Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΝΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ ΤΟ ΑΠΟΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΤΟΥ ΣΑΠΙΟΥ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

Ο μεταστάς μεγάλος Έλλην σύγχρονος φιλόσοφος, στοχαστής, διανοούμενος και ακαδημαϊκός Παναγιώτης Κονδύλης (1943 - 1998), που οι ακαδημαϊκοί κύκλοι της Γερμανικής φιλοσοφίας και διανόησης υποκλείνονται στο πνεύμα του, ανέλυσε και ανέδειξε σε μία από τις βαθυστόχαστες πραγματείες του είκοσι σχεδόν χρόνια πριν, το πραγματικό πρόβλημα του νεο - ελληνικού κράτους που τις επιπτώσεις του ζει ο ενδεής Έλλην στην καθημερινοτητα του σήμερα! Πολιτικά κόμματα (αποκόμματα) του σάπιου και φαύλου μεταπολιτευτικού κατεστημένου ουσιαστικά έπαιζαν και παίζουν τον ίδιο πελατειακό ρόλο με τους ημέτερους των οικογένειών και των αποχαυνομένων ψηφοφόρων τους που ο μόνος σκοπός των δεύτερων ήταν πως να "βολέψουν" εαυτούς και τους συγγενείς τους σε κάποια θέση στο δημόσιο! Κενοί ιδεολογικού περιεχομένου, μικρά ανθρωπάκια που με μία πλαστική σημαία της ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ ανα χείρας κατέστρεψαν την Πατρίδα. Όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα (αποκόμματα) του λεγόμενου "συνταγματικού τόξου" φέρουν ευθύνη για την κατάρευση της Ελληνικής κοινωνίας και οικονομίας. ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΚΚΕ, ΔΗΜΑΡ, ΠΑΣΟΚ, ΛΑΟΣ, όλα είναι γεννήματα και παράγωγα του σάπιου μεταπολιτευτικού μοντέλου: πολιτικού - πελάτη ψηφοφόρου! Ο Ελληνικός λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να διώξει όλα αυτά τα ανθελληνικά "πολιτικά" παράσιτα και να ενωθεί στην ιδέα του ΕΘΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ! Η μόνη ελπίδα που απέμεινε στον Ελληνικό λαό για να ανακτήσει την λαϊκή του κυριαρχία και την εθνική του ανεξαρτησία είναι ο ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ και ο ΛΑΪΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ! Ο ΛΑΪΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ δεν εκπροσωπείται από καμία πολιτική φατρία είτε λέγεται ακροδεξιά, δεξιά, κεντροδεξιά, κεντρώα, κεντροαριστερά, αριστερά, κομμουνιστική, ακροαριστερά! Ο ΛΑΪΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ και οι συναγωνιστές εθνικιστές κυνηγήθηκαν ανηλεώς και διαχρονικά από όλες ανεξαιρέτως τις προηγούμενες πολιτικές φατρίες. Ο ΛΑΪΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ θέλει ένα ΕΘΝΟΣ, ένα ΓΕΝΟΣ, μία ανεξάρτητη και παντοδύναμη Πατρίδα, μία ανεξάρτητη και παντοδύναμη Ελλάδα. 

Όπως θα έλεγαν και οι μαχητές για την εθνική ανεξαρτησία της Βόρειας Ιρλανίας: "Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας, εθνική ανεξαρτησία, κοινωνικό κράτος, τρόπος ζωής σύμφωνα με την ιρλανδική παράδοση, κοινωνική δικαιοσύνη, εργασία για όλους τους Ιρλανδούς στην πατρίδα τους, ο πλούτος της Ιρλανδίας στα χέρια των Ιρλανδών".

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΚΟΝΔΥΛΗΣ 1943 - 1998

Περί ελληνικής «αστικής» τάξης

Σε καμιά στιγμή της η νεοελληνική πραγματικότητα δεν διαμορφώθηκε αποκλειστικά, καθοριστικά και τελεσίδικα από μια κοινωνική τάξη. H «αστική τάξη» δεν συγκέντρωνε ποτέ τα ειδοποιά γνωρίσματα της αστικής τάξης με τη δυτική έννοια / ενσάρκωνε με διαφορετικά τμήματά της άλλοτε άλλα γνωρίσματα του αστικού ήθους και έθους, ποτέ ταυτόχρονα και όλα / ποτέ δεν κατάφερε να δημιουργήσει γηγενή και αυτοτελή αστικό πολιτισμό.

Ο όρος διαδόθηκε στα πλαίσια των αναλύσεων της τοτινής ελληνικής κοινωνίας από μετριοπαθείς ή ακραίους αριστερούς κοινωνιολόγους και δημοσιολόγους. Υποδήλωνε μια άμεση ή έμμεση πολεμική / εισάγεται ως ο μεγάλος αντίμαχος της ανερχόμενης εργατικής τάξης. Επιπλέον, ο όρος χρησιμοποιήθηκε από τους δυτικούς κοινωνιολόγους στις αναλύσεις τους για τις μη αναπτυγμένες χώρες, της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης, με ένα ιδιαίτερο σκεπτικό.

Στην Ευρώπη υπήρξε ο αντίπαλος της αριστοκρατίας και της κληρικοκρατίας, ο φορέας μιας νέας θετικής αντίληψης για την οργάνωση της ζωής και μιας ρωμαλέας νέας κοσμοθεωρίας. Επειδή στην Ελλάδα δεν βρέθηκε αστική τάξη να παίξει τέτοιο ρόλο, δεν βρέθηκαν ούτε και λογοτέχνες ή ιστορικοί για να την υμνήσουν.

Για το νέο- ελληνικό κράτος, τα κόμματα και τους πολιτικούς θεσμούς

Ο μηχανισμός της λειτουργίας του κράτους διαμορφώθηκε ως εν μέρει τερατογεννετικό και εν μέρει ιλαροτραγικό αποτέλεσμα της διασταύρωσης των πιο προηγμένων τοτινών πολιτικών θεσμών, όπως ο κοινοβουλευτισμός και η καθολική ψηφοφορία, με μια κοινωνία διεπόμενη από πατριαρχικές σχέσεις, στάσεις, νοοτροπίες και αξίες (Όλα αυτά) συνεπέφεραν μια κοινωνική κινητικότητα: δημιούργησαν καινούριες ευκαιρίες πολιτικής και κοινωνικής σταδιοδρομίας και άνοιξαν σε ευρύτερες μάζες τον δρόμο από την ύπαιθρο προς τις πόλεις. — διόγκωση του κρατικού μηχανισμού (βλ. πελατειακές σχέσεις με τα κόμματα) και ενίσχυση του καθοδηγητικού ρόλου του κράτους.

Η τέτοια διόγκωση και διαμόρφωση του ελληνικού κράτους ούτε από κάποια εντόπια αστική τάξη υποκινήθηκε, ούτε την ωφέλησε. Απεναντίας, ο όγκος, η δυσκαμψία και η δαπανηρότητα του κράτους αποτέλεσε τροχοπέδη (…)

Σφάλμα να αποκαθίσταται ευθύγραμμες γραμμές ανάμεσα σε «τάξεις» και «κόμματα», ιδιαίτερα στην Ελλάδα / δεν πρέπει να παραβλέπεται η εκτεταμένη αυτονομία του πολιτικού – κομματικού παιγνιδιού ως πελατειακής σχέσης πολιτικού – ψηφοφόρου. Ο ψηφοφόρος παρέχει υποστήριξη προσδοκώντας προστασία. Ο πολιτικός εκποιεί το κράτος στους ψηφοφόρους, με αντάλλαγμα να το κατέχει ο ίδιος. / είναι κατά κανόνα δευτερεύουσες ή και απλώς προσχηματικές οι «ιδεολογικές» αντιθέσεις ή αντιθέσεις «αρχών». Στο πολιτικό φάσμα ένας πολιτικός καταλαμβάνει μια θέση γιατί όλες οι υπόλοιπες είναι κατειλημμένες / Η διόγκωση του κρατικού μηχανισμού για σκοπούς κομματικού οφέλους υπήρξε έργο εξίσου όλων των κομμάτων / όλα τα ελληνικά κόμματα υπήρξαν κρατικιστικά.

Ο πελατειακός χαρακτήρας των κομμάτων τα έκανε και «λαϊκά», εφ όσον η ανάγκη ταυτόχρονης εξυπηρέτησης ατόμων και ομάδων ή «κλάδων» μέσω του κράτους καθιστούσε ουσιαστικά αδύνατη την άσκηση μονοσήμαντης και συνεπούς ταξικής πολιτικής (τέτοιο θέμα δεν έμπαινε ποτέ πιεστικά. Η βαθμιαία αποσύνθεση των πατριαρχικών δομών δημιούργησε ως κύριο τμήμα του κοινωνικού κορμού μια ευρύτατη μάζα μικροαστών και μικροϊδιοκτητών, οι οποίοι μπορούσαν εξίσου καλά σε ένα «δεξιό» / «φιλελεύθερο» / «αριστερό» κόμμα. Η λεγόμενη αστική τάξη (βρέθηκε) συνήθως στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας. Χρησιμοποιούσε τις ίδιες πελατειακές σχέσεις (…) στον τύπο της συνήθους κρατικιστικής λογικής (περισσότερη κρατική παρέμβαση).

Η «αστική τάξη» δε στάθηκε ποτέ αρκετά συγκροτημένη, ομοιογενής και ισχυρή ώστε να ταυτιστεί με την πολιτική διακυβέρνηση της χώρας. Στον 20ο αιώνα, η υποχώρηση των πατριαρχικών δομών ακολουθήθηκε από σταδιοδρόμηση στοιχείων με μικροαστική ή αγροτική προέλευση με μικροαστική καταγωγή, άρα με όχι δεδομένη ταύτιση με τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Ακόμα περισσότερο ο κρατικός μηχανισμός, ο οποίος προερχόταν κυρίως από καθυστερημένα στρώματα (χαρακτηριζόταν από) αγραμματοσύνη, στενοκεφαλιά, κουτοπονηριά ή συμπλεγματικότητα + η ανυπέρβλητη ικανότητα του δημοσίου υπαλλήλου να προσανατολίσει τη δραστηριότητά του σε απρόσωπες, γενικές και αφηρημένες αρχές. Αντ΄ αυτού, αξίες πατριαρχικής κοινωνίας: ιδιαίτερη πατρίδα, συγγενείς, φίλοι, φίλοι των φίλων, προστάτες και προστατευόμενοι. –> συνδυασμοί άλλοτε σπαρταριστοί και άλλοτε αξιοδάκρυτοι.

Κράτος. Η διανομή των θέσεων μέσω πατριαρχικών – πελατειακών διαδικασιών  υπερβολική αύξηση των θέσεων χαμηλές αμοιβές. Η μιζέρια επακόλουθο της μεγαλοθυμίας. Πολίτες για το κράτος: Πάμπλουτος και παντοδύναμος δότης. Ταυτόχρονα, απατεώνας και τύραννος, άρα κάθε πλάγια οδός, κατανοητό και συγγνωστό μικροπαράπτωμα. (…) Τα πλάγια μέσα δεν αποτελούσαν πια την παράβαση των κανόνων, αλλά τον μόνο δυνατό τρόπο λειτουργίας τους.

Τα «τζάκια» συμφιλιώθηκαν με το κράτος μόνον από τη στιγμή που μπόρεσαν να το ελέγξουν (επιρροή στη μοναρχία – πελατειακός κοινοβουλευτισμός). Όμως το έλεγξαν για να το αδρανοποιήσουν, όπως τους υπαγόρευε ο κοινωνικός τους χαρακτήρας που ρίζωνε σε προκρατικές συνθήκες και έξεις. Έτσι οι γραφειοκρατικοί μηχανισμοί καταδικάστηκαν σε υποπλασία (εκσυγχρονιστική λειτουργικότητα) και υπερτροφία (ειδικό βάρος στην νεοελληνική πραγματικότητα). (…) Η ταξική σύγκρουση αμβλυνόταν γιατί όλοι οι «κλάδοι» στρέφονταν ταυτόχρονα προς τη μεριά του κράτους, ικετεύοντας ή απειλώντας το, και όχι σε πρώτη γραμμή ο ένας εναντίον του άλλου.