ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΔΡΟΜΗ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ. ΓΙΑΤΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ ΧΤΥΠΑΕΙ ΜΕ ΛΥΣΣΑ ΤΑ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΑ ΚΙΝΗΜΑΤΑ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ;

«Αν ο Αμερικανικός λαός επιτρέψει ποτέ στις ιδιωτικές τράπεζες να ελέγξουν την έκδοση νομίσματος, τότε αυτές και οι εταιρίες που αναπτύσσονται στην περιφέρεια των τραπεζών, πρώτα με την έκδοση πληθωριστικού χαρτονομίσματος και μετά με την ελάττωση των τιμών, θα αποστερήσουν από τον λαό την περιουσία του και κάποια ημέρα οι απόγονοι του θα ξυπνήσουν άστεγοι σε μια ήπειρο που κατέκτησαν οι πρόγονοι του».

ΘΩΜΑΣ ΤΖΕΦΕΡΣΟΝ

Πολλοί είναι οι ανιστόρητοι Έλληνες διανοητές που διαστρεβλώνουν τον ρόλο των προσώπων και τα ιστορικά γεγονότα επιτηδευμένα και επιβουλευόμενα, προκειμένου να πετύχουν τους σκοπούς τους που είναι τα όποια συμφέροντα των αφεντικών τους που τους πληρώνουν αδρά. Υπάρχουν λοιπόν πολλοί Έλληνες διανοούμενοι, ακαδημαϊκοί και ιστορικοί που η άποψη τους για τον Θωμά Τζέφερσον και την Αμερικάνικη Επανάσταση συγκλίνει στο ότι ο πρώτος ήταν λαϊκιστής και η δεύτερη ήταν ένα λαϊκίστικο κίνημα και πως ο Αμερικάνικος λαϊκισμός παρέμεινε ως χαρακτηριστικό της τότε Αμερικάνικης πολιτικής, δηλαδή της πολιτικής που επαναστάτησε στο τότε παγκόσμιο κεφάλαιο! Παρομοιάζουν την, κατά την γνώμη τους, "λαϊκίστικη" επανάσταση με τον πολιτικό που ως σύμβολο της μεταπολιτευτικής σαπίλας κατέστρεψε την Ελλάδα, τον Ανδρέα Παπανδρέου! Έφτασαν οι άθλιοι διαστρεβλωτές της ιστορίας, κάτω από τον μανδύα του δήθεν σοβαρού επιστήμονα - διανοούμενου, να διατυπώσουν πως το 1974 ο Ανδρέας Παπανδρέου (παρομοίωση κατά την γνώμη μας τελείως ανόητη, αυθαίρετη και ιστορικά άτοπη) εντέχνως ξεκίνησε να χρησιμοποιεί τον ίδιο λαϊκισμό (σαν αυτόν δήθεν της Αμερικάνικης επανάστασης) για να πάρει εν τέλει την εξουσία το 1981! ΜΠΟΥΡΔΕΣ των τσιρακιών της παγκοσμιοποίησης και των νεοταξικών τοκογλύφων που τους πληρώνουν για να τις λένε! 

Η Αμερικάνικη επανάσταση το 1776, όπως και αργότερα η Γαλλική 1789, ήταν το αποτέλεσμα σχεδόν ενός αιώνα διαφωτισμού (1688 – 1789), δηλαδή της πορείας της ανθρωπότητας προς τις αξίες που διαμόρφωσαν το σημερινό δυτικό κοινωνικό γίγνεσθαι όπως την Ελευθερία από τα δεσμά του πνευματικού σκοταδισμού του μεσαίωνα, την Ισότητα μεταξύ των ανθρώπων και την Αδελφότητα σε οικουμενική κλίμακα γιατί δεν μπορεί να υπάρχει ειρήνη μεταξύ των ανθρώπων όταν ο ένας δεν έρχεται στην θέση του άλλου για να καταλάβει τα προβλήματα και τις ανάγκες του. Βάσει των ανωτέρω αξιών διεξήχθη ο καλός, μεγάλος και εν τέλει νικηφόρος αγώνας του Γεωργίου Ουάσιγκτον, του Βενιαμίν Φραγκλίνου του Θωμά Τζέφερσον και των άλλων ηρώων αυθεντικών Αμερικανών πατριωτών απέναντι στο τότε παγκόσμιο οικονομικό κατεστημένο που το εκπροσωπούσε το στέμμα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας. Γιατί ήδη η Αγγλία και κατ’ επέκταση η Βρετανική Αυτοκρατορία εξυπηρετούσε με τον στρατό και το Βασιλικό Ναυτικό της, τα οικονομικά συμφέροντα των τότε «αγορών» ή Private Sector Involvement όπως θα το αποκαλούσαμε σήμερα. Και αυτό γιατί ήδη από τον 15^ο αιώνα, η Αγγλία είχε γίνει προτεκτοράτο των τοκογλύφων τραπεζιτών όπως ο Ρότσαϊλντ, χρησιμοποιώντας τις καταθέσεις των Βρετανών πολιτών για να δημιουργούν χρήμα από το τίποτα (εκ του μη όντος)! 

Ο στρατηγός Γεώργιος Ουάσινγκντον

Σε αυτή την λογική αντιστάθηκε ο Αμερικάνικος πατριωτικός στρατός του στρατηγού Γεωργίου Ουάσιγκτον ζητώντας μία ελεύθερη πατρίδα, μία πατρίδα αποτελούμενη από ελεύθερους (από το τότε παγκόσμιο κεφάλαιο) ανθρώπους κάτω από ένα Θεό χωρίς φυλετικές, κοινωνικές, θρησκευτικές και άλλες διακρίσεις. Αυτοί οι Αμερικανοί πατριώτες αρνήθηκαν (όπως σήμερα κανείς δεν τολμά να κάνει) να θυσιάσουν τα ιδιώματα της ιδιοπροσωπίας τους στον βωμό της τότε παγκόσμιας οικονομικής κυριαρχίας με αντάλλαγμα την σιωπή και τον περιορισμό των πνευματικών και αξιακών διεκδικήσεων τους. 

Δυστυχώς όμως αυτή η κατάσταση άλλαξε στην Αμερική επί προεδρίας Ουίλσον όπου ουσιαστικά η κυβέρνηση Ουίλσον νικήθηκε από το τοκογλυφικό τραπεζιτικό παγκόσμιο κεφάλαιο με επιστέγασμα την ίδρυση της Federal Reserve Bank δηλαδή μίας ιδιωτικής (και όχι δημόσιας τράπεζας παρά τον τίτλο της Ομοσπονδιακής) που εξυπηρετούσε τα συμφέροντα του Ρόκφελερ και άλλων όπως των Μόργκαν, Μέλον, Χάριμαν, Σιφ, Κουν, Λόεμπ, Κάρνεγκι κλπ. Παράλληλα δε άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους οι (γνωστοί σήμερα) οίκοι αξιολόγησης όπως η Μούντις όπου ουσιαστικά αξιολογούσαν οι ιδιώτες τους ιδιώτες στην πλάτη των φορολογούμενων πολιτών, δηλαδή «Γιάννης κερνάει και Γιάννης πίνει»! 

Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Woodrow Wilson

Επίσης μετά από πρόταση του Ουίλσον στο Κονγκρέσο το 1918 δημιουργήθηκε τρία χρόνια μετά (1921) το CFR (Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων - Council of Foreign Relations).  Με άλλα λόγια μία «αθώα» δεξαμενή ιδεών (Think tank). Είναι, όμως, αυτό που λένε ότι είναι; Το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων ιδρύθηκε τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο όταν μία πανεπιστημιακή αδελφότητα (fraternity) έδωσε στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Ουίλσον μία σειρά προτάσεων προς ενίσχυση της παγκόσμιας δημοκρατίας μετά την ήττα του Γουλιέλμου του Β’. Αυτές τις προτάσεις τις υποστήριξε ο συνταγματάρχης Χάουζ σύμβουλος του προέδρου Ουίλσον. Ο Ουίλσον παρουσίασε τις προτάσεις στο Κογκρέσο τον Ιανουάριο του 1918 όπου και εγκρίθηκε και το CFR ιδρύθηκε επισήμως το 1921. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι οι πρώτοι χρηματοδότες του CFR  ήταν ισχυροί οικονομικοί οίκοι των ΗΠΑ όπως: οι Ροκφέλερ, Μέλον, Χάριμαν, Σιφ, Κουν, Λόεμπ και οι Κάρνεγκι. Το υποστήριξαν και σημαντικές ξένες προσωπικότητες όπως ο εκατομμυριούχος Νοτιοαφρικανός αποικιοκράτης Σερ Σέσιλ Ρόουντς και οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες Ουόρμπουργκ και Ρότσαϊλντ. 

Τα κεντρικά γραφεία του C.F.R στην Νέα Υόρκη

Το κεντρικό κτίριο της Federal Reserve System στην Ουάσιγκντον DC

Αλλά αυτό στην πραγματικότητα δεν είναι παρά το προσωπείο. Στην πραγματικότητα το CFR είναι ένας επικίνδυνος οργανισμός που θέλει να έχει τον πλήρη παγκόσμιο έλεγχο ασκώντας επιρροή στην παγκόσμια οικονομία. Με άλλα λόγια ιδιωτικοποιώντας την παγκόσμια πολιτική εξουσία καταργώντας τα εθνικά κράτη. Η στρατηγική κυριαρχίας του CFR είναι ο έλεγχος των αντικρουόμενων πλευρών και απώτερος σκοπός του είναι η δημιουργία μίας ιδιωτικής παγκόσμιας κυβέρνησης που θα διοικεί τα κράτη σαν επιχειρήσεις τοποθετώντας τους δικούς του τεχνοκράτες χωρίς πολιτική ιδεολογία, επί κεφαλής της εκάστοτε εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας. Για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει να διαβρώσει την πολιτική δομή των κρατών. Να υιοθετήσει κοινά διεθνή κοινωνικοπολιτιστικά πρότυπα. Και εν τέλει να επιβάλλει ένα διεθνές οικονομικό σύστημα βασισμένο στο χρέος το οποίο να μπορεί να ελέγχει. Αυτό θα επιτευχθεί προκαλώντας διεθνείς διαμάχες που θα κρατήσουν τις λαϊκές μάζες ενωμένες ενάντια σε αληθινούς ή φανταστικούς «κοινούς εχθρούς». Μπορεί όμως μια οργάνωση να επιτύχει κάτι τέτοιο; Αν ναι, τότε πόση δύναμη πρέπει να συγκεντρώσει;   Μεταξύ των μελών του CFR  είναι ο Ντέιβιντ Ρόκφελερ, ο Χένρι Κίσιγκερ, ο Μπιλ Κλίντον, η πρώην Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ, ο δισεκατομμυριούχος επενδυτής Τζόρτζ Σόρος, ο δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου Στίβεν Μπράιερ, ο πρόεδρος του δικτύου των Media CBS Λόρενς Τις, ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ, ο πρόεδρος της Τζένεραλ Ελέκτρικ Τζακ Ουέλς, η πρώην Υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις, ο πρόεδρος του δημοσιογραφικού οργανισμού CNN Τόμας Τζόνσον και η Κάθριν Γκράχαμ, πρόεδρος της εφημερίδας Ουάσιγκντον Ποστ του περιοδικού Newsweek και της εφημερίδας International Tribune. Όπως επίσης μέλος ήταν και ο Άλαν Ουέλς Ντάλις, ιδρυτής της CIA καθώς και ο τραπεζίτης Πολ Μόριτζ Ουόρμπουργκ που γεννήθηκε στη Γερμανία και μετανάστευσε στις ΗΠΑ όπου το 1913 εμπνεύστηκε και σχεδίασε το νόμο για τη δημιουργία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (Federal Reserve Bank). Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα δεν είναι ο μόνος οργανισμός που σχετίζεται άμεσα με το CFR και τους σκοπούς του. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IMF) και η Παγκόσμια Τράπεζα (WB), που δημιουργήθηκαν το 1945 (όχι σε χρονικά τυχαίο ορόσημο) μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου στην συμφωνία του Μπρέντον Γουντς με πρωτεργάτη και εμπνευστή τον οικονομολόγο «σωτήρα» του οικονομικού κραχ του 1929 Κέυνς (Κεϋνσιανισμός), ιδρύθηκαν από μέλη του CFR. 

Ο Κέυνς (δεξιά) και ο Ντέξτερ Γουάϊτ οι πατέρες της δημιουργίας της παγκόσμιας τράπεζας (WB) και του διεθνούς νομισματικού ταμείου (IMF)

Τα κεντρικά γραφεία της παγκόσμιας τράπεζας (World Bank) στην Ουάσιγκντον DC

Τα κεντρικά γραφεία του διεθνούς νομισματικού ταμείου (International Monetary Fund) στην Ουάσιγκντον DC

Οι τρεις αυτοί οργανισμοί ελέγχουν το παγκόσμιο κεφάλαιο καθώς και την πολιτική παροχών βοήθειας. Με άλλα λόγια αποφασίζουν ποιος κερδίζει και ποιος χάνει. Τόσο το ΔΝΤ όσο και η Παγκόσμια Τράπεζα έχουν κατηγορηθεί για κακή διαχείριση σε παγκόσμιες κρίσεις όπου αντί να λειτουργούν ως πιστωτές σε έκτακτες ανάγκες ενεπλάκησαν στις οικονομίες των πιο χρεωμένων κρατών υπαγορεύοντας τους απαιτώντας μακροοικονομικές πολιτικές βυθίζοντας τα σε μεγαλύτερα χρέη. Αυτή η πολιτική είχε καταστροφικά αποτελέσματα σε χώρες όπως η Βραζιλία, η Αργεντινή, η Τουρκία και το Μεξικό. Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς, νομπελίστας οικονομολόγος έχει επιτεθεί συχνά στην απόδοση του ΔΝΤ υπονοώντας ότι ευθύνεται για τις προαναφερθείσες κρίσεις. Αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση αερολογία καθώς ο Στίγκλιτς ήταν αντιπρόεδρος στην Παγκόσμια Τράπεζα από το 1997 έως το 2000. Με άλλα λόγια ένας εκ των έσω. Αν δούμε πως θησαυρίζουν οι βιομηχανίες φαρμάκων ενώ πεθαίνουν όσοι δεν έχουν τα χρήματα για τα φάρμακα αυτά. Αν σκεφτούμε τη ζημιά που προκαλούν οι πολυεθνικές στις αποκαλούμενες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Αν δούμε τους μηχανισμούς δανεισμού των τραπεζών που προκαλούν κρίσεις που βυθίζουν χώρες στη φτώχεια. Αναρωτιόμαστε, είναι ο οικονομικός πόλεμος πολύ πιο αποτελεσματικός όταν έχει να κάνει με παγκόσμια εξουσία; Είναι τα μέλη του CFR υπεύθυνα για κάτι τέτοιο; Ή είναι απόρροια του καπιταλιστικού συστήματος; Η ιδέα ενός κόσμου ελεγχόμενου από ιδιωτικές επιχειρήσεις υπό τις οδηγίες του CFR φαντάζει λογική. Αυτές οι εταιρίες έχουν τζίρο διπλάσιο του ΑΕΠ των ΗΠΑ και απασχολούν πάνω από 25 εκατομμύρια υπαλλήλους στις ΗΠΑ μόνο. Η δύναμη τους είναι ήδη πολύ μεγάλη για να επηρεάσει και να χειραγωγήσει την πολιτική παγκοσμίως. Μπορεί το CFR να είναι απλά μία αθώα δεξαμενή σκέψης (Think Tank) όπως διατείνονται τα μέλη του;

Είναι λοιπόν εύληπτο και σαφές ότι επί έναν αιώνα εκκολαπτόταν το αποτέλεσμα της σημερινής κατάστασης που μαστίζει σε διεθνές, και δη Ευρωπαϊκό, επίπεδο τα κράτη. Ο Φρίντμαν θεωρητικός της νεοφιλελεύθερης σκέψης και της παγκοσμιοποίησης, θεωρεί ότι «η κύρια αιτία των συγκρούσεων και των πολέμων είναι το κράτος – έθνος». Με την παγκόσμια οικονομική κρίση που ξεκίνησε το 2009, και αυτός έπεσε έξω. Ο Βρετανός φιλόσοφος Τζον Γκρέι, σε άρθρο του στο «New York Review of Books», τον Οκτώβριο του 2005, απαντά στον Φρίντμαν ότι η πραγματικότητα διαψεύδει τις ιδέες του, αφού η εθνική συνείδηση κυριαρχεί στις ενέργειες των οικονομικά ανεπτυγμένων χωρών, οι οποίες προωθούν την παγκοσμιοποίηση, όπως οι σημερινές ΗΠΑ, η Γερμανία, η Γαλλία και η Ολλανδία. Για αυτές τις χώρες παγκοσμιοποίηση σημαίνει να δεχτούν οι ασθενέστερες οικονομικά και στρατιωτικά χώρες τις δικές τους αντιλήψεις για την ζωή και τον άνθρωπο.

«Είμαι ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος. Έχω άθελά καταστρέψει τη χώρα μου. Ένα μεγάλο βιομηχανικό έθνος ελέγχεται τώρα από το πιστωτικό σύστημα. Δεν είμαστε πλέον ένα πολίτευμα ελευθερίας της άποψης, δεν είμαστε πλέον ένα πολίτευμα προερχόμενο από την πίστη και την ψήφο της πλειοψηφίας του λαού, αλλά ένα πολίτευμα που κυριαρχείται από τη γνώμη και την απειλή μίας μικρής ομάδας κυρίαρχων ανθρώπων»

Woodrow Wilson, 1919

Σήμερα ζούμε ημέρες οικονομικού σκοταδισμού όπως πριν από τριακόσια χρόνια οι τότε άνθρωποι ζούσαν ημέρες πνευματικού σκοταδισμού. Το κοινό μεταξύ των δύο σκοταδισμών είναι ότι και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει έλλειμμα ελευθερίας και δημοκρατίας που στην σημερινή του εκδήλωση, ήτοι παγκοσμιοποίηση, είναι η πολτοποίηση και η απανθρωποποίηση της κοινωνίας και της αδιαφορίας που καθιστά τα άτομα ευάλωτα και απροστάτευτα έναντι οποιασδήποτε απειλής. Η υπερκατανάλωση ως αυτοσκοπός και η υιοθέτηση ξένων τρόπων ζωής, η επικυριαρχία των πολυεθνικών και των τραπεζών που θέλουν να ελέγχουν μέσω του χρήματος τις τύχες του κόσμου, η επιβολή της παγκοσμιοποίησης και της νέας τάξης πραγμάτων με την επιβολή πρόθυμων ηγετών που θα λειτουργούν σαν τύραννοι, και η περιθωριοποίηση εκείνων που θα αντιστέκονται στα σχέδια τους!

Ίσως αυτά τα απομεινάρια που άφησαν παρακαταθήκη όχι μόνον στον Αμερικανικό λαό, αλλά και σε όλον τον κόσμο, εκείνοι οι μέγιστοι άνδρες όπως ο Γεώργιος Ουάσιγκτον, ο Θωμάς Τζέφερσον, ο Βενιαμίν Φραγκλίνος και άλλοι, ξαναζωντανέψουν και αναγεννηθούν ως άλλος φοίνικας από τις στάχτες του για να επιτευχθεί η αλλαγή στο ήδη αποτυχημένο και σκοταδιστικό επιβουλευόμενο καπιταλιστικό σύστημα με την έννοια που το βιώνουμε σήμερα!