυτής. Ένας εργαζόμενος που εργάζεται στα πλαίσια ενός περιβάλλοντος που λείπει η κοινωνική δικαιοσύνη, θα ακολουθήσει έναν αντεθνικό δρόμο, χωρίς ποτέ να αποκτήσει εθνική συνείδηση.

Μετά την απελευθέρωση και τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους το 1830, οι Έλληνες αντί να δημιουργήσουμε τα δικά μας πνευματικά, πολιτιστικά, κοινωνικά και αξιακά πρότυπα βάση της πολιτιστικής και πνευματικής μας παράδοσης, δανειστήκαμε προδιαγραφές και εργαλεία από τους Γερμανούς που όμως είχαν μελετήσει τον κλασσικό ελληνικό πολιτισμό και είχαν γίνει φιλέλληνες (όπως ο Γκαίτε, ο Σίλερ, ο Νίτσε κ.λπ). Αποτέλεσμα αυτού ήταν αντί να είμαστε η άμεση συνέχεια της παράδοσής μας, να γίνουμε κι εμείς φιλέλληνες. Σήμερα κι αυτό ακόμα τείνει να εκλείψει αφού μέσα από την επικράτηση της μαρξιστικής διεθνιστικής προπαγάνδας και της έξαρσης του ατομικισμού που προσφέρει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, έχουμε γίνει ανθέλληνες. Δηλαδή, μισούμε την ίδια μας την υπόσταση.

Μέσα σε ένα πατριωτικό, κοινωνικό και σοσιαλιστικό κίνημα που θα αγκαλιάσει όλον τον λαό, θα αναζητήσουμε και θα βρούμε τα εθνικά μας ιδανικά, τη χαμένη μας εθνική ομοψυχία, που όποτε την είχαμε μεγαλουργούσαμε σαν έθνος, σαν γένος, σαν λαός!

«Το Κουβέρνο που φτιάξανε μερικοί, που δεν νομάζουν μήτε Θεό μήτε πατρίδα, κι ας καμώνονται τους θρήσκους και τους πατριώτες, οι κατακτητές το διαφεντεύουν. Αυτοί κάνουν κουμάντο με τα τσιράκια τους. Τίποτα καλό δεν έχουμε να περιμένουμε απ’ αυτούς. Το βιός σας θα σας παίρνουν και τη ζωή σας θα βασανίζουν…………..Ελάτε όλοι μαζί να τσακίσουμε τον τύραννο κατακτητή. Ώσπου να τον μαζέψει ο λύκος και η αλεπού, να πάρει πόδι από την ιερή τούτη γη, κι ο αφέντης μόνος σ’ αυτήν να μείνει ο ίδιος ο ελληνικός λαός».

Άρης Βελουχιώτης Κυριακή 7 Ιούνη 1942, Δομνίστα, Ορεινή Ευρυτανία (Ήταν η ημέρα που για πρώτη φορά αυτοσυστήθηκε με το ψευδώνυμο «Βελουχιώτης»)

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μπάμπη Κλάρα: «Ο αδελφός μου ο Άρης»