ΖΗΤΩ Η 28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

ΖΗΤΩ Η ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑ! ΖΗΤΩ Η ΕΘΝΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ! 

ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!

ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ!

ΤΟ ΕΘΝΙΚΟΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΩΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ

Ανάμεσα από τα πολλά κείμενα και βιβλία που έχουν πέσει στα χέρια μου, ένα, κατά τη γνώμη μου, από τα πιο σημαντικά ήταν: «Η άνοδος της ασημαντότητας» του Κορνήλιου Καστοριάδη. Ο Καστοριάδης ήταν τιτάνας της σύγχρονης φιλοσοφικής σκέψης, γιατί, πέραν της γεννετήσιας ιδιοφυίας του, διαμόρφωσε έναν πηγαίο γραπτό και προφορικό λόγο που δεν προερχόταν μόνο από τις εκτεταμένες ακαδημαϊκές του μελέτες και γνώσεις, αλλά και από βιώματα μέσω πολιτικών και κοινωνικών τριβών και των μετέπειτα αναθεωρήσεων τους. Αυτό που, κατά τη γνώμη μου, καταφέρνει να πετύχει ο Καστοριάδης μέσα από τα γραπτά του, είναι να αποσαφηνίσει την ιδιοπροσωπία και τη συνέχεια της κινητικότητας της κοινωνικής ύλης κατά τη διάρκεια της ιστορικής εξέλιξης σε σχέση με την επαναστατική θεωρία, ξεπερνώντας τις αγκυλώσεις και τις παθογένειες τις οποίες είχε επισημάνει σε πολύ πρώιμο μεταεπαναστατικό στάδιο η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Ο Καστοριάδης μπαίνει στοχαστικά σε μία βαθύτερη νοηματική, εξηγώντας σχολαστικά τα μετεξελικτικά στάδια του Ιστορικού Υλισμού, προσαρμόζοντάς τα στις ανάγκες του 21^ου αιώνα.

 Στο συγκεκριμένο προφητικό βιβλίο: «Η άνοδος της ασημαντότητας», παρουσιάζονται, με ευσύνοπτο και εύληπτο τρόπο, θέματα που σήμερα είναι πιο επίκαιρα από ποτέ. Αξίζει να σημειωθούν κάποιοι τίτλοι κεφαλαίων του εν λόγω βιβλίου όπως: «Η κρίση των δυτικών κοινωνιών», «Τα κινήματα της δεκαετίας του 60», «Μαρξισμός – Λενινισμός: Η κονιορτοποίηση», «Ανάμεσα στο κενό της Δύσης και στον μύθο των Αράβων», «Η αποσάθρωση τη Δύσης», «Η κρίση της διαδικασίας ταύτησης», «Αρχαίο ελληνικό και πολιτικό φαντασιακό», «Αθηναϊκή δημοκρατία: βάσιμα και αβάσιμα ερωτήματα», «Το φύλλο της συκής της ηθικής», «Η δημοκρατία ως διαδικασία και ως καθεστώς». Μέσα στο συγκεκριμένο βιβλίο αναλύονται οι εξελίξεις των δυτικών κοινωνιών όπως περίπου είναι διαμορφωμένες σήμερα. Η επικείμενη κατάρρευση του δυτικού πολιτισμού, η ουτοπία του Μαρξισμού – Λενινισμού, η επικείμενη διαμάχη μεταξύ των πολιτισμών (Δυτικός, Ισλαμικός κ.λπ), η σχέση της σημερινής κοινοβουλευτικής «δημοκρατίας» με την ουσία της αρχαίας Αθηναϊκής δημοκρατίας κ.λπ. Η «Άνοδος της ασημαντότητας» είναι πράγματι ένα βιβλίο το οποίο μπορεί να διαβαστεί με άλλα, όπως αυτά των Πουλαντζά, Τσόμσκι και λοιπών μεγάλων σύγχρονων στοχαστών του 20^ου αιώνα, προκειμένου να αποσαφηνίσει, να προσδιορίσει και να προτείνει νέους δρόμους για τη σύγχρονη επαναστατική αριστερά και τα σύγχρονα κοινωνικά, πολιτικά, ηθικά, φιλοσοφικά και ανθρωπολογικά ζητήματα που αφορούν στις κοινωνίες και στις δομές τους.

Ένα βασικό συμπέρασμα που μπορεί να προκύψει ως πρόταγμα για την αφήγηση ενός νέου κοινωνικού μοντέλου, όπως παρουσιάζεται στην «Άνοδο της ασημαντότητας», είναι η ανάγκη της «Αυτονομίας». Είναι η θεωρία η οποία θα έρθει να αντικαταστήσει τις παρηκμασμένες μαρξιστικές-λενινιστικές θεωρίες που κατέληξαν σε απολυταρχικά πολιτικά συστήματα με την άνοδο της Νομενκλατούρας, και την άνοδο της σταλινικού καθεστωτικού τύπου «Δικτατορίας του Προλεταριάτου». Τα θέματα της «Αυτονομίας» και του κοινωνικού «Φαντασιακού», ετέθησαν και αναλύθηκαν ενδελεχώς από τον Καστοριάδη. Η «Αυτονομία» δεν αφορά μόνον σε ατομικό επίπεδο. Αφορά επίσης σε συλλογικό, δηλαδή σε ομαδικό, κοινοτικό, πολιτισμικό και εν τέλει σε εθνικό. Η «Αυτονομία» έρχεται σε σύγκρουση με την «Ασημαντότητα» που σήμερα κυριαρχεί και εξουσιάζει με τη μορφή του νεομαρξιστικού «πολιτικά ορθού», του μαρξιστικού-λενινιστικού διεθνισμού, της αστικής πολυπολιτισμικότητας, του μεταμοντέρνου της εθνομηδενιστικής παγκοσμιοπόιησης του Σόρος και της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Εδώ, αξίζει να σημειωθεί ότι όταν κατά τη δεκαετία του 1950, όλη σχεδόν η γαλλική διανόηση είχε τοποθετηθεί υπέρ του κομμουνιστικού κόμματος και της Σοβιετικής Ένωσης, ο Καστοριάδης όχι μόνον τα απέρριπτε και ασκούσε δημοσίως κριτική αλλά, επιπλέον, απέρριπτε τον λενινισμό και τον ίδιο τον μαρξισμό.

Παρά του ότι ο ίδιος ο Καστοριάδης ήταν υλιστής και άθεος, το έργο του χαρακτηρίζεται από μια γιγαντιαία προσπάθεια να ξανασκεφτεί το σύνολο της ελληνο-δυτικής παράδοσης, την οποία κατηγορεί για «ορθολογισμό» και «καθοριστικότητα». Αναδεικνύει τη φαντασία και το κοινωνικό φαντασιακό, τη φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας και τις κοινωνικές φαντασιακές σημασίες, την ιστορία ως δημιουργία εκ του μηδενός, ως ποίηση και γέννηση οντολογική. Ο ίδιος έλεγε: «Δεν φιλοσοφούμε για να σώσουμε την επανάσταση, αλλά για να σώσουμε τη σκέψη μας και τη συνοχή μας».

Όμως, ποια μπορεί να είναι η «κοινωνική αυτονομία» που εννοεί ο Καστοριάδης την οποία προτάσσει ως «αντίδοτο» στη σημερινή πτώση των αξιών και στη σημερινή κοινωνική, πολιτισμική και πολιτική ανθίζουσα παρακμιακή ασημαντότητα; Για τον Καστοριάδη η κοινωνία δεν θέτει μόνον τους δικούς της νόμους, αλλά και αναγνωρίζει τον εαυτό της ως πηγή των νόμων της. Ταυτοχρόνως, το άτομο θέτει τους δικούς του νόμους, εν πλήρη συνείδηση, έχοντας επίγνωση των επιθυμιών και των αληθινών αναγκών του προκειμένου να έχει «ατομική αυτονομία». Με αυτή την έννοια, η αυτονομία σημαίνει την απεριόριστη αμφισβήτηση του νόμου και των θεμελίων του, καθώς επίσης και την ικανότητα του πράττειν, του ποιείν και του θεσμίζειν. Δηλαδή, μέσα από αυτή την αφήγηση, δημιουργείται ένα κοινωνικό υποκείμενο που κινείται ως κοινωνική ύλη στην ιστορία και εξελίσσεται συνεχώς μέσα σε ένα κοινωνικό σύστημα άμεσης δημοκρατίας, όπως μας περιγράφει ο Ερρίκο Μαλατέστα στο έργο του: «Χωρίς εξουσία». Αυτό το σύστημα στηρίζεται στην ατομική ηθική, αφήγηση που από ελευθεριακή πλευρά  ανέπτυξε πολύ εύστοχα ο Κροπότκιν στο έργο του «Η αναρχική ηθική».

Ωστόσο, θεωρώ πως το εθνικοπατριωτικό πρόταγμα του 21^ου αιώνα είναι ο επαναστατικός παράγων, ο οποίος τελικώς θα εξοντώσει τη φιλελεύθερη δημοκρατία της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας των ανθρώπων, δηλαδή τον «καταναλωτικό πολτό» που θέλουν μονοδιάστατα να δημιουργήσουν αυτοί που βρίσκονται πίσω από το παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο. Και αυτός ο παράγων δεν είναι το προλεταριάτο, αλλά το έθνος. Το έθνος πρέπει να γίνει το προνομιακό στοιχείο της επαναστάσεως. Η εν λόγω επανάσταση μπορεί να πραγματοποιηθεί σε παραγωγικό επίπεδο με την εργασιακή αυτονομία. Και αυτό γιατί σε ένα καπιταλιστικό κόσμο, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι άνθρωποι στην πλειονότητά τους βρίσκουν τη δουλειά τους αποκρουστική και ότι πολύ θα ήθελαν να ξεφύγουν από αυτήν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος είναι από τη φύση του τεμπέλης. Απεναντίας, του αρέσει να ασχολείται με κάτι και τον ικανοποιεί μία δουλειά που γίνεται ελεύθερα και κάτω από συνθήκες ευχάριστες. Στη βάση της βαρεμάρας και της απογοήτευσης που αισθάνονται σήμερα οι εργάτες, οι υπάλληλοι, η μικρομεσαία τάξη, οι αγρότες, βρίσκεται ο καταμερισμός της εργασίας και οι κακές συνθήκες δουλειάς που επικρατούν στους συγκεκριμένους τόπους εργασίας. Αν αυτά μπορέσουν να αντικατασταθούν από ευχάριστα και υγιεινά περιβάλλοντα, και από δουλειά με κάποια ποικιλία που θα κάνει τον εργαζόμενο να αισθάνεται ότι δουλεύει για κάτι χρήσιμο, τότε η δουλειά θα πάψει να είναι δυσάρεστη. Την ελκυστικότητα της θα την κάνει ακόμα μεγαλύτερη η ηθική ικανοποίηση που θα αισθάνεται ο καθένας, όντος ελεύθερος άνθρωπος που δουλεύει για το γενικό καλό. 

Όμως, στην ίδια τη λέξη «αυτονομία» υπάρχουν δύο ρίζες: «Αυτός ο άνθρωπος, εγώ ο ίδιος» και η ρίζα «νόμος». Πολλοί που θεωρούν τους εαυτούς τους αυτόνομους, ξεχνούν τη ρίζα «νόμος» που εμπεριέχεται στη λέξη «αυτονομία». Αυτόνομος, είναι αυτός που δίνει τον νόμο στον εαυτό του. Δηλαδή, δεν μπορεί να είναι αυτόνομος κάποιος ο οποίος στη ζωή του εκπληρώνει τις επιθυμίες του χωρίς όρια και έλεγχο.Υπό αυτή την έννοια υπάρχει το φυσικό πρόβλημα της οργάνωσης. Είναι το πρόβλημα της οργάνωσης μίας καινούργιας κοινωνίας. Δηλαδή, κατά πόσο είναι δυνατό να συμβιβαστεί η αυτονομία των ατόμων με την ύπαρξη κοινωνικών πραγματικών νόμων, και με την ύπαρξη όχι κράτους, υπό την έννοια του κράτους όπως τη ξέρουμε σήμερα, αλλά με την ύπαρξη μίας εξουσίας, γιατί στην πραγματικότητα μέσα σε μία πραγματική δημοκρατία, μέσα σε μία άμεση δημοκρατία η πλειοψηφία ασκεί κατά κάποιο τρόπο μία εξουσία.

Αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της έκπτωσης της αυτονομίας και της άμεσης δημοκρατίας (η οποία κατέληξε σε απολυταρχικό φασιστικό καθεστώς επί διακυβέρνησης Στάλιν, αντίστοιχο με τα φασιστικά καθεστώτα) στην αυγή της Οκτωβριανής επανάστασης, δίνει η Ρόζα Λούξεμπουργκ. Η Πολωνο-εβραία Ρόζα Λούξεμπουργκ (1871 – 1919), η οποία επινόησε τη «Διαλεκτική του Αυθορμητισμού και της Οργάνωσης», στο έργο της: «Ρωσική Επανάσταση», ένα έργο πραγματικά προφητικό το οποίο γράφτηκε το 1918, τονίζει ότι το μπολσεβίκικο κόμμα ακολούθησε «μια πολιτική πραγματικά σοσιαλιστική» και προώθησε το σύνθημα: «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ». Ταυτόχρονα, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, είναι η πρώτη που προφητικά κρίνει τις πολιτικές επιλογές που αργότερα οδήγησαν στη διαμόρφωση του Σταλινικού Μοντέλου. Γράφει για την κατάργηση της συντακτικής συνέλευσης: «Αλλά το φάρμακο που ανεκάλυψαν ο Λένιν και ο Τρότσκι, τη γενική κατάργηση της Δημοκρατίας, είναι χειρότερο ακόμη κι από την αρρώστια που επρόκειτο να θεραπεύσουν. Καταστρέφει αυτήν την ίδια τη ζωντανή πηγή, απ’ όπου μπορεί να διορθωθεί κάθε φυσική ατέλεια των κοινωνικών θεσμών την ενεργό, ανεμπόδιστη, δραστήρια πολιτική ζωή όσον των δυνατόν πιο πλατιών λαϊκών μαζών του έθνους». Και συνεχίζει: «Εάν όλα αυτά λείψουν τι απομένει; Ο Λένιν και ο Τρότσκι εγκατέστησαν στη θέση των αντιπροσωπευτικών σωμάτων, που βγαίνουν από λαϊκές γενικές εκλογές, τα σοβιέτ σαν μοναδική πραγματική εκπροσώπηση των εργαζόμενων μαζών. Αλλά πνίγοντας την πολιτική ζωή σε όλη την χώρα, είναι μοιραίο να παραλύει ολοένα και περισσότερο η ζωή μέσα σ’ αυτά τα ίδια τα σοβιέτ. Χωρίς γενικές εκλογές, απεριόριστη ελευθερία του Τύπου και των συγκεντρώσεων, ελεύθερη πάλη των ιδεών, η ζωή ξεψυχάει μέσα σ’ όλους τους δημόσιους θεσμούς. Γίνεται μία ζωή επιφανειακή, όπου η γραφειοκρατία μένει το μόνο ενεργό στοιχείο». Ποιές όμως θεωρητικές αφετηρίες οδήγησαν τον Λένιν και τους άλλους μπολσεβίκους στην εγκατάλειψη μορφών δημοκρατίας που συνδέονταν με προηγούμενους κοινωνικούς σχηματισμούς! Πρόκειται για τη λαθεμένη αντίληψη που αναζητούσε σε κάθε τρόπο παραγωγής, ριζικά διαφορετικούς θεσμούς πολιτικής διακυβέρνησης. Συχνά αυτό εκφραζόταν από τον Λένιν με τη φάση η δική μας δημοκρατία και η δική τους δημοκρατία. Που, ενώ σωστά τόνιζε το κοινωνικό περιεχόμενο της δημοκρατίας στις καπιταλιστικές χώρες, έχανε από τον ορίζοντα της, κοινές διαχρονικές αξίες. Προέκταση αυτής της άποψης ήταν η υπαγωγή της δημοκρατίας σε «τυπική» και «ουσιαστική», όπου η πραγματική δημοκρατία θα επικρατούσε στον κομμουνισμό. Δεν έγινε όμως έτσι, και αυτό το σύστημα (μαρξιστικό-λενινιστικό) κατέρρευσε σε οικονομικό, πολιτικό, κοινωνικό, φιλοσοφικό και ηθικό επίπεδο. Ας μην ξεχνούμε ότι μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού στις χώρες του ανατολικού μπλοκ, ανέλαβαν τις εξουσίες πρώην στελέχη μυστικών υπηρεσιών οι οποίοι δημιούργησαν εταιρίες που μαφιόζικα λυμαίνονταν (και συνεχίζουν να λυμαίνονται) τα δημόσια έσοδα ενώ οι περισσότερες γυναίκες αυτών των χωρών κατάντησαν να εκδίδονται ως πόρνες σε δυτικά κράτη.  

Συνεπώς, το πρόταγμα του εθνικοπατριωτισμού στον 21^ου αιώνα, δεν είναι ο μαρξισμός-λενινισμός της αλλαγής ενός αστικού καπιταλιστικού καθεστώτους σε σταλινο-φασιστικού τύπου δικτατορία του προλεταριάτου που ονειρεύεται στην Ελλάδα το ΚΚΕ, θεωρώντας, κατά δήλωση του γ.γ του Κουτσούμπα ότι σε περίπτωση διακυβέρνησης της χώρας από το ΚΚΕ θα καταργηθούν τα άλλα κόμματα και το μόνο κόμμα θα είναι αυτό της εργατικής τάξης! Ούτε το πρόταγμα σήμερα είναι η νεοφιλελεύθερη εθνομηδενιστική θεωρία και πράξη των «αριστερών» κομμάτων τύπου ΣΥΡΙΖΑ που ακολουθούν τις εντολές της Νέας Τάξης Πραγμάτων του Σόρος και των άλλων τοκογλύφων, οι οποίοι προβάλλουν το μεταμοντέρνο «πολιτικά ορθό», δηλαδή τη διεστραμμένη νεομαρξιστική αφήγηση του Λούκατς και των ιδρυτών της σχολής της Φρανκφούρτης των Μαρκούζε, Χόρκχάϊμερ και Αντόρνο. Το πρόταγμα για το εθνικοπατριωτικό κίνημα του 21^ου αιώνα είναι ο πατριωτισμός και η πραγμάτωση του αφηγήματος των Μαρξ – Έγκελς για το πολωνικό ζήτημα του 19^ου αιώνα. Δηλαδή, ότι «Κανένας δεν μπορεί να σκλαβώνει ένα έθνος ατιμώρητα», και ότι «Δεν αποτελεί αντίφαση ότι το Κόμμα της Διεθνούς των εργατών αγωνίζεται για την δημιουργία του Πολωνικού Έθνους» και τέλος ότι «Μέχρι να λυθεί το εθνικό πρόβλημα της πατρίδας τους (οι Πολωνοί) έχουν όχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση να είναι πρώτα απ’ όλα εθνικιστές και ύστερα διεθνιστές», δίνοντας στον χειραφετητικό-απελευθερωτικό αγώνα ένα πιο βαθύ πατριωτικό και σοσιαλιστικό περιεχόμενο. Και ο Λένιν όμως, σε μία κρίση ειλικρίνειας (και ίσως αναπάντεχης ενδόμυχης κατανόησης) για το πόσο σημαντική είναι η έννοια των συνόρων και της πατρίδας στον σοσιαλισμό, είπε: «Για τον Μαρξ δεν χωράει αμφιβολία ότι σε σύγκριση με το “εργατικό”, το “εθνικό ζήτημα” έχει δευτερεύουσα σημασία. Η θεωρία τους όμως βρίσκεται τόσο μακριά από το να αγνοεί τα εθνικά κινήματα, όσο ο ουρανός από τη γη». Η εν λόγω διαστρέβλωση καταντάει το έργο των Μαρξ – Έγκελς και Λένιν μία νοηματοδοτική καρικατούρα, καθώς η αφήγησή του είναι συγκεχυμένη και πλήρης ουσιωδών αντιφάσεων.

Από την άλλη, το άλλο ρεύμα, το αναρχικό, αποτελεί παράδειγμα διαστρέβλωσης από τους αυτοαποκαλούμενους σύγχρονους συνεχιστές του. Γιατί, τι άλλο μπορεί να μαρτυρεί η πλήρης αποσιώπηση της πατριωτικής-διεθνιστικής δράσης του Μιχαήλ Μπακούνιν στο ιταλικό Risorgimento, δίπλα στο πλευρό των Γκαριμπάλντι και Ματσίνι ή η παθιασμένη συμμετοχή του στον εθνικό απελευθερωτικό αγώνα των Πολωνών πατριωτών και των άλλων καταπιεσμένων σλαβικών εθνοτήτων. «Συναισθάνομαι ειλικρινά και πάντα τον πατριώτη κάθε καταπιεσμένης πατρίδας. Η πατρίδα αντιπροσωπεύει το ιερό και αδιαφιλονίκητο δικαίωμα κάθε ανθρώπου, κάθε ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, εθνών να αισθάνονται, να σκέπτονται, να θέλουν και να δρουν με τον δικό τους τρόπο» γράφει ο Μιχαήλ Μπακούνιν, κατεδαφίζοντας κυριολεκτικά την απατηλή εικόνα που προσπαθούν να διαμορφώσουν οι οπαδοί του διεθνιστικού αντιεξουσιασμού. Αυτό, που ο σύγχρονός του Μιχαήλ Μπακούνιν, Τσε Γκεβάρα, είπε: «Πατρίδα ή θάνατος». Είναι δηλαδή αυτό που φωνάζουν οι Ζαπατίστας του Υποδιοικητή Μάρκος: «Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο των Ζαπατίσας» στην περιοχή της επαρχίας Τσιάπας στο Μεξικό. Είναι σαφές ότι η κυρίαρχες λέξεις στo σύνθημα του Τσε και στον τίτλο του στρατού των Ζαπατίστας είναι πατρίδα και έθνος αντίστοιχα.

Ο εθνικοπατριωτισμός του 21^ου αιώνα έχει να αντιπαλέψει τη διαστρέβλωση της έννοιας της «αυτονομίας» όπως τη συνέλαβε ο Καστοριάδης και σήμερα δήθεν την προσφέρει η παγκοσμιοποίση που μιλάει για «αυτόνομα» και «ελεύθερα άτομα» (όχι ανθρώπους) σε κατ’ επίφαση ελεύθερες κοινωνίες. Όμως δεν λέει ότι ο σκοπός είναι η μετατροπή των ανθρώπινων κοινωνιών σε καταναλωτικούς πολτούς ανήμπορους και ανίκανους να αντισταθούν στην παρακμή και την άνοδο της ασημαντότητας που καθημερινά καταστρέφει και καθολικά ελέγχει τη ζωή τους. Δεν λέει ότι οι λαοί σήμερα είναι εγκλωβισμένοι σε ένα παγκόσμιο σύστημα παρακολούθησης των προσωπικών τους δεδομένων, των τραπεζικών τους λογαρισμών, των οικονομικών τους συναλλαγών, της κοινωνικής μηχανικής η οποία μέ άμεσα ή έμμεσα μηνύματα τους χειραγωγεί και τους καθυποτάσσει. Των κυβερνήσεων που ποδηγετούνται από το ιδιωτικό παγκόσμιο κεφάλαιο με αποτέλεσμα τα κράτη να έχουν χάσει την εθνική τους κυριαρχία και οι πολίτες τους να βιώνουν την οπισθοδρομική έλλειψη της ελευθερίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Δηλαδή, συνθήκες που επικρατούσαν στις αρχές του 20^ου αιώνα.

Αυτό που πρέπει να προτείνει το σύγχρονο αριστερό κίνημα είναι η θέσμιση κανόνων και νόμων που θα επιτρέψουν να ζήσουμε ως αυτόνομες κοινωνίες και ως αυτόνομοι άνθρωποι μέσα σε αυτόν τον αιώνα, δίνοντας έμφαση στα σύνορα μεταξύ των κρατών ως όρια διασφάλισης και διατήρησης της αυτοδιάθεσης, του κοινοτισμού, και κατ’ επέκταση του σοσιαλισμού και τελικά της διατήρησης της ουσίας της ιδιοπροσωπίας και της οντολογικής υπόστασης του υποκειμένου που ονομάζεται έθνος και που ο κάθε ένας από εμας αποτελεί υλικό στοιχείο του. Η εργατική τάξη που οραματίστηκε ο Μάρξ έχει κοινές παραδόσεις, κοινή καταγωγή, κοινή θρησκεία, κοινά ήθη και έθιμα. Αυτή είναι και η αποτυχία της μαρξιστικής διεθνιστικής θεωρίας και της νεομαρξιστικής πολιτισμικής θεωρίας του «πολιτικά ορθού». Ο Μαρξισμός αντιφάσκει στο λογικό συμπέρασμα ότι αναγκαία και ικανή συνθήκη της πραγμάτωσης του διεθνισμού είναι πρωτίστως η ύπαρξη των εθνών, δηλαδή η εθνική συνείδηση και η ιδιοπροσωπία της καταγωγής των λαών. Δεν κατανοεί ο μαρξισμός την έννοια ότι η πατριωτική-εθνική συνείδηση ήταν και είναι κάτι απτό, υλικό, που ήταν και είναι πολύ πιο σταθερό και ισχυρό από τη μεταβλητή και ρευστή κοινωνική συνείδηση, πάνω στην οποία στηρίχθηκε μανιχαϊστικά η εσχατολογική αντίληψη για τους προλετάριους που δεν έχουν πατρίδα. Κι ας επιβεβαιώνει η ίδια η ζωή καθημερινά την αγεφύρωτη αντίθεση ανάμεσα στη θεωρία και την ιστορική πραγματικότητα. Πραγματικότητα, που αδρά επικυρώνει το γεγονός ότι οι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το σε ποια κοινωνική τάξη ανήκουν, γεννιούνται από συγκεκριμένους και φυλετικά προσδιορισμένους γονείς, φορείς μιας ορισμένης γλώσσας, θρησκείας και κουλτούρας, μεγαλώνουν βιώνοντας την καθημερινότητα σε ένα συγκεκριμένο ιστορικό και γεωγραφικό χώρο, ο οποίος αμετάκλητα τους σφραγίζει θετικά και αρνητικά με προτερήματα, ελαττώματα και διάφορα «πιστεύω». Και ότι ο χώρος αυτός, που δεν είναι άλλος από την πατρίδα τους στην οποία ζουν, εργάζονται, ερωτεύονται, παντρεύονται και πεθαίνουν, έχει γι’ αυτούς εκείνο το μοναδικό – ανεπανάληπτο στοιχείο που λειτουργεί από ένα σημείο και πέρα και ως στοιχείο συνειδητής επιλογής, δηλαδή στοιχείο αυτοπροσδιορισμού, αυτοδιάθεσης και ελευθερίας.

 Σε μία χώρα όπως η σημερινή Ελλάδα, η ανάγκη της δημιουργίας ενός πολιτικού κινήματος πατριωτικής αριστεράς είναι πιο επιτακτική από ποτέ. Ο λόγος είναι ότι η Ελλάδα είναι μία μικρή χώρα στην περιφέρεια της Ευρώπης που δεν ήταν ποτέ ιμπεριαλιστικό κράτος, ούτε ποτέ ήταν ένα αστικό καπιταλιστικό κράτος στα πρότυπα της Γερμανίας ή της Γαλλίας κ.λπ. Συνεπώς, και η μαρξιστική θεωρία που αναπτύχθηκε τον 19^ο αιώνα και προπαγανδίστηκε σε μεγάλα βιομηχανικά κράτη με εκατομμύρια βιομηχανικούς εργάτες (Γερμανία, Γαλλία) δεν συνάδει ούτε προσιδιάζει με τις συνθήκες οργάνωσης παραγωγής μίας χώρας όπως η Ελλάδα η οποία είναι μικρή και κυρίως με περιορισμένη βαριά βιομηχανία. Αυτό που λείπει και αποτελεί το διακύβευμα για τη δημιουργία ενός αυθεντικού πατριωτικού κινήματος είναι το εθνικό όραμα. Το όραμα στην κοινωνική δικαιοσύνη, στην άμεση δημοκρατία, στην κοινοτική αυτοδιαχείριση και σε όλες τις μορφές αυτονομίας, στην οικολογία, στον πατριωτισμό και στον αντι-εθνομηδενισμό. Και αυτή η πατριωτική αριστερά διαπερνά τη σταλινική ρητορική του εγκλωβισμού σε ετεροχρονισμένες μαρξιστικές αφηγήσεις. Διαπερνά τον πολιτισμικό μαρξισμό του μεταμοντέρνου και του «πολιτικά ορθού» που είναι το εργαλείο της αποδόμησης των εννοιών και της προπαγάνδας που εξυπηρετεί την «κατασκευή» πολιτικών υποκειμένων τα οποία απαιτούν να έχουν ρόλο στο ιστορικό προσκήνιο. Ρόλο, όπως ο ισλαμικός εποικισμός της Ευρώπης και της Ελλάδας που οργανώθηκε από την ευρωπαϊκή πλουτοκρατία και ενορχηστρώνεται εντέχνως από την Τουρκία η οποία προσβλέπει στην ολοκληρωτική ισλαμοποίηση και στον νέο-οθωμανισμό της Ελλάδας.

Ο εθνικοπατριωτισμός στην Ελλάδα πρέπει να αντιταχθεί στην πολυπολιτισμική παγκοσμιοποίηση που θέλει ανελεύθερους ανθρώπους και καθοδηγούμενες κοινωνίες. Που απαιτεί η παραγωγή και η κατανάλωση να εξαρτώνται από τα χρηματιστήρια και το παγκόσμιο τραπεζικό τοκογλυφικό σύστημα. Παγκοσμιοποίηση η οποία προπαγανδίζει τον εθνομηδενισμό προκειμένου να εφαρμόσει τα σχέδια της πάνω στους λαούς του κόσμου μετατρέποντάς τους σε άβουλες καταναλωτικές μάζες, χωρίς ταυτότητα, χωρίς ιστορία, παρελθόν και μέλλον. Η απάντηση του ελληνικού εθνικού πατριωτισμού σε αυτή την επερχόμενη λαίλαπα είναι η αυτονομία, ο αυτοπροσδιορισμός, η αυτοδιάθεση, η ελευθερία και ο σοσιαλισμός του έθνους και της πατρίδας με βάση την παράδοση του γένους που προέρχεται από την αρχαία Ελλάδα και συνεχίστηκε με τη Ρωμιοσύνη του ορθόδοξου Βυζαντίου, την εθνική παλιγγενεσία του 1821, με το «ΟΧΙ» του 1940 και το αντάρτικο της Εθνικής Αντίστασης κατά των κατακτητών της Ελλάδας. Είναι το όραμα μίας πατρίδας ελεύθερης, κυρίαρχης και ανεξάρτητης, όπως θα μπορούσε να είχε προκύψει εάν ο Άρης με τον Ζέρβα κυβερνούσαν μετά την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, χωρίς κομμουνισμούς, βασιλιάδες, δεξιούς, κεντρώους, αμερικανούς και εγγλέζους. Είναι το όραμα για μία ελεύθερη πατρίδα και πανανθρώπινη λεφτεριά.

ΚΡΑΤΟΣ ΚΑΙ ΝΕΟΕΛΛΗΝΕΣ

«Το Κράτος… το αισθάνονται σαν ξένο, όχι δικό τους, και δεν το πονούν. Τη χώρα τους την αγαπούν με πάθος. Για μια χούφτα από το χώμα της είναι άξιοι να πεθάνουν με την πιο μεγάλη ευκολία. Άλλο πατρίδα όμως και άλλο πολιτεία. Με την πατρίδα είμαστε στενότατα δεμένοι, την έχουμε βάλει μέσα στο αίμα μας, γιατί και με το αίμα μας την έχουμε κρατήσει. Την πολιτεία όμως, δηλαδή αυτόν τον ορισμένο τρόπο με τον οποίο έχει οργανωθεί και διοικείται ο τόπος, αυτή την απρόσωπη δύναμη που λειτουργεί στο όνομα όλων για να εξασφαλίσει με τα όργανα και τους θεσμούς της τη ζωή και την ελευθερία μας, δεν μπορούμε να τη νιώσουμε σαν κάτι εντελώς δικό μας. Είναι ξένο σώμα για το αίσθημά μας».

Ευάγγελος Παπανούτσος.
Απόσπασμα από το δοκίμιο με τον τίτλο, Κράτος και Νεοέλληνες, 1948.

ΣΤΡΟΦΗ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΟΜΟΨΥΧΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ

Έμβλημα της ΠΕΕΑ "Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης" 10 Μάρτη 1944, Βίνιανη Ευρυτανίας

Η παρούσα πολιτική και κοινωνική κατάσταση στη χώρα μας, επιβάλλει την αλλαγή πλεύσης προς τον ακομμάτιστο εθνικιστικό πατριωτισμό.

Η σημερινή πολιτική συγκυρία αποτελεί αναμφίβολα μία πολλή σκληρή πραγματικότητα. Η πατρίδα μας, όπως έχουμε ξαναγράψει σε παλαιότερα άρθρα, βρίσκεται σε υπαρξιακό αδιέξοδο, το οποίο είναι πρωτοφανές στη νεότερη ιστορία της χώρας μετά την εθνική παλιγγενεσία του 1821 και τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους.

Η γνώμη μας είναι ότι όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου ασκούν αντιπατριωτική και ανθελληνική πολιτική, βασισμένη στα ιδιοτελή και ξενόφερτα πολιτικά τους ιδεολογήματα που ταλανίζουν την ιερή μας πατρίδα εδώ και δύο αιώνες. Ποτέ η σύγχρονη Ελλάδα δεν κυβερνήθηκε από μία αλληθινή πατριωτική κυβέρνηση. Πάντα υπήρχε ο ξένος παράγων, είτε αυτός εμφανίστηκε σε πρωτόλεια μορφή με το ρωσικό, το αγγλικό και το γαλλικό κόμμα. Είτε έλεγχε τα πολιτικά πράγματα στην Ελλάδα με ξενόφερτους βασιλιάδες που λέγονταν Όθωνες και Γλύξμπουργκ. Ακόμα και μέσα από τις αψιμαχίες του Α’ Παγκόσμιου Πόλεμου μεταξύ Γερμανίας και Αγγλο-γάλλων οι οποίες δημιούργησαν τον καταραμένο εθνικό διχασμό μεταξύ «Βενιζελικών» και «Βασιλικών», με αποτέλεσμα τα δραματικά γεγονότα για το έθνος με τις γενοκτονίες και τα ολοκαυτώματα της Μικράς Ασίας και του Ποντιακού Ελληνισμού. 

Ο συγκεκριμένος «Εθνικός Διχασμός» κατέληξε στη δικτατορία της 4^ης Αυγούστου του Μεταξά. Ολόκληρη η περίοδος της κυβέρνησης της 4^ης Αυγούστου (1936 – 1940) υπήρξε περίοδος καταπιεστική για πολλά άτομα παρά του ότι ο Μεταξάς ψήφισε πολλούς νόμους υπέρ των εργατών και των αγροτών, μεταξύ των οποίων, ο νόμος περί κοινωνικών ασφαλίσεων, ο νόμος περί αφέσεως των αγροτικών χρεών κ.λπ. Ωστόσο, τα όργανα ασφαλείας στην προσπάθεια τους να καταδιώξουν τον κομμουνισμό προέβησαν σε πολλές καταπιέσεις, ιδίως εκείνων που ήσαν αναμεμιγμένοι στα συνδυκαλιστικά πράγματα της Ελλάδας, με αποτέλεσμα να αυξηθεί επικίνδυνα το χάσμα μεταξύ σωμάτων ασφαλείας και ελληνικού λαού! Κι ενώ στην πραγματικότητα θα έπρεπε η αστυνομία και η τότε χωροφυλακή να είναι ο φύλακας άγγελος του ελληνικού λαού σε κάθε περίσταση, αντίθετα δημιουργήθηκε αυξημένο εχθρικό ρεύμα κατά των οργάνων των Σωμάτων Ασφαλείας, εξαιτίας του οποίου επήλθε τελικά η μεγάλη σύγκρουση των Δεκεμβριανών του 1944 και κατόπιν του εμφύλιου 1946 – 1949. Το σύστημα το οποίο εφάρμοσε το Υπουργείο Δημόσιας Τάξης της 4^ης Αυγούστου, να επιμένει στη βίαιη υποβολή των «υπεύθυνων δηλώσεων μετανοίας» και αποκηρύξεως του κομμουνισμού, ο οποίος είχε πλέον διεισδύσει σε κάθε εθνική γωνιά, αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο της επερχούμενης κοινωνικής αναταραχής με τα γνωστά καταστροφικά αποτελέσματα που εξακολουθούν να σημαδεύουν την Ελλάδα και το ελληνικό έθνος. Η κάκιστη εφαρμογή πολλών αστυνομικών διατάξεων από τα Όργανα Ασφαλείας, τόσο στις μεγαλουπόλεις, όσο και στην ύπαιθρο, δημιούργησαν το ζοφερό εκείνο κλίμα μέσα στο οποίο ανεπτύχθησαν οι πυρήνες του κομμουνισμού, ενός φανατικού κομμουνισμού, που η καταστολή του απαίτησε ανθρώπινες θυσίες, κόπους και χρήμα. Ωστόσο, το «ΟΧΙ» του Μεταξά στις βλέψεις του ιταλικού φασισμού την 28^η Οκτωβρίου 1940, μετατράπηκε σε ένα ομόψυχο και σύσσωμο λαϊκό «ΟΧΙ» των Ελλήνων σε κάθε γωνιά και κάθε άκρη της χώρας. Ακόμα και ο τότε γ.γ του ΚΚΕ, Νίκος Ζαχαριάδης, προέτρεπε τον ελληνικό λαό σε εθνική ενότητα, μέσα από σχετικό άρθρο του (κάλεσμα) στον «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ».

Κατά τη διάρκεια της Εθνικής Αντίστασης (1941 – 1944) η παρέμβαση των Εγγλέζων (Πολιτική του «Διαίρει και βασίλευε») και των μυστικών τους υπηρεσιών, είχε σαν αποτέλεσμα την αποτροπή συμφωνίας των αντάρτικων δυνάμεων του ΕΛΑΣ και του ΕΔΕΣ ώστε μετά την απελευθέρωση από τα γερμανικά ναζιστικά στρατεύματα, να κυβερνηθεί η πατρίδα από μία αληθινή πατριωτική κυβέρνηση, χωρίς κομματικούς παρεμβατισμούς κομμουνιστικούς (Σταλινικούς) ή αστικούς, νεοφιλελεύθερους, καπιταλιστικούς και ιμπεριαλιστικούς (Αγγλόφιλους και αμερικανόφιλους). Ιστορικό παράδειγμα αποτελεί η προδοσία του ΚΚΕ προς τον Άρη, αποκηρύσσοντας τον και αποκαλώντας τον «δηλωσία», «Μιζέρια» κ.λπ. Και αυτή η προδοσία είχε σημειολογική σημασία, γιατί το ΚΚΕ είχε ήδη κάνει τη «βρωμοδουλειά» του, χρησιμοποιώντας τον Άρη. Είχε έρθει η ώρα να τον «πετάξει στα αζήτητα» αφού τον είχε πρώτα εκμεταλλευτεί προκειμένου να εξυπηρετήσει τα μαρξιστικά αντεθνικά, διεθνιστικά και σταλινικά κομματικά του σχέδια (Εθνομηδενιστικές θέσεις του ΚΚΕ ήταν ότι η «Μακεδονία» δεν είναι Ελληνική και ότι πρέπει να γίνει ανεξάρτητο κράτος, το ίδιο και η «Θράκη», ενώ πάγια θέση του, που εξακολουθεί να την έχει και σήμερα, είναι ότι η Ελλάδα είναι…..ιμπεριαλιστικό κράτος!). Όταν ο Άρης τα συνειδητοποίησε όλα αυτά, ήταν πλέον αργά. Κατάλαβε την προδοσία των «συντρόφων» του κέντρου και του Ζαχαριάδη (παρά τη τυφλή μέχρι το τέλος πίστη και υποταγή του στο ΚΚΕ) οι οποίοι ως γνωστόν αρνούνταν να στρατολογήσουν αντάρτες από το 1941 έως το 1944 (Μόνον ο Άρης ήταν αυτός που στρατολογούσε αντάρτες, ακόμα και βασιλόφρονες, γιατί ο αγώνας που διεξήγαγε ο Άρης ήταν ιερός, ήταν πατριωτικός, ήταν εθνικοαπελευθερωτικός) και αρκούνταν στο να διεξάγουν τον αγώνα στα αστικά κέντρα (Ιδιαίτερα στην Αθήνα), οργανώνοντας διαδηλώσεις όπως κάνουν και σήμερα με το ΠΑΜΕ, μετακινώντας γεωγραφικά τα ίδια άτομα από πορεία σε πορεία.

Ωστόσο, κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει και τη συμβολή του ΕΔΕΣ στην Εθνική Αντίσταση  (Ιδρύθηκε από φιλοβενιζελικούς αξιωματικούς του στρατού) με την πραγματοποίηση εκκαθαριστικών επιχειρήσεων κατά των δολοφόνων ναζιστών και φασιστών Αλβανών Τσάμηδων (οι οποίοι όπως και οι Βούλγαροι στη Θράκη και στη Μακεδονία, είχαν γίνει μέρος του ναζιστικού γερμανικού στρατού σφάζοντας και εξοντώνοντας ολόκληρα ελληνικά χωριά) στην ευρύτερη περιοχή της Θεσπρωτείας. Όμως, ο Ζέρβας και ο ΕΔΕΣ έχασαν την ευκαιρία τα ονόματά τους να γραφτούν με χρυσά γράμματα στην Ιστορία του ελληνικού Έθνους, όταν απέρριψαν την πρόταση του Άρη για συνεργασία και από κοινού διακυβέρνηση της χώρας μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων. Πολλώ δε, με τη μυστική συμφωνία του ΕΔΕΣ με τα κατοχικά στρατεύματα, για να διαφυλάξουν δήθεν τον ελληνικό λαό από τον «κόκκινο» κίνδυνο του ΕΛΑΣ. Αυτό το γεγονός είναι αντιφατικό, καθώς οι Γερμανοί το τελευταίο πράγμα που θα τους έννοιαζε αποχωρώντας από την Ελλάδα ήταν να γίνει η Ελλάδα κομμουνιστικό κράτος. Ως εκ τούτου, εδώ υπάρχουν ερωτηματικά τα οποία καταλήγουν στο λογικό συμπέρασμα ότι θα πρέπει να υπήρχε προσυνεννόηση των Εγγλέζων με τους Γερμανούς μέσω του ΕΔΕΣ. Ήδη, οι Εγγλέζοι ετοιμάζονταν να αναλάβουν, ως αποικιοκράτες, τον έλεγχο και τη διακυβέρνηση της μεταπολεμικής Ελλάδας (Συμφωνία της Καζέρτας της 24^ης Σεπτέμβρη 1944) η οποία κατέληξε στα Δεκεμβριανά και στον επαίσχυντο αφοπλισμό του ΕΛΑΣ στη Βάρκιζα την 12^η Φεβρουαρίου του 1945 (Μία ημέρα μετά το τέλος της διάσκεψης της Γιάλτας όπου η Ελλάδα πέρασε στην επιρροή των Εγγλέζων) που αποτέλεσμα είχε την αποπομπή του Άρη από το ΚΚΕ και την τραγική αυτοκτονία του την 16^η Ιουνίου 1945 στη χαράδρα του Φάγγου, στην περιοχή Μεσούντα Άρτας, προδομένος από το ΚΚΕ και περικυκλωμένος από τα τάγματα ασφαλείας και εθνοφυλακής που εκπροσωπούσαν την αντίδραση για την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Τα Τάγματα Αφαλείας τα οποία στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής έδωσαν όρκο υπέρ του Χίτλερ και του Γερμανικού στρατού, κατά του ελληνικού λαού. Που παρακλάδια τους ήταν τα ΜΑΥ (Μονάδες Αυτασφαλείας Υπαίθρου), τα ΤΕΑ (Τάγματα Εθνοφυλακής Αμύνης), και τα ΜΑΔ (Μικτά Αποσπάσματα Διώξεως) που είχαν στελεχωθεί από άνδρες προδοτικών, δοσιλογικών και ακροδεξιών οργανώσεων με δράση ήδη από την εποχή της κατοχής.

Όμως, και μετά τον εμφύλιο πόλεμο, το αστικό κράτος της δεξιάς, των νικητών του εμφύλιου σπαραγμού, έγινε υποχείριο του ιμπεριαλισμού των αμερικάνων με το «Ανήκομεν εις τη Δύσην» του «εθνάρχη» Κωνσταντίνου Καραμανλή. Απαξιώθηκαν, ως «Εθνικιστικοί», οι πατριωτικοί εθνικοαπελευθερωτικοί αγώνες της ΕΟΚΑ των Καραολή και Δημητρίου, που διεξήχθησαν κατά των Εγγλέζων και υπέρ της ένωσης με τη «Μητέρα Ελλάδα». Υποβαθμίστηκε το γεγονός ότι ο ελληνικός πληθυσμός της Κωνσταντινούπολης μειώθηκε με γεωμετρική πρόοδο κατόπιν του τουρκικού πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων Κωνσταντινοπολιτών τον Σεπτέμβρη του 1955.  Στη δεκαετία 1960 παρακρατικοί σκοτώνουν τον βουλευτή της αριστεράς Λαμπράκη. Έγινε η αποστασία του Μητσοτάκη. Αναδείχθηκε η υπόθεση «Ασπίδα» που συνομωτικά υποστήριξε ο Αμερικάνος υπήκοος Ανδρέας Παπανδρέου ο οποίος είχε φτιάξει κόμμα μέσα στο κόμμα του πατέρα του. Εκκολάφθηκε το δεξιό παρακράτος των μεταγενέστερων χουντικών πραξικοπηματιών αξιωματικών του ΙΔΕΑ. Εξαιτίας των πολιτικών παιχνιδιών του φανατικού αντιαριστερού πατέρα του Ανδρέα, Γεωργίου Παπανδρέου, και της αβελτηρίας του ανίκανου Κωνσταντίνου Γλύξμπουργκ, η Ελλάδα κατέληξε στα νύχια μίας επταετούς «Δικτατορίας των Συνταγματαρχών». Αποτέλεσμα αυτής της δικτατορίας ήταν η κατάρρευση του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού που είχε ανθίσει ιδιαίτερα κατά τη δεκαετία του 1960, και η αφορμή της τραγωδίας της Κύπρου το 1974, χωρίς η «Χούντα» του Ιωαννίδη να είναι αποκλειστικά υπεύθυνη καθώς, κατά τη γνώμη μας, τις ευθύνες τις είχαν οι πολιτικάντηδες και όχι οι αξιωματικοί της χούντας, και κάποια στιγμή οι εν λόγω ευθύνες θα αποκαλυφθούν με το άνοιγμα του «Φακέλου της Κύπρου».

Η μεταπολίτευση του 1974 δημιούργησε πολιτικούς φορείς που κυβέρνησαν την Ελλάδα για πολλά χρόνια, φτάνοντας μέχρι το 2015 όπου εκλέχθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η Νέα Δημοκρατία, ήταν το δήθεν αστικό δεξιό κόμμα που έφτιαξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το οποίο ποτέ δεν είχε όραμα για την Ελλάδα. Ήταν το «μαγαζί» του Καραμανλή, «κομμένο και ραμμένο» στα μέτρα του. Ήταν και παραμένει ένας κυβερνητικός διαχειριστικός οργανισμός που απαρτίζεται από πολιτικά τζάκια τα οποία εκφράζουν τη βαθειά οικογενειοκρατία που διοικεί το εν λόγω κόμμα. Αυτοί που εναλάσσονται στην αρχηγία της Νέας Δημοκρατίας ενδιαφέρονται για τα προσωπικά τους οφέλη χωρίς να δίνουν σημασία στις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας και στις ανάγκες της επιβίωσης του έθνους και της πατρίδας. Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, ήταν το κόμμα που κυβέρνησε τα περισσότερα χρόνια από την μεταπολίτευση το 1974 έως σήμερα. Δημιούργησε ένα βαθύ πελατειακό κράτος «νομιμοποιώντας» τη διαφθορά σε όλες τις κοινωνικές ομάδες και ιδιαίτερα στον δημόσιο τομέα. Το κακό που έκανε το ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα ήταν να αυξήσει τη γραφειοκρατία στον δημόσιο τομέα καθιστώντας τον Έλληνα πολίτη σκλάβο του κρατικού μηχανισμού. Μοίρασε χρήματα από ευρωπαϊκά προγράμματα σε ημέτερους χωρίς να πραγματοποιείται ανάπτυξη στη χώρα. Αύξησε γεωμετρικά το εξωτερικό χρέος και εισέπραττε χρήματα από την ΕΟΚ χωρίς να έχει ολοκληρωμένα εθνικά επενδυτικά σχέδια. Γιγάντωσε μία πλουτοκρατική επιχειρηματική και εκδοτική ελίτ που γεννήθηκε στη χούντα και επί ΠΑΣΟΚ αναλάμβανε μονοπωλιακά τα δημόσια έργα, τις προμήθειες του δημοσίου, και τον τύπο. Κατέστρεψε την ατομική συνείδηση με την κυνική διάλυση της ελληνικής οικογένειας και κατ’ επέκταση της κοινωνίας. Μετέτρεψε έναν λαό του μόχθου και της βιοπάλης σε έναν παρασιτικό λαό της Ευρωπαϊκής περιφέρειας ο οποίος κατανάλωνε δεκαπλάσια από αυτά που παρήγαγε. Μετέτρεψε τον ελληνικό λαό σε ξενομανή, χωρίς εθνική ταυτότητα, με μοναδικό ενδιαφέρον πώς να εξαπατήσει τον συμπολίτη και το κράτος του προκειμένου να γίνει αστός το ταχύτερον δυνατόν. Όλη αυτή η κατάσταση της πλασματικής ευημερίας, επισφραγίστηκε με την αλλαγή του νομίσματος σε ευρώ από τον Σημίτη, με τη «φούσκα» του χρηματιστηρίου, και με την έντεχνη κάλυψη του υπέρογκου ελληνικού χρέους από τον Αλογοσκούφη που ήταν υπουργός οικονομικών της κυβέρνησης Κώστα Καραμανλή. Συγχρόνως με την οικονομική τελμάτωση της Ελλάδας, επήλθε και η ηθική πτώση της ελληνικής κοινωνίας. Χτυπήθηκε η παράδοσή μας, η κουλτούρα μας, ο πολιτισμός μας, η θρησκεία, η παιδεία, η γλώσσα, και εν τέλει η ιδιοπροσωπεία μας ως εθνικό υποκείμενο, ως ελληνικό γένος, που κατείχε περίοπτη θέση για χιλιάδες χρόνια στο ιστορικό προσκήνιο. Δηλαδή, χάθηκε το όραμα μας!

Μετά τις κατάπτυστες μνημονιακές κυβερνήσεις των Γιωργάκη Παπανδρεόυ και Σαμαρά-Βενιζέλου, ήρθε η σειρά του ΣΥΡΙΖΑ, η σειρά του «πρώτη φορά αριστερά». Μία κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ που παραπέει μέσα στα ψέματά του αγράμματου κουτοπόνηρου πρωθυπουργού της. Μία κυβέρνηση που ξεπούλησε και το τελευταίο πετραδάκι της εθνικής μας περιουσίας. Μία κυβέρνηση που ικανοποιεί τα κερδοσκοπικά συμφέροντα του Σόρος μέσα από τις εθνομηδενιστικές ιδεοληψίες (του μεταμοντέρνου «πολιτικά ορθού») των ελευθεριακών και μαρξιστικών συνιστωσών της που αδιάλειπτα και μεθοδευμένα προωθεί τον εθνομηδενιστικό αλλόφυλο εποικισμό της Ελλάδας από τους παράνομους μετανάστες, οι οποίοι λόγω του δημογραφικού προβλήματος της χώρας θα γίνουν οι επόμενοι πολίτες της, λιβανοποιώντας κυριολεκτικά την Ελλάδα, εξαφανίζοντας τον υπαρκτό Ελληνισμό όπως τον γνωρίζουμε σήμερα. Ιδεοληψίες εθνομηδενιστών που προσπαθούν, προπαγανδιστικά ανιστόρητα και ανερυθρίαστα, να μας πείσουν ότι δεν υπήρχε ελληνικό έθνος πριν από την παλιγγενεσία του 1821, και πως το πρώτο ελληνικό κράτος του 1830 δημιούργησε το ελληνικό έθνος! Δηλαδή, η προσπάθεια τους σήμερα είναι το κράτος να στραφεί κατά του έθνους. Αυτό δηλαδή που όλοι πιστεύουμε ότι το κράτος αποτελεί την ασπίδα του έθνους, θα γίνει η λόγχη εκείνη η οποία θα διεμβολίσει το έθνος!

Ως εκ τούτου το ελληνικό κράτος, όπως έχει διαμορφωθεί, μετά από τις αλλεπάλληλες εντάξεις σε πολιτικοοικονομικά ευρωπαϊκά αλλά και ατλαντικά στρατιωτικά συστήματα και οργανισμούς όπως η ΕΟΚ, το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν ανήκει πλέον στο ελληνικό έθνος και μάλιστα μάχεται για την εξαφάνιση του υπαρκτού Ελληνισμού (όχι του οικουμενικού με την έννοια της διάδοσης του ελληνικού πνεύματος). Ο υπαρκτός Ελληνισμός είμαστε αυτά τα λίγα άτομα που έχουμε διασωθεί από τις διαδοχικές καταστροφές που έχει υποστεί  ο Ελληνισμός τα τελευταία 2000 έτη. Δηλαδή τις αλλεπάλληλες επιδρομές, τη βίαιη προσχώρησή μας σε άλλα έθνη όπως το τουρκικό (αναφέρει ο Σπύρος Βρυώνης ότι υπήρχαν 12 εκατομμύρια Έλληνες στη Μικρά Ασία, ενώ τώρα δεν υπάρχει κανένας). Ό,τι λοιπόν έχει απομείνει ως υπαρκτός Ελληνισμός πάνω στην ελληνική χερσόνησο, απειλείται από εισβολή αλλογενών, αλλοφύλων, αλλοθρήσκων ανθρώπων, με άλλη παιδεία. Η εισβολή τους στην Ελλάδα είναι προγραμματισμένη και μεθοδευμένη έξωθεν και έσωθεν. Οι ημεδαποί απάτριδες ανθέλληνες «ανθρωπιστές», οι οποίοι υποστηρίζουν με μανία και λύσσα αυτήν την εισβολή, λένε ότι όλοι είναι άνθρωποι, όμως με την έννοια του «ανθρώπου» υπονομεύουν την έννοια του πολίτη. Μάλιστα προσπαθούν να υποκαταστήσουν την έννοια του πολίτη με την έννοια του ανθρώπου. Δηλαδή ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν τα ίδια δικαιώματα που έχουν οι πολίτες. Συνεπώς, η Γη δεν ανήκει σε κανέναν, το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του, και τελικά οι άνθρωποι μπορούν να πάνε και να γίνουν πολίτες παντού και όπου θέλουν.

Σήμερα, όσο ποτέ, υπάρχει η ανάγκη της συσπείρωσης του πατριωτικού κινήματος. Σήμερα, όσο ποτέ, υπάρχει η ανάγκη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, που πρέπει να διεξαχθεί με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο, μέσα στα πλαίσια της νομιμότητας, της δημοκρατίας και του συντάγματος. Αυτό, που είναι αναγκαίο να γίνει, είναι να επανέλθει το όραμα στον ελληνικό λαό. Να δημιουργήσουμε ένα κράτος βασισμένο στον ελληνικό πολιτισμό ο οποίος γεννήθηκε στην αρχαία Ελλάδα, και μετέφερε το φιλοσοφικό του πνεύμα στην Ελληνορθόδοξη παράδοσή μας και στο Βυζάντιο. Που κράτησε τη φλόγα της λεφτεριάς μας άσβεστη στα χρόνια της σκλαβιάς από τους Οθωμανούς. Φλόγα, η οποία αφύπνισε τον Ρήγα, τη Φιλική Εταιρία, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Νικηταρά, τον Διάκο, τον Μπότσαρη, τον Τζαβέλλα, τον Καψάλη, τους Σουλιώτες, τα παιδιά της Σαμαρίνας, τον Μακρυγιάννη, τη Μπουμπουλίνα, τη Μαυρογέννους, τον Μιαούλη, τον Κανάρη, τον Παπαφλέσσα, τους Υψηλάντηδες, τους Ιερολοχίτες και όλους τους ήρωες του εθνικού ξεσηκωμού που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία της Ελλάδας.

Να φτιάξουμε ένα νέο κράτος, σε αυτή τη μικρή και πολύπαθη χώρα μας, για να διατηρήσουμε το γένος και το έθνος μας αλώβητο από την παγκοσμιοποίηση και τη Νέα Τάξη Πραγμάτων που με φασιστικό τρόπο καταδυναστεύει τους λαούς του κόσμου. Το οφείλουμε στα ιερά κόκκαλα των προγόνων μας και στις επόμενες γενεές των Ελλήνων. Ένα κράτος με κοινωνική δικαιοσύνη, αξιοκρατία, οικολογική ευαισθησία, αξιοποίηση των πόρων του δηλαδή το ανθρώπινο δυναμικό του ευφυή λαού μας! Να αξιοποιήσουμε τον πλούσιο πρωτογενή και να αναπτύξουμε τον δευτερογενή τομέα παραγωγής της χώρας. Να δώσουμε ώθηση στην περιφέρεια και στις αγροτικές καλλιέργειες με τη χρήση νέων τεχνολογιών και νέων μεθόδων. Να δώσουμε έμφαση και να αξιοποιήσουμε τη λογοτεχνία, την ποίηση, τις τέχνες, τον πολιτισμό και την παράδοσή μας. Να αντιμετωπίσουμε τον ανθρώπινο πόνο της προσφυγιάς μεθοδικά και συστηματικά χωρίς να εξαρτόμαστε από τις εθνομηδενιστικές Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις του Σόρος. Να σταματήσουμε τις ροές των παράνομων μεταναστών που τείνουν να αλλιώσουν τη πληθυσμιακή δομή του έθνους. Να υπάρχουμε ως έθνος σε μία Ευρώπη ελεύθερων και ανεξάρτητων πατρίδων διαφυλάττοντας την εθνική μας ανεξαρτησία και τη λαϊκή μας κυριαρχία.

Κινητήριες δυνάμεις του εθνικού και κοινωνικού αγώνα δεν μπορούν να είναι άλλες παρά οι μοχθητές του χεριού και του πνεύματος στις πόλεις, οι οργωτές της γης και ιδιαίτερα του βουνού, που τους ευνοεί το έδαφος, και απόκοντα τα μεσαία στρώματα και όσα ξυπνημένα μυαλά απ’ τα ανώτερα κοινωνικά επίπεδα θα ήθελαν να ακολουθήσουν τον ιερό και τίμιο αγώνα της πατρίδας και του λαού. Εάν ένας εργαζόμενος οιοδήποτε κλάδου κατά την διάρκεια της ζωής του κατορθώσει να αποκτήσει κοινωνική συνείδηση, απαραιτήτως αποκτά και εθνική συνείδηση. Ωστόσο, η απόκτηση της κοινωνικής συνείδησης προϋποθέτει πάντοτε και την ύπαρξη της κοινωνικής δικαιοσύνης. Η δε κοινωνική δικαιοσύνη πρέπει να έχει πάντοτε ως βάση την ύπαρξη της αληθινής δικαιοσύνης, και τη δίκαιη απονομή αυτής. Ένας εργαζόμενος που εργάζεται στα πλαίσια ενός περιβάλλοντος που λείπει η κοινωνική δικαιοσύνη, θα ακολουθήσει έναν αντεθνικό δρόμο, χωρίς ποτέ να αποκτήσει εθνική συνείδηση.

Μετά την απελευθέρωση και τη σύσταση του νεοελληνικού κράτους το 1830, οι Έλληνες αντί να δημιουργήσουμε τα δικά μας πνευματικά, πολιτιστικά, κοινωνικά και αξιακά πρότυπα βάση της πολιτιστικής και πνευματικής μας παράδοσης, δανειστήκαμε προδιαγραφές και εργαλεία από τους Γερμανούς που όμως είχαν μελετήσει τον κλασσικό ελληνικό πολιτισμό και είχαν γίνει φιλέλληνες (όπως ο Γκαίτε, ο Σίλερ, ο Νίτσε κ.λπ). Αποτέλεσμα αυτού ήταν αντί να είμαστε η άμεση συνέχεια της παράδοσής μας, να γίνουμε κι εμείς φιλέλληνες. Σήμερα κι αυτό ακόμα τείνει να εκλείψει αφού μέσα από την επικράτηση της μαρξιστικής διεθνιστικής προπαγάνδας και της έξαρσης του ατομικισμού που προσφέρει ο νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός, έχουμε γίνει ανθέλληνες. Δηλαδή, μισούμε την ίδια μας την υπόσταση.

Μέσα σε ένα πατριωτικό, κοινωνικό και σοσιαλιστικό κίνημα που θα αγκαλιάσει όλον τον λαό, θα αναζητήσουμε και θα βρούμε τα εθνικά μας ιδανικά, τη χαμένη μας εθνική ομοψυχία, που όποτε την είχαμε μεγαλουργούσαμε σαν έθνος, σαν γένος, σαν λαός!

«Το Κουβέρνο που φτιάξανε μερικοί, που δεν νομάζουν μήτε Θεό μήτε πατρίδα, κι ας καμώνονται τους θρήσκους και τους πατριώτες, οι κατακτητές το διαφεντεύουν. Αυτοί κάνουν κουμάντο με τα τσιράκια τους. Τίποτα καλό δεν έχουμε να περιμένουμε απ’ αυτούς. Το βιός σας θα σας παίρνουν και τη ζωή σας θα βασανίζουν…………..Ελάτε όλοι μαζί να τσακίσουμε τον τύραννο κατακτητή. Ώσπου να τον μαζέψει ο λύκος και η αλεπού, να πάρει πόδι από την ιερή τούτη γη, κι ο αφέντης μόνος σ’ αυτήν να μείνει ο ίδιος ο ελληνικός λαός».

Άρης Βελουχιώτης Κυριακή 7 Ιούνη 1942, Δομνίστα, Ορεινή Ευρυτανία (Ήταν η ημέρα που για πρώτη φορά αυτοσυστήθηκε με το ψευδώνυμο «Βελουχιώτης»)

Απόσπασμα από το βιβλίο του Μπάμπη Κλάρα: «Ο αδελφός μου ο Άρης»

ΠΑΥΛΟΣ ΜΕΛΑΣ: 29 ΜΑΡΤΙΟΥ 1870 - 13 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1904 - ΔΟΞΑ ΚΑΙ ΤΙΜΗ!!! ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!! Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΗΤΑΝ, ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΜΕΙΝΕΙ ΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ!!!

ΤΑΚΗΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ: "Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΕΥΘΥΝΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ"

ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΝΙΣΧΥΘΕΙ ΤΟ ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Αγαπητοί Έλληνες πατριώτες και Ελληνίδες πατριώτισσες. Αγαπητοί αναγνώστες. Συναγωνιστές, συναγωνίστριες. Σύντροφοι, συντρόφισσες.

Μετά από μεγάλο χρονικό διάστημα συγγραφικής αποχής από την αρθρογραφία, επανερχόμαστε με ένα θέμα το οποίο θεωρούμε πως είναι πολύ σοβαρό και άκρως σημαντικό γιατί σχετίζεται με την ίδια μας την υπόσταση ως έθνος. Είναι ένα κρισιμότατο θέμα που αφορά σε όλους τους Έλληνες ανεξαιρέτως, και όχι μόνον στους εθνικιστές. Βρισκόμαστε στο κατώφλι του 2017 και η Ελλάς, η πατρίδα μας, βρίσκεται κάτω από τη σκιά θανάσιμου εθνικού κινδύνου δεδομένου ότι απειλείται πλέον έμπρακτα η εθνική της κυριαρχία με διαμελισμό, λόγω των πρόσφατων συγκυριών στα εθνικά θέματα (παράνομη μετανάστευση, αμφισβήτηση συνθήκης της Λωζάνης από τον Ερντογάν, δημιουργία θέματος Τσάμηδων από επίτροπο της ΕΕ κ.λπ) αλλά και στα παρατεταμένα οικονομικά προβλήματα που το ελληνικό έθνος αντιμετωπίζει τα τελευταία δέκα χρόνια λόγω της εφαρμογής των παράνομων, απεχθών και επονείδιστων μνημονίων που αποτέλεσμα είχαν την κατάλυση του συντάγματος και της ατομικής ελευθερίας των πολιτών, από τους ξένους επικυρίαρχους οι οποίοι «κυβερνούν» και ασκούν έμεσα (και πολλές φορές άμμεσα, προκλητικά και απροκάλυπτα) την εκτελεστική και νομοθετική εξουσία στη χώρα. Είναι, αν μη τι άλλο εναργής η απάθεια των πολιτικών κομμάτων που εκπροσωπούνται στη βουλή για την πορεία της χώρας. Μία πορεία η οποία θυμίζει καράβι που βρίσκεται εκτός ελέγχου και οδεύει με μαθηματική ακρίβεια προς τα βράχια. Η αβελτηρία και η αδιαφορία των βουλευτών για την πατρίδα και τον Ελληνικό λαό της, αποτελεί μια αναντίρρητη πραγματικότητα. Αποτέλεσμα αυτής της αβελτηρίας είναι η άνοδος της ναζιστικής άκρας δεξιάς η οποία ως δήθεν πατριωτική και φιλεθνική αφήγηση, σπέρνει εμφυλιακή διχόνοια στην ελληνική κοινωνία. Μέσα από αυτό το άρθρο θα προσπαθήσουμε να αποδώσουμε την πραγματικότητα, όσο πιο συστηματικά και ευσύνοπτα μπορούμε, προτάσσοντας την ανάγκη απόλυτης συσπείρωσης των εθνικιστών ψηφοφόρων, και την ανάγκη στροφής της πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού προς τον εθνικισμό για τη σωτηρία της πατρίδος.

Το δημοκρατικό πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, μετά το 1950, αποτελείτο και συνεχίζει να αποτελείται από κόμματα τα οποία θεωρητικά ανήκουν ιδεολογικά στην αριστερά, στο κέντρο, στη δεξιά κ.λπ. Είναι ένα «πλουραλιστικό σύστημα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας τύπου Γουεστμίνστερ» που δίνει την ευκαιρία σε ιδεολογικούς-πολιτικούς σχηματισμούς και πολιτικά υποκείμενα, που επιχειρούν να βρεθούν στο ιστορικό προσκήνιο, να συμμετέχουν στην εκάστοτε εκλογική διαδικασία προκειμένου να εκλέξουν τους αντιπροσώπους τους στο κοινοβούλιο, δηλαδή τους βουλευτές. Στην Ελλάδα οι εκάστοτε αρχηγοί και οι ηγέτες των συγκεκριμένων πολιτικών οργανισμών (κομμάτων) ήταν, και εξακολουθούν να είναι, γνωστά ονόματα πολιτικών οικογενειών που επι δεκαετίες κυβερνούσαν τον τόπο. Είναι τα γνωστά και μη εξαιρετέα ονόματα που συνεχίζουν την οικογενειοκρατική πολιτική παράδοση των προγόνων τους. Αρκεί κανείς να ρίξει μια ματιά στα ονόματα των βουλευτών και θα βρει ανάμεσά τους παιδιά, εγγόνια, ανήψια, ξαδέρφια ιστορικών στελεχών, υπουργών, πρωθυπουργών, αρχηγών κομμάτων κ.λπ. Ωστόσο, υπάρχουν σήμερα βουλευτές και υπουργοί που μπορεί να μην κατάγονται από τα ανωτέρω πολιτικά «τζάκια» της χώρας, αλλά είναι παιδιά μεγαλεμπόρων, βιομηχάνων, μεγαλοεργολάβων-μεγαλοεπιχειρηματιών (όπως ο πρωθυπουργός που ο πατέρας του αναλάμβανε εργολαβίες από το καθεστώς της επανάστασης της 21^ης Απριλίου) ή απόγονοι καπετανέων του ΕΛΑΣ, όπως ο γενικός γραμματέας του ΚΚΕ. Σόϊ πάει το βασίλειο λοιπόν! Ο αμερικανισμός που επικράτησε στα ελληνικά πολιτικά πράγματα μετά το τέλος του συμμοριτοπόλεμου (αλλά και στο υπόλοιπο δυτικό ημισφαίριο λόγω του ψυχρού πολέμου μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο), κυνήγησε απηνώς μέσω των δεξιών κυβερνήσεων του Παπάγου, του Καραμανλή κ.λπ τους αριστερούς και τους κομμουνιστές. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να δοθεί στην αριστερά και στο ΚΚΕ ένα μεγάλο δώρο. Και αυτό το δώρο ήταν η εικόνα του δήθεν κατατρεγμένου, κυνηγημένου, φυλακισμένου, εξόριστου και ανυπότακτου αριστεριστή-κομμουνιστή που κτίστηκε μεθοδικά και εξαργυρώθηκε από τους κομμουνιστές ως άλλωθι, για τη «δικαίωση» των δήθεν αγώνων τους, ιδιαιτέρως στις δεκαετίες 1950, 1960. Ήταν το άλλωθι του δήθεν επαναστάτη ανυπότακτου διεθνιστή και φιλειρηνιστή αριστερού-κομμουνιστή! Η εικόνα και η ιδεολογία αυτού του τύπου φάνταζε ηρωϊκή στους νέους και στις νέες οι οποίοι αποτελούσαν (και συνεχίζουν να αποτελούν) την εύπλαστη ύλη προς πάσης φύσης αριστερίστικη μαρξιστική-λενινιστική προπαγάνδα και διαφώτιση ιδίως από τους καλοθελητές κομμουνιστές καθηγητές μέσα στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Είναι ιστορικό γεγονός ότι η δεξιά στην Ελλάδα έκανε οικτρά λάθη. Έδωσε, εν αγνοία της, δύναμη στην αριστερά και στον κομμουνισμό. Δημιούργημα της δεξιάς ήταν και είναι όλοι αυτοί οι μαρξιστές-λενινιστές και αναρχοκομμουνιστές καθηγητές πανεπιστημίων οι οποίοι δίδασκαν, και δυστυχώς εξακολουθούν να διδάσκουν, μαρξισμό και αναρχοκομμουνισμό στη νεολαία με αποτέλεσμα οι συγκεκριμένοι καθηγητές να αποτελούν σήμερα τη μεγάλη πλειοψηφία των καθηγητών της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας. Ωστόσο, και στη δευτεροβάθμια, ακόμα μέχρι και στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση, υπάρχουν (ευτυχώς όχι τόσο πολλοί όσοι είναι στα πανεπιστήμια) καθηγητές και δάσκαλοι αντίστοιχα οι οποίοι συνεχώς και αδιαλείπτως μεταγγίζουν το δηλητήριο του μπολσεβικισμού, της αρνησιπατρίας, του αριστερίστικου αναρχοκομμουνισμού και της φιλοσοφικής απατρίας στις αθώες ψυχές των νέων παιδιών καθιστώντας τα μισέλληνες και ανθέλληνες! Γιατί ο φιλοσοφικά άπατρις δεν ταυτίζεται ηθικά και ιδεολογικά με κανένα έθνος, ούτε ταυτίζεται με την αναγνωρισμένη απ' τον νόμο εθνικότητά του. Η θετική φιλοσοφική απατρία ονομάζεται και ακρατικός διεθνισμός (μη απαραίτητα μαρξιστικός αλλά αναρχικός). Είναι γεγονός ότι οι αναρχοαριστεριστές και οι κομμουνιστές ψευτοκουλτουριάηδες που θεωρούν τους εαυτούς τους διανοούμενους, δίνουν μεγαλύτερη σημασία στη γνώση και την πληροφόρηση, και λιγότερη σημασία στο αίσθημα και το βίωμα. Ότι έμαθαν ή δεν έμαθαν έχει γι’ αυτούς μεγαλύτερη σημασία από την ίδια τη σκέψη.

Στην Ελλάδα σήμερα παρατηρείται το κοινωνικό φαινόμενο (ευτυχώς μόνον από τους αριστεριστές αναρχοκομμουνιστές) να προτιμάει κάποιος να βοηθήσει έναν παράνομο μετανάστη παρά να δώσει ένα πιάτο φαϊ σε έναν ενδεή συμπατριώτη του που πεινάει και βρίσκεται στον δρόμο. Προτιμάει να ξημεροβραδιάζεται στα «hot spots» για να ταϊσει τα «προσφυγόπουλα» (δηλαδή τους Αφγανούς και τους Πακιστανούς που δεν είναι πρόσφυγες όπως οι Σύριοι) παρά να ταϊσει τα ελληνόπουλα που λιποθυμούν από την πείνα στα σχολεία για μία τυρόπιτα. Έχει στηθεί μία μεγάλη «μπίζνα» και τα λεφτά που δίνει η ΕΕ για να σιτίζονται οι παράνομοι έποικοι είναι πολλά. Και εδώ μπορεί να τεθεί το εξής εύλογο ερώτημα: Γιατί αυτά τα δισεκατομμύρια ευρώ που δίνει για το μεταναστευτικό η ΕΕ στην Ελλάδα, δε δίνονται απ’ ευθείας στις χώρες από τις οποίες προέρχονται (χώρες καταγωγής των παράνομων μεταναστών) οι εν λόγω παράνομοι έποικοι ώστε να σταματήσουν να εισβάλουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη αντίστοιχα; Αντί να υπάρχει εθνική ομοψυχία, εθνική αλληλεγγύη μεταξύ μας, υπάρχει στήριξη στους εποίκους παράνομους μετανάστες που έρχονται καθημερινά στην Ελλάδα κατά χιλιάδες με σκοπό να αλλιώσουν φυλετικά και πολιτισμικά την κοινωνία και την εθνική μας ταυτότητα. Όλες οι ΜΚΟ που «κόπτονται» και αφειδώς υποστηρίζουν την είσοδο αυτών των παράνομων μεταναστών (που δεν είναι πρόσφυγες, οι οποίοι πρόσφυγες, σαφέστατα, δικαιολογημένα και νόμιμα μέσω του διεθνούς δικαίου έχουν κάθε δικαίωμα στον κόσμο να σωθούν από τον πόλεμο), εισπράττουν εκατομμύρια ευρώ προκειμένου να εξυπηρετήσουν αντεθνικά ανθελληνικά και εθνοπροδοτικά συμφέροντα. Αποτελούνται από στελέχη ελευθεριακής και αναρχοκομμουνιστικής ιδεολογίας τα οποία λειτουργούν ως «εντεταλμένοι στρατιώτες σε αποστολή» διάλυσης της Ελλάδος και του Ελληνικού έθνους. Πρόκειται για τους μισθοφόρους ταγούς του μεταμοντερνισμού του «πολιτικά ορθού» (δηλαδή του πολιτισμικού μαρξισμού που επινοήθηκε από τον Λούκατς και τους νεομαρξιστές της σχολής της Φρανκφούρτης: Μαρκούζε, Χόρχάϊμερ, Αντόρνο) οι οποίοι έχουν αποκτήσει θέση στο ιστορικό προσκήνιο ως πολιτικά υποκείμενα τα οποία πληρώνονται αδρά από μεγαλοεπενδυτές όπως ο Σόρος ο οποίος προκειμένου να αυξήσει τα κέρδη του και να εξυπηρετήσει τα κερδοσκοπικά του συμφέροντα, έχει σκοπό να εποικηθεί η Ελλάδα και η Ευρώπη από παράνομους μετανάστες. Είναι αυτοί οι ίδιοι οι εμπνευστές της μεταμοντέρνας λογοκρισίας που έχουν επιβάλει στα έθνη με τους νόμους «περί εχθροπάθειας» (αντιρατσιστικός νόμος) οι οποίοι ψηφίστηκαν από τις «πολιτικές τους μαριονέτες», δηλαδή τους ποδηγετημένους από αυτούς βουλευτές των ευρωπαϊκών κοινοβουλίων και του ευρωκοινοβουλίου.

Ως εκ τούτου, το φαινόμενο της παράνομης μετανάστευσης έχει δύο όψεις. Η μία είναι η ανθρωπιστική η οποία είναι υπαρκτή, μεγάλη και έντονη. Είναι δηλαδή πολύ μεγάλο ανθρωπιστικό δράμα να βλέπεις ανθρώπους που προέρχονται από εμπόλεμες περιοχές, ειδικά μικρά παιδιά και ηλικιωμένους, να υποφέρουν. Από την άλλη μεριά όμως υπάρχει και η άλλη όψη. Είναι η όψη των κοινωνικών παρενεργιών και της δημόσιας ασφάλειας.

Το 2013 δημιουργήθηκε η ΜΚΟ (Μη Κυβερνητική Οργάνωση) «Solidarity now», με πρωτοβουλεία του «φιλανθρωπικού ιδρύματος Open Society Foundation», δηλαδή της οργάνωσης του Σόρος, με διοικητικό συμβούλιο γνωστά ονόματα της επιχειρηματικής, πολιτικής, καλλιτεχνικής ζωής του τόπου. Η συγκεκριμένη οργάνωση χρηματοδοτεί πρωτοβουλίες για την αύξηση των παράνομων μεταναστών στην Ελλάδα εξυπηρετώντας τα σκοτεινά συμφέροντα του Σόρος που δεν περιορίζονται απλά στη χώρα μας, αλλά επεκτείνονται σε όλη την Ευρώπη. Η αμετροεπής και ανεξέλεγκτη δραστηριότητα των εν λόγω χρηματοδοτούμενων από τον Σόρος οργανώσεων, καταδεικνύει την παντελή έλλειψη κρατικού ελέγχου, την παντελή έλλειψη του κρατικού ελεγκτικού μηχανισμού. Το Ελληνικό κράτος έχει γίνει υποχείριο του Σόρος και των Μη Κυβερνητικών του Οργανώσεων. Ανήμπορο και ανίκανο, το κράτος, να παρέμβει στην καταστροφή που καθημερινά συντελείται, παρακολουθεί απλά την κατάργηση της κυριαρχίας του, ενώ έχει παραδωθεί στη νέα μορφή διακυβέρνησης του από το παγκόσμιο κεφάλαιο (εξαφάνιση των εθνών-κρατών), τη λεγόμενη «πολυπολιτισμική παγκοσμιοποίηση» η οποία εκπροσωπείται από τους απάτριδες ανθρώπους που πληρώνονται αδρά από τον Σόρος (Υπάρχουν βέβαια και άλλες ΜΚΟ οι οποίες χρηματοδοτούνται από τον Bill Gates και άλλους οικονομικούς μεγιστάνες που έχουν αντίστοιχο ρόλο με αυτές του Σόρος). Αυτή η πραγματικότητα παραπέμπει σε ένα συμπέρασμα. Ότι στην Ελλάδα η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου προβλήματος ξεπερνάει εκείνη της Γερμανίας ή της Γαλλίας, διότι στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι εθνικό. Δηλαδή, η Ελλάδα και οι Κύπρος, έχουν να αντιμετωπίσουν την Τουρκία που πέραν του υπαρκτού δημογραφικού προβλήματος που οι πρώτες έχουν, ο γεωγραφικός χώρος στον οποίον βρίσκονται με την Τουρκία είναι ένας χώρος συνόρων των πολιτισμών. Η Τουρκία δεν ενδιαφέρεται μόνον για το προσφυγικό, δεν ενδιαφέρεται να κάνει κάποιο «deal» μόνον για χρήματα. Η Τουρκία ενδιαφέρεται να ενισχυθεί ο ισλαμικός πληθυσμός στην Ελλάδα. Για τη Τουρκία, το φαινόμενο αυτό είναι μία επένδυση για το μέλλον. Δεν είναι απλώς και μόνον η πολιτική της στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Συνδέεται ιστορικά με την ιδιοπροσωπία και την ουσία του τουρκικού κράτους καθώς είναι ιστορικά γνωστό ότι οι Τούρκοι είναι μεθοδικοί και συστηματικοί και πραγματοποιούν εξισλαμισμούς από τότε που εμφανίστηκαν στο ιστορικό προσκήνιο. Χρησιμοποιούν δε αυτούς τους εξισλαμισμούς ως όπλο για την πολιτική τους η οποία είναι πολιτική της επέκτασης και της επιρροής. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν από τέσσερα χρόνια ο πρώην Τούρκος πρωθυπουργός Νταβούτογλου, εκφώνησε στο Σεράγιεβο το δόγμα του για τον «Οθωμανισμό». Δηλαδή, το συγκεκριμένο γεγονός είχε τη σημειολογική εξήγηση ότι η Τουρκία βλέποντας ότι υπάρχει αύξηση των ισλαμικών πληθυσμών στα Βαλκάνια θέλει να χρησιμοποιήσει ως όπλο τους εν λόγω ισλαμικούς πληθυσμούς για τον έλεγχο συνολικά του βαλκανικού χώρου. Συνεπώς, για εμάς, δηλαδή την Ελλάδα, το μεταναστευτικό δεν είναι ένα ζήτημα που αφορά μόνον στις κοινωνικές αντιθέσεις, ανάλογες με αυτές που συμβαίνουν στη Γερμανία, στη Γαλλία ή στο Βέλγιο. Δηλαδή, το γεγονός ότι συγκρούονται οι ντόπιοι εργάτες και τα ντόπια στρώματα με τους μετανάστες γύρω από το ζήτημα της απασχόλησης ή το πολυπολιτισμικό. Το μεταναστευτικό ζήτημα για εμάς έχει να κάνει με την εθνική μας επιβίωση, διότι το μεταναστευτικό ζήτημα στην Ελλάδα έχει χαρακτηριστικά τελείως διαφορετικά από αυτά των ανωτέρω χωρών.

Όμως, ακόμα και στο πολύ ευαίσθητο και θεμελιώδες θέμα της παιδείας, η παρούσα ανθελληνική κυβέρνηση η οποία έχει μετατραπεί σε ταγό της διάλυσης του Ελληνικού έθνους, προσπαθεί μέσω του Φίλη να χτυπήσει την πίστη και την ιστορία μας. Με αντισυνταγματικό και παράνομο τρόπο, ο Φίλης, επιχειρεί με λύσσα κατά της ορθοδόξου πίστης, να υποβαθμίσει και να αλλάξει το μάθημα των θρησκευτικών προκειμένου τα παιδιά να πάψουν να πιστεύουν στον Χριστιανισμό και στην Ορθοδοξία. Ορθοδοξία, η οποία υπήρξε ο θεματοφύλακας του έθνους. Ορθοδοξία, η οποία υπήρξε το αποκούμπι και το ψυχικό στήριγμα ολάκερου του γένους! Ορθοδοξία, που κράτησε άσβεστη τη φλόγα της λεφτεριάς του γένους μετά την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως έως την επανάσταση του 1821 και εντεύθεν. Ο Φίλης όμως δεν σταμάτησε το καταστροφικό του έργο εκεί. Προκειμένου να αποδομηθεί τελείως ο Ελληνισμός, πέραν της αφαίρεσης της πίστεώς μας, θέλει να εξαφανίσει και την ιστορία μας. Όπως καταγγέλλει η Εταιρεία Ελλήνων Φιλολόγων (ΕΕΦ), εγκύκλιος που εστάλη (20/9/2016) στους καθηγητές Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, ορίζει να διδάσκονται συνοπτικά και να μην εξετάζονται στην Α' Λυκείου σημαντικά κεφάλαια από το μάθημα της Ιστορίας. 

Σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΕΕΦ, πρόκειται για τα κεφάλαια της αρχαίας ελληνικής ιστορίας: Κυκλαδικός Πολιτισμός, Μινωικός Πολιτισμός, Μυκηναϊκός Πολιτισμός, Ο Πρώτος και ο Δεύτερος Ελληνικός Αποικισμός, Η σημασία των Περσικών Πολέμων, Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, Ο Φίλιππος Β' και το Οικουμενικό Κράτος του Μ. Αλεξάνδρου. Όπως πολύ σωστά και πατριωτικά τονίζει η ΕΕΦ (προς τιμήν της):  «Η κατάργηση μάλιστα της εξέτασης των συνοπτικώς διδασκομένων αυτών κεφαλαίων της Ιστορίας, όπως συνέβη και με τα Αρχαία Ελληνικά, κατ’ ουσίαν οδηγεί στην πλήρη άγνοια από τους μαθητές των θεμελιωδών αυτών σελίδων της ιστορίας και του πολιτισμού μας και συρρικνώνει δραματικά την ανθρωπιστική παιδεία και την μόρφωση των νέων μας», καλώντας το υπουργείο Παιδείας «να αναθεωρήσει τις ολέθριες αυτές αποφάσεις του και να δείξει γνήσια και ουσιαστική φροντίδα για την ολόπλευρη καλλιέργεια και μόρφωση της ελληνικής νεολαίας».

Φαίνεται ξεκάθαρα και εύληπτα, πως ο στόχος του Φίλη μέσω των ημεδαπών και αλλοδαπών ανθελλήνων ταγών του, είναι να σβύσει από τη μνήμη των νέων γενεών των Ελλήνων, την πίστη τους και την ιστορία των προγόνων τους. Γιατί χωρίς πίστη και ιστορία τα έθνη θνήσκουν και αποσυντίθενται! Χωρίς πίστη και ιστορία νομοτελειακά οι πατρίδες κάποια στιγμή διαμελίζονται! Αποτελεί κι αυτή ακόμα μία προσπάθεια της Νέας Τάξης Πραγμάτων για τη χειραγώγηση των όποιων εθνικών και πατριωτικών αισθημάτων έχουν απομείνει στον Ελληνικό λαό μετά από τα τελευταία 30 χρόνια πνευματικής και ηθικής εξάρθρωσης και διάλυσης της, πάλαι ποτέ συνεκτικής, Ελληνικής οικογένειας και της Ελληνικής κοινωνίας. Είναι ακόμα μία προσπάθεια του μεταμοντέρνου νεομαρξιστικού «πολιτικά ορθού», που δρα ως γλώσσα και πολιτισμικό «εργαλείο» του πολυπολιτισμικού νεοφιλελευθερισμού, υποστηριζόμενο από τους κερδοσκόπους τύπου Σόρος και από τα τοκογλυφικά τραπεζικά συστήματα της ΕΕ και των ΗΠΑ, προκειμένου να εξαφανίσει από την Παγκόσμια Ιστορία την Ελλάδα η οποία είναι η κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού!

Πως μπορεί να σταματήσει αυτή η κατρακύλα; Πως μπορεί να σωθεί η ιερή μας πατρίδα και το έθνος της; Πως μπορεί να αλλάξει η νοοτροπία των εκπροσώπων του Ελληνικού λαού ούτως ώστε να αρχίσουν να υποστηρίζουν αληθινά την Ελλάδα και τους Έλληνες; Πως μπορεί να γίνει αναδιανομή του πλούτου προκειμένου τα πολιτικά «τζάκια» να σταματήσουν να θρέφουν επιχειρηματικές μπουρζουαζίες οι οποίες ελέγχουν τα δημόσια έργα, τις δημόσιες προμήθειες και τα ΜΜΕ; Πως μπορεί να ξεκουμπιστεί η Τρόϊκα και όλα αυτά τα αλλοδαπά μισελληνικά σκουλήκια που εκπροσωπούν δανειστές, αγορές, ΔΝΤ κ.λπ; Πως μπορούμε να πάρουμε πίσω την εθνική μας κυριαρχία ώστε να έχει τη δυνατότητα το Λιμενικό Σώμα και το Πολεμικό Ναυτικό να σταματάει τις ροές των παράνομων μεταναστών; Πως μπορεί να ξαναγίνει ο στρατός Ελληνικός («Ελεύθερο είναι ένα έθνος μόνο όταν φροντίζει να είναι πάντα σε θέση να κηρύξει πόλεμο στους εχθρούς του» Carl Schmitt) και όχι Νατοϊκός όπως είναι σήμερα;  Πως μπορεί να ξαναγίνουν οι Έλληνες πολίτες ελεύθεροι σύμφωνα με τα συνταγματικά τους δικαιώματα και να μην παρακολουθούνται ηλεκτρονικά τα προσωπικά τους δεδομένα; Πως μπορεί να λέει ο κάθε πολίτης την άποψή του ελεύθερα χωρίς να φοβάται ότι θα του ασκηθεί δίωξη γιατί αυτά που λέει αντίκεινται στον νόμο περί «εχθροπάθειας»; Πως μπορεί να διασφαλιστεί η δημόσια υγεία και η δημόσια ασφάλεια στις παρούσες τραγικές συνθήκες που αφορούν στον παράνομο μεταναστευτικό εποικισμό της Ελλάδας; Τι κάνει η εκκλησία της Ελλάδος για όλα αυτά που εδώ και δέκα χρόνια διαδραματίζονται στη χώρα μας;

Ο άνθρωπος είναι ελεύθερος όταν βρίσκεται σε ένα καθεστώς που ικανοποιούνται οι πνευματικές και υλικές του ανάγκες. Το σημερινό δημοκρατικό καθεστώς, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, δεν καλύπτει αυτές τις ανάγκες των Ελλήνων πολιτών. Όταν σήμερα διαδηλώνουν οι συνταξιούχοι, οι εργάτες, οι αγρότες, οι επαγγελματίες, οι υπάλληλοι, οι επιστήμονες, όλες σχεδόν οι κοινωνικές τάξεις και οι επαγγελματικοί φορείς, διότι πεινούν, είναι άστεγοι, ή υποφέρουν από τη ζωή τους όπως έχει διαμορφωθεί, σημαίνει ότι όλοι αυτοί δεν είναι ελεύθεροι όσα δικαιώματα και να τους δίνει το σύνταγμα! Ελεύθερος είναι κάποιος όχι όταν του δίνεται το δικαίωμα να φωνάζει «πεινάω», αλλά όταν «τρώει»! Ως εκ τούτου, η ανάγκη για τη στήριξη του ακομμάτιστου πατριωτικού κινήματος σήμερα είναι επιτακτική. Για να συμβεί αυτό πρέπει ο πατριωτισμός να κερδίσει την πολιτική και ιδεολογική μάχη πάνω στην εργατική και τη μικροαστική τάξη. Για να κερδηθεί αυτή η μάχη πρέπει να υπάρχει άρτιο πολιτικό πρόγραμμα με επιχειρήματα και απτές λύσεις που θα αφορούν  στον βιοπορισμό των πολιτών, τη μείωση της ανεργίας, την επανεκίνηση της οικονομίας, τη μείωση της μετανάστευσης των επιστημονικών και παραγωγικών δυνάμεων της Ελλάδας σε χώρες του εξωτερικού. Πρέπει να τεθεί μία σειρά εξαγγελιών, έναντι της καταργήσεως των κοινωνικών τάξεων όπως πρεσβεύει ο κομμουνισμός και έναντι της διενέξεως των τάξεων που υποστηρίζει ο νεοφιλελευθερισμός (Δηλαδή πάλη των τάξεων και ανταγωνισμός αγορών), με σκοπό τη δημιουργία θεσμών για τη συνεργασία και την αλληλεγγύη των κοινωνικών τάξεων μέσω της κρατικής οργανώσεως και της οργανικής σχέσης αυτών με το κράτος. Πρέπει να υπάρξει πολιτικός λόγος ο οποίος να δύναται να μετατραπεί σε πολιτική πράξη η οποία σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να τον ποινικοποιεί! Πρέπει να πραγματοποιηθεί το ταχύτερο δυνατόν ευρύτερο άνοιγμα στην κοινωνία με την ένταξη κατ’ αρχήν επώνυμων ανθρώπων των γραμμάτων και των τεχνών προκειμένου να ξεπεραστεί η εσωστρέφεια (τύπου ΚΚΕ) η οποία καθηλώνει τα ποσοστά του εκλογικού σώματος που ψηφίζει πατριωτισμό. Πρέπει να προσεγγιστεί το ποσοστό της «πατριωτικής αριστεράς» το οποίο είναι μεγάλο και στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία δεν έχει πολιτικό ενδιαίτημα καθώς δεν εκπροσωπείται από τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ κ.λπ. Πρέπει επίσης να προσεγγιστεί το ποσοστό της πατριωτικής δεξιάς που βρίσκεται μέσα στη Νέα Δημοκρατία, το οποίο είναι δυσαρεστημένο από τις επιλογές του Σαμαρά και του «χλιαρού» Κυριάκου Μητσοτάκη.  

Όμως, το πιο σημαντικό από όλα είναι η ενότητα του, αχρωμάτιστου κομματικά, πατριωτικού χώρου. Η συσπείρωση του πατριωτικού κινήματος είναι εκ των ων ουκ άνευ απαραίτητη. Δεν υπάρχει χρόνος ούτε  πολυτέλεια για φαγομάρες και εγωϊσμούς. Να θυμώμαστε πάντα τον μύθο του Αισώπου, όπου όταν οι ταύροι ήταν ενωμένοι και αδιάσπαστοι, το λιοντάρι δεν μπορούσε να τους φάει. Μόνον όταν οι ταύροι διασπάστηκαν τότε το λιοντάρι βρήκε ευκαιρία τους ξεμονάχιασε και τους ξέσκισε έναν έναν ξεχωριστά!

Ενωμένοι και αποφασισμένοι πρέπει να κινηθούμε προς το ηρωϊκό μας πεπρωμένο, για να σωθεί η ιερή μας πατρίδα, για να σωθεί το ιερό έθνος των Ελλήνων!

ΖΗΤΩ ΤΟ ΑΘΑΝΑΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΕΘΝΟΣ

ΖΗΤΩ Η ΠΑΤΡΙΔΑ

ΖΗΤΩ Η ΑΘΑΝΑΤΗ ΕΛΛΑΣ