Η ιδεολογία και ο πολιτικός αγώνας του εθνικισμού ως θεμέλια για την έκρηξη της εθνικής επανάστασης

«Μείνετε σε επαφή με τα παλαιά σας οράματα προκειμένου ο κόσμος να μη χάσει την ελπίδα του»

Έζρα Πάουντ

Αφορμή για να γράψω το πάρα κάτω κείμενο είναι ο ιερός εθνικός και κοινωνικός αγώνας των «Κίτρινων γιλέκων» ο οποίος διεξάγεται ακατάπαυστα στη Γαλλία εδώ και περίπου 2 χρόνια.

 Για να επικρατήσει ο εθνικισμός στην παρούσα συγκυρία πρέπει να κερδίσει την πολιτική και ιδεολογική μάχη πάνω στην εργατική και τη μικροαστική τάξη. Κινητήριες δυνάμεις ενός εθνικού και κοινωνικού αγώνα δεν μπορούν να είναι άλλες παρά οι μοχθητές του χεριού και του πνεύματος στις πόλεις, οι οργωτές της γης και ιδιαίτερα του βουνού, που τους ευνοεί το έδαφος, και απόκοντα τα μεσαία στρώματα και όσα ξυπνημένα μυαλά απ’ τα ανώτερα κοινωνικά επίπεδα θα ήθελαν να ακολουθήσουν τον ιερό και τίμιο αγώνα της πατρίδας και του έθνους.

Η επιτυχία για την ανάληψη της πολιτικής εξουσίας προκειμένου να συντελεστεί η οργάνωση και η διοίκηση μίας εθνικής αποκεντρωμένης αυτοοργάνωσης έγκειται στην ανικανότητα των εξουσιών του αστικού φιλελευθερισμού και του μαρξισμού να αντιμετωπίσουν τις ανάγκες των κοινωνιών του 21^ου αιώνος. Η ανικανότητα αυτή είναι γενικευμένη σε όλους τους τομείς και επηρεάζει ολόκληρο τον πολιτισμό μας, ειδικά δε όλους τους θεσμούς, τις ιδεολογίες, τις πεποιθήσεις, οι οποίες έχουν ως πηγή τους τον 18^ο αιώνα του ορθολογισμού και του μηχανιστικού πνεύματος του αστισμού. Ο φιλελευθερισμός και ο μαρξισμός είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Ο Αριστοτέλης αναφέρει: «κάθε τέχνη και μέθοδος, όμοια, κάθε πράξη και απόφαση, οδηγεί σε κάτι καλό» όμως, «ο σκοπός της πολιτικής περιέχει τους σκοπούς των άλλων» άρα: κάθε τέχνη και μέθοδος, όμοια και κάθε πράξη και απόφαση είναι πολιτική. Ο άνθρωπος συνειδητοποιεί και διαρρηγνύει ένα-ένα τα «πέπλα», τόσο όσο μπορεί. Ο άνθρωπος που με επίγνωση μετέχει γίνεται πολίτης. Γιατί πολίτης δεν είναι για τον Αριστοτέλη αυτός που κατοικεί στην πόλη (ο αστός), αλλά αυτός που μετέχει με στόχο την ευδαιμονία της πόλης, κι όχι μόνο της τάξης του. Δεν είναι τυχαίο το ότι αυτός που στην αρχαία Ελλάδα δεν συμμετείχε στα κοινά, ο ιδιώτης, κατέληξε να σημαίνει τον ηλίθιο. Διαβάζουμε από τον Αριστοτέλη: «Επειδή βλέπουμε ότι κάθε πόλη είναι μια μορφή κοινωνικής συνύπαρξης και κάθε κοινότητα έχει συσταθεί για την επίτευξη κάποιου αγαθού είναι φανερό ότι όλες τους (οι πόλεις) επιδιώκουν κάποιο αγαθό – και φυσικά, επιδιώκει το ανώτερο απ’ όλα τα αγαθά αυτή που είναι ανώτερη απ’ όλες και κλείνει μέσα της όλες τις άλλες. Αυτή είναι η λεγόμενη πόλη ή η πολιτική κοινωνία.» Η πολιτική κοινωνία ή η πόλη είναι το ανώτερο αγαθό! Οι κατοικούντες μια πόλη είναι λοιπόν κάτοικοι και όχι αναγκαστικά οι πολίτες. Γιατί πολίτες είναι οι δρώντες, οι ενεργητικά παρόντες στο «εδώ και τώρα» της πόλης. Το πολίτευμα, για τον φιλόσοφο, είναι η ψυχή της πολιτικής κοινωνίας - πόλης. Και ενώ για τον Σταγειρίτη η πολιτική κοινωνία - πόλη είναι προϋπόθεση του πολιτεύματος, όταν η ψυχή πεθαίνει, η πόλη από πολιτική κοινωνία γίνεται απλώς ένα άθροισμα κατοικιών κι ανθρώπων, που από πολίτες μετατρέπονται σε ιδιώτες. Σε ατομικότητες, που τόσο στις μέρες μας έχουμε αποθεώσει με την κυριάρχηση του νεοφιλελευθερισμού! Τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν γίνει ατομικά δικαιώματα σαν να μπορείς εσύ να υπάρξεις χωρίς εμένα, και εγώ χωρίς εσένα! Έτσι αντιστοίχως, μια ομάδα - συντεχνία λειτουργεί για τα δικαιώματά της με τρόπο που εναντιώνεται σε μία άλλη, ως να μπορούν να υπάρχουν ανεξάρτητα. Οπότε, η ευδαιμονία της πόλης κι όλων των πολιτών, που θεμελιώνεται στην ηθική και τη δικαιοσύνη, χαρακτηρίζεται ενίοτε ουτοπία και οι φορείς της ιδέας του φιλοσόφου, γραφικοί, εμμονικοί, ιδεοληπτικοί. Σε πείθουν ότι δεν μπορείς να κάνεις τίποτε, ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Αυτή είναι η προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ που κυριαρχεί σήμερα στις παγκοσμιοποιημένες κοινωνίες.

Ο πολιτικο-κοινωνικός αγώνας ενός εθνικιστικού κινήματος πρέπει να εκσυγχρονιστεί και να επικαιροποιηθεί σύμφωνα με τα δεδομένα του 21^ου αιώνα. Και αυτά τα δεδομένα είναι τελείως διαφορετικά από αυτά που είχαν να αντιπαλέψουν τα εθνικιστικά κινήματα του 19^ου και του 20^ου αιώνα. Η εξέλιξη της τεχνολογίας η οποία συντελείται σε καθημερινή βάση με συνεχείς εκτοξεύσεις δορυφόρων, με νέες ανακαλύψεις στα πληροφορικά συστήματα και στα κοινωνικά δίκτυα στα οποία παρακολουθούνται φυλές, ηλικίες, φρονήματα, συνήθειες και «χόμπι», ερωτικοί προσανατολισμοί, αντιλήψεις, συμπεριφορές, μετακινήσεις, προσωπικά, ιατρικά, οικονομικά και συναλλακτικά δεδομένα και οι τόποι διαμονής και εργασίας των ανθρώπων. Στην Αγγλία υπάρχουν τόσες εξωτερικές κάμερες στους δρόμους των μεγαλουπόλεων, και όχι μόνο, όπου εάν κάποιος θελήσει να πάει από το σημείο Α στο σημείο Β ο μέσος όρος παρακολούθησής του από αυτές τις κάμερες είναι 14 με 15 φορές. Ο απόλυτος έλεγχος των χρηματικών συναλλαγών με την επιχειρούμενη απαγόρευση των μετρητών χρημάτων είναι άλλη μία ισχυρή ένδειξη ότι το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα θέλει να έχει τον πλήρη έλεγχο των ανθρώπων κατ’ αρχήν των εξελιγμένων και ανεπτυγμένων κοινωνιών και κατ’ επέκταση των υπο ανάπτυξη κοινωνιών. Στη σκιά κάποιου επικεφαλής πολιτικού ενός κράτους βρίσκονται οικονομικά συμφέροντα πολυεθνικών εταιριών, τραπεζών και επενδυτικών Funds τα οποία χρησιμοποιούν τα εκάστοτε φορολογικά συστήματα των χωρών (ξεζουμίζοντας τους λαούς) για να καλύπτουν τις ανάγκες, την απληστία και τα λάθη των επενδυτών, των χρηματιστηριακών και ασφαλιστικών εταιριών και του παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος το οποίο βρίσκεται σε χέρια τυχοδιωκτών ιδιωτών. Η παγκοσμιοποίηση και η Νέα Τάξη Πραγμάτων είναι η νέα παγκόσμια δικτατορία του 21^ου αιώνα, η οποία σκοπό έχει να υποδουλώσει όλα τα έθνη προκειμένου να τα μετατρέψει σε καταναλωτικό πολτό με σκοπό τη συσσώρευση περισσότερου κεφαλαίου το οποίο ήδη καρπώνεται μόνον το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού. Για να πετύχει το σκοπό της, η παγκοσμιοποίηση, έχει «κατασκευάσει» τον «νέο άνθρωπο» ο οποίος είναι αναρχοκαπιταλιστής. Δηλαδή, αποθέωση της άνευ ορίων ατομικότητας χωρίς όμως ταυτότητα, φύλο, πολιτική ιδεολογία. Δηλαδή, μία πλήρως κατευθυνόμενη ατομικότητα η οποία είναι κυρίως καταναλωτική, με ανύπαρκτη προσωπικότητα, ανίκανη να επαναστατήσει και να ανατρέψει το σύστημα το οποίο την ελέγχει πλήρως. Σύστημα, το οποίο φρουρείται από αστυνομικές δυνάμεις και «φρουρές» που κατ’ ευφημισμό αποκαλούνται «εθνικές», και στο μέλλον θα είναι και θα αποκαλούνται παγκόσμιες! Η σημερινή Παγκοσμιοποίηση είναι ο Διεθνισμός, που στη θεωρία απέτυχαν να εφαρμόσουν τα απολυταρχικά κομμουνιστικά καθεστώτα, ο οποίος όμως εφαρμόζεται σήμερα με άλλη μορφή από τον παγκόσμιο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό. Αυτή η οικονομική αλληλεξάρτηση που υπάρχει μεταξύ των χωρών με την παρέμβαση του ιδιωτικού τραπεζικού συστήματος στις οικονομίες τους, έχει δημιουργήσει ένα παγκόσμιο τοπίο, μία «μαύρη τρύπα» στην οποία εάν μία χώρα πέσει μέσα, δύσκολα θα μπορέσει να βγει. Κι αυτό γιατί οι θεσμοί της συγκεκριμένης χώρας θα εξαρτώνται από τον τραπεζικό δανεισμό της και κατ’ επέκταση την οικονομία της. Δηλαδή, οι θεσμοί της, η εθνική της άμυνα, η υγεία, η παιδεία, η δικαιοσύνη, η εξωτερική της πολιτική κλπ, θα εξαρτώνται από τις ορέξεις των ιδιωτών δανειστών και των «αγορών» (όρος ο οποίος ακούγεται συνεχώς στην Ελλάδα της ύφεσης εδώ και περίπου 10 χρόνια). Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να καταλύονται τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών, και να χάνεται η λαϊκή και η εθνική ανεξαρτησία και κυριαρχία της εν λόγω χώρας, αντίστοιχα.

Σήμερα τα κράτη του λεγόμενου «Δυτικού κόσμου» έχουν το προσωπείο της «δημοκρατικής ζωής», έχουμε «δημοκρατικούς κανόνες», εκλογές, αλλά πίσω από αυτό το προσωπείο υπάρχει το κενό κέλυφος, η θλιβερή πραγματικότητα που είναι η παγκόσμια οικονομική ολιγαρχική εξουσία. Στην περίπτωση της Ελλάδας μετά την έναρξη της κρίσης του 2009 υπήρξε το φαινόμενο ένας δοτός και εντολοδόχος «επίτροπος» (Τρόϊκα) να καταλαμβάνει ένα κτίριο στην Αθήνα και να κυβερνάει όλη τη χώρα από εκεί. Αυτό το φαινόμενο ξεκίνησε με την κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου και συνεχίστηκε με την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου ώστε να καταλήξει με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ το συγκεκριμένο κτίριο να είναι το ξενοδοχείο Hilton όπου εκεί, επί της ουσίας, λαμβάνονταν οι αποφάσεις της διακυβέρνησης της χώρας ερήμην του ελληνικού λαού! Κανείς δεν είχε πει στον ελληνικό λαό πριν το 2009, ότι σε λίγα χρόνια θα έρθουν τρεις ξένοι γραφειοκράτες, οι οποίοι χάριν συντομίας θα ονομάζονται «Τρόϊκα» ή «Θεσμοί» ή οτιδήποτε άλλο θα ακούγεται πιο ευήκοα στα αυτιά του λαού. Οι αλλοδαποί αυτοί γραφειοκράτες, είναι οι νέοι μη εκλεγμένοι, με δημοκρατικές διαδικασίες, κυβερνήτες του ελληνικού λαού. Αυτοί οι ξένοι γραφειοκράτες ήρθαν και δίνουν εντολές στον εκάστοτε νόμιμα εκλεγμένο πρωθυπουργό για το πώς θα κυβερνήσει τη χώρα. Δηλαδή, η χώρα πλέον έχει μετατραπεί σε αποικία. Στις αρχές του 2011 η λεγόμενη τότε «Τρόϊκα» (αποκαλούμενη σήμερα «Θεσμοί») ζήτησε από την ελληνική κυβέρνηση να προχωρήσει σε ιδιωτικοποιήσεις. Συγκεκριμένα, ζήτησε ιδιωτικοποιήσεις των εισηγμένων και μη εισηγμένων επιχειρήσεων στο χρηματιστήριο αξιών, ιδιωτικοποιήσεις όλων των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου, και τέλος εξαγορές όλων των ιδιωτικών εμπορικών ακινήτων. Με την κατάρρευση του ελληνικού χρηματιστηρίου, η αξία των μετοχών των εισηγμένων εταιριών είχε πέσει δραματικά. Το καλοκαίρι του 2011 ο ΟΤΕ πούλησε το 10% των μετοχών του στην γερμανική Deutsche Telecom για 7 ευρώ τη μετοχή. Δηλαδή, τιμή 75% χαμηλότερη από ότι είχε πουλήσει μετοχές του στην ίδια εταιρία τρία χρόνια πριν. Ως εκ τούτου, δεν είναι τυχαίο ότι πολλές γερμανικές πολυεθνικές εταιρίες ενδιαφέρονταν και συνεχίζουν να ενδιαφέρονται να αγοράσουν τη ΔΕΗ η οποία είναι μία κερδοφόρα εταιρία, αλλά φυσικά δεν θα την αγόραζαν στην τιμή που πραγματικά άξιζε αλλά πολύ πιο χαμηλά! Το όνειρο μίας ενωμένης ναζιστικής Ευρώπης που είχε ο Χίτλερ, είναι πια πραγματικότητα. Ενώ τα φιλογερμανικά κόμματα του ελληνικού κοινοβουλίου, όπως η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ (Κίνημα Αλλαγής) κ.λπ, σιγοντάρουν την καθολική γερμανική επικυριαρχία στη χώρα μας.

Η πάρα πάνω οικονομική εισβολή είναι ακριβώς όπως η στρατιωτική εισβολή. Αυτό που είχαν ως στόχο οι στρατιωτικές εισβολές κατά τη διάρκεια της ιστορίας, ακόμα από την εισβολή των Βίκινγκς στην Ευρώπη, ήταν η γη, ο ορυκτός πλούτος, η δημόσια υποδομή προκειμένου να κάνουν δική τους τη χώρα και να χρεώνουν τον κατεκτημένο λαό χρήματα ως οικονομικό «ενοίκιο». Δηλαδή οι σημερινοί οικονομικοί «εισβολείς» θέλουν να μετατρέψουν την οικονομία των κατεκτημένων Ελλήνων, σε μία οικονομία «διοδίων» που θα πρέπει ο οικονομικά κατεκτημένος λαός να πληρώνει για ότι ήταν πριν δωρεάν (π.χ το πολύτιμο για τη ζωή νερό!) Οι συνέπειες του παγκόσμιου οικονομικού πολέμου είναι δραματικές για τους λαούς. Υπάρχει μεγάλη αύξηση της φτώχειας στην Ευρώπη, που είχαμε να τη δούμε από το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου.

Ως εκ τούτου, η σκληρή πραγματικότητα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι λαοί είναι ότι έχει καταργηθεί ο ιδεολογικός πλουραλισμός, έχει καταργηθεί η πραγματική ατομική ελευθερία. Στην πραγματικότητα υπάρχει μόνον ένα κόμμα, μία εξουσία (όπως ήταν το κομμουνιστικό στη Σοβιετική Ένωση) το οποίο θα μπορούσε να ονομαστεί το «Κόμμα της Ενωμένης Παγκόσμιας Αγοράς». Αυτό το κόμμα έχει διάφορες παραλλαγές. Έχει μία δεξιά πτέρυγα, μία συντηρητική νεοφιλελεύθερη μορφή, και μια κεντροαριστερή λιμπεραλιστική και λίγο πιο δήθεν «προοδευτική» σοσιαλο-φιλελεύθερη μορφή. Η αλήθεια όμως είναι ότι οι διαφορές μεταξύ αυτών των δύο μορφών είναι ανύπαρκτες. Αυτός είναι και ο σπουδαιότερος λόγος της ανάγκης του εθνικιστικού πολιτικο-κοινωνικού αγώνα προκειμένου να πραγματοποιηθεί η εθνική επανάσταση η οποία ως χιονοστιβάδα θα συμπαρασύρει και άλλες εθνικές επαναστάσεις με σκοπό την απελευθέρωση των εθνών από τη σημερινή παγκόσμια τοκογλυφική λαίλαπα της εξουσίας της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Έχει αποδειχθεί από την ιστορία, ότι είτε η επανάσταση είναι ταξική ή οικονομική, καταλήγει πάντα σε ένα σύστημα απόλυτης ολιγαρχικής εξουσίας όπως ήταν στην κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση και στις χώρες που ήλεγχε στρατιωτικά και οικονομικά, αλλά και στην κατάσταση που επικρατεί σήμερα με την παγκόσμια οικονομική ολιγαρχία που εφαρμόζει τη θεωρία του Friedman, και της παγκόσμιας επικυριαρχίας της Goldman Sachs, του IMF, της World Bank, της Moody’s, της Standard & Poor’s, της οικογένειας Rothchild, της οικογένειας Rockefeller, του Federal Reserve System, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, των διαφόρων funds και όλων των άλλων τραπεζικών και χρηματοπιστωτικών οργανισμών που μαζί με κάποιους πάμπλουτους Κινέζους – Ιάπωνες - Νοτιοκορεάτες, κάποιους πάμπλουτους Ρώσους και κάποιους πάμπλουτους Άραβες, οι οποίοι όλοι μαζί κατέχουν το 99% του παγκόσμιου πλούτου.  

Για να καταπολεμηθεί η ως άνω κατάσταση, πρέπει να πραγματοποιηθεί η γέννησις ενός εθνικιστικού πολιτικο-κοινωνικού αγώνα ο οποίος δεν χρειάζεται να προβάλλεται ως προϋπόθεση ύπαρξης ενός εθνικισμού ιδιαιτέρως ριζοσπαστικού και εξαγριωμένου. Η συγκεκριμένη θέση, άποψη και πρακτική είναι ανόητη και εγκλωβίζει τον πολιτικό αγώνα σε μία ντεφάκτο ποινικοποίησή του όπως έχει γίνει με τη Χρυσή Αυγή που την έχει καταστήσει σε ένα ΚΚΕ του εθνικιστικού χώρου καθηλώνοντας τα εκλογικά ποσοστά της στα ίδια επίπεδα από το 2012 έως το 2018, και βγάζοντάς την έξω από τα έδρανα του ελληνικού κοινοβουλίου το 2019. Πρέπει να καταστεί αντιληπτό, ότι η εκκίνηση ενός εθνικιστικού πολιτικού αγώνα απαιτεί αρχικώς την αποκόλληση και παράλληλα τη συνεύρεση στοιχείων από τους χώρους των άκρων του πολιτικού φάσματος, δηλαδή της άκρας δεξιάς αλλά και της άκρας αριστεράς. Η αρχική ενοποίηση αυτών των στοιχείων πρέπει να πραγματοποιηθεί προκειμένου να διαμορφώσουν ένα τρίτο στοιχείο, που δεν είναι ούτε δεξιά, ούτε αριστερά. Αρχικώς, δηλαδή με τη γέννηση αυτού του πολιτικού υποκειμένου δεν θα υπάρχει κανένα στοιχείο του κεντροδεξιού νεοφιλελευθερισμού και του κεντροαριστερού λιμπεραλισμού. Το σημαντικό βήμα για την έναρξη του πολιτικού αγώνα είναι η συμπόρευση των ριζοσπαστών της αριστεράς (οι οποίοι δεν παραδέχονται τον συμβιβασμό των μετριοπαθεστέρων στοιχείων της παρατάξεως τους με τον φιλελευθερισμό του κέντρου) και των ριζοσπαστών της δεξιάς. Αυτό που έχει μεγάλη σημασία είναι ότι ο εθνικισμός πρέπει να τοποθετήσει τον εαυτό του έξω από το παραδοσιακό πλέγμα αριστερά – κέντρο – δεξιά. Στην εθνικιστική οπτική, ο φιλελεύθερος καπιταλισμός και ο σοσιαλιστικός μαρξισμός βρίσκονται αντιμέτωποι μόνο κατ’ επίφαση. Στην πραγματικότητα, όπως προελέχθη, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Η «αντίθεση» μεταξύ της «αριστεράς» και της «δεξιάς» πρέπει να εξαφανισθεί, ώστε οι άνθρωποι της δεξιάς και οι άνθρωποι της αριστεράς να πάψουν να είναι θύματα εκμετάλλευσης ως φύλακες των συμφερόντων του αστικού φιλελευθερισμού. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο στο τέλος του 19^ου αιώνος αρχίζουν να εμφανίζονται όλο και περισσότερες επιφανειακώς παράδοξες έννοιες, που υποδεικνύουν μια συγχώνευση των ως τότε αντιτιθεμένων εννοιών. Το πιο γνωστό παράδειγμα συγχωνεύσεως είναι ο αναστρεφόμενος όρος: Κοινωνικός εθνικισμός – εθνικός σοσιαλισμός, ανεξαρτήτως εάν κατά τη γνώμη μου αποδείχθηκε εγκληματικός και απέτυχε παταγωδώς ως πολιτική θεωρία με τον εγκληματικό Ναζισμό. Ο πολιτικός αγώνας πρέπει να καταστεί η εφαρμογή της θέλησης του εθνικισμού να «πάει πέρα από τα όρια», θεωρώντας την ως την πιο χαρακτηριστική έννοια του εθνικισμού. Ας μη ξεχνάμε ότι σήμερα, στον 21^ο αιώνα, η έννοια της «δημοκρατίας» και η έννοια του «φιλελευθερισμού» ταυτίζονται. Αλλά και οι έννοιες του «καπιταλιστικού φιλελευθερισμού» και της «καπιταλιστικής δημοκρατίας» είναι ταυτόσημες.

Η έννοια του αντιπλουτοκρατισμού πρέπει να γίνει η σημαία και η κορωνίδα του πολιτικού αγώνα  κατά τις κοινωνικά επαναστατικές εκδηλώσεις του εθνικισμού. Η απέχθεια εναντίον της «παντοδυναμίας του χρήματος», εναντίον της πλουτοκρατίας, πρέπει να μετατραπεί σε ρεύμα το οποίο θα υπερβαίνει κατά πολύ τα όρια του σοσιαλιστικού, του κομμουνιστικού και του αναρχοκομμουνιστικού στρατοπέδου. Σπόρος της αναπτύξεως του εθνικισμού πρέπει να γίνει η αντιπάθεια κατά της πλουτοκρατίας. Η εκλαϊκευση αυτής της αντιπάθειας πρέπει να στοχεύει στη συνεχή καταγγελία του παγκόσμιου τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού κατεστημένου προκειμένου να κινητοποιήσει τις μάζες. Η αντιπαγκοσμιοποίηση προσφέρει τη δυνατότητα να συγχωνεύσει το διπλό μέτωπο του εθνικισμού κατά του αστικού φιλελευθερισμού και του μαρξιστικού σοσιαλισμού, σε μια μοναδική εικόνα του εχθρού. Παράλληλα, η εχθρότητα εναντίον της πλουτοκρατίας προαναγγέλει τον πόλεμο μεταξύ εθνικιστών και συντηρητικών. Δηλαδή, ενός μακρού αγώνα μεταξύ της δεξιάς και του εθνικισμού, ως ειδικού χαρακτηριστικού της εποχής και των καταστάσεων επικαιροποιημένα στον 21^ο αιώνα.

Ο απώτερος στόχος του εθνικιστικού κινήματος είναι να κλονιστεί πραγματικά και εκ των θεμελίων της η κοινωνική Τάξη που επέβαλε ο αστισμός. Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι οι δεξιοί γνωρίζουν πολύ καλά αυτό που τους χωρίζει από τους εθνικιστές και δεν τους εξαπατά μια απλοϊκή εθνικιστική προπαγάνδα η οποία σκοπό της έχει να τους αφομοιώσει. Για να αντιμετωπιστεί αυτό το πρόβλημα είναι σημαντικό να μελετηθεί ενδελεχώς η ταξινόμηση της δεξιάς η οποία στην πραγματικότητα αποτελείται από δύο στρατόπεδα: στους φιλελεύθερους και στους συντηρητικούς στους οποίους ανέκαθεν και πέραν ιδεολογικών πολιτικών πεποιθήσεων εναντιώθηκαν οι επαναστάτες, οι αποστάτες και οι αμφισβητίες. Συνεπώς, ο επιβεβλημένος και άρτιος, από την εμπειρία τρόπος, το εθνικιστικό κίνημα, να επιπλεύσει σε ιδεολογικό και κατ’ επέκταση να κηδεμονέψει σε πολιτικό επίπεδο, είναι να είναι συνάμα επαναστατικό και σύγχρονο. Ως εκ τούτου, εάν ο πολιτικός αγών του εθνικισμού καταφέρει να είναι ταυτόχρονα επαναστατικός και σύγχρονος τότε θα βουλώσει τα στόματα των αριστεριστών και νεοφιλελεύθερων πολιτειολόγων διανοούμενων οι οποίοι θα εκπλαγούν δυσάρεστα από την επικείμενη επικράτηση του εθνικισμού στην κοινωνία!

Ο εθνικισμός είναι ένα φαινόμενο πραγματικά επαναστατικό, ομοιοστατικό και αποφασιστικά σύγχρονο γιατί μία ιδεολογία που συνελήφθη ως η αντίθεση στον φιλελευθερισμό, στον ατομικισμό και στον κομμουνισμό είναι μία επαναστατική ιδεολογία! Και αυτό γιατί ο εθνικισμός εφάπτεται με την πραγματικότητα της ζωής και τη φυσική κατάσταση του ανθρώπου σύμφωνα με την οποία ο επαναστατικός παράγων, ο οποίος τελικώς εξοντώνει τη φιλελεύθερη δημοκρατία, δεν είναι το προλεταριάτο, αλλά το έθνος. Δεν είναι μία τάξη (η εργατική), είναι όλες οι τάξεις της κοινωνίας από κοινού, δηλαδή, όλο το έθνος μαζί! Συνεπώς, το έθνος γίνεται προνομιακό στοιχείο της επανάστασης. Και αυτό γιατί ο εθνικισμός έχει μια σύγχρονη πολιτιστική πλευρά, πολύ εξελιγμένη, που βοηθά στη διάνοιξη της τάφρου που τον χωρίζει από τον παλαιό συντηρητικό κόσμο. Ένα ποίημα του μεγαλύτερου ποιητή του 20^ου αιώνα Έζρα Πάουντ (1885 – 1972) ή ένα έργο του μεγαλύτερου ίσως αρχιτέκτονα του 20^ου αιώνα Λε Κορμπυζιέ (1887 – 1965) υιοθετούνται αμέσως από τους εθνικιστές, διότι, περισσότερο από κάθε φιλολογικό πόνημα συμβολίζουν όλα όσα χωρίζουν το λαμπρό επαναστατικό μέλλον από το σκοτεινό αστικό παρελθόν αφενός και αφετέρου από το αποτυχημένο κομμουνιστικό. Η ιστορία του εθνικισμού είναι λοιπόν, σε πολλά σημεία, η ιστορία μίας θελήσεως εκσυγχρονισμού, πολιτισμού, ανανεώσεως, και προσαρμογής συστημάτων και πολιτικών θεωριών, κληρονομημένων από τον προηγούμενο αιώνα, στις ανάγκες, και τις αναγκαιότητες του σύγχρονου κόσμου του 21^ου αιώνα. Ως συνέπεια μιας γενικής κρίσεως, της οποίας τα συμπτώματα εμφανίζονται καθαρά από το τέλος του προηγούμενου αιώνα ήδη, ο εθνικισμός δομείται πλέον σ’ όλη την Ευρώπη. Όλοι οι εθνικιστές είναι πεπεισμένοι για τον γενικό χαρακτήρα του ρεύματος που τους οδηγεί, και έτσι η εμπιστοσύνη τους για το μέλλον είναι ακλόνητη.