ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΜΑΣ ΘΕΣΕΩΝ

   Πιστεύουμε στην Εθνική Δημοκρατία και στον Εθνικό Κοινοβουλευτισμό. Πιστεύουμε στο υπάρχον Ελληνικό Σύνταγμα και στα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών που απορρέουν από αυτό. Δεν αναγνωρίζουμε καμία άλλη αρχή ή εξουσία πέραν της συνταγματικώς εν Ελλάδι κατοχυρωμένης Εκτελεστικής, Νομοθετικής και Δικαστικής. Δεν αναγνωρίζουμε καμία άλλη, και δη ξενόφερτη, αρχή ή εξουσία που επιβάλλεται ή θέλει να επιβληθεί με οποιαδήποτε μορφή ή και τρόπο προκειμένου να ανατρέψει το Σύνταγμα με έμμεσο ή και άμεσο τρόπο και κατ’ επέκταση να καθυποτάξει την ελευθερία των Ελλήνων και εν τέλει να απεμπολήσει την Ελληνική Εθνική Κυριαρχία.

   Πιστεύουμε ότι όλα τα έθνη έχουν το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και του αυτοπροσδιορισμού και δεν οφείλουν να υπακούουν στις προσταγές άλλων εθνών είτε συνυπάρχουν με αυτά σε οικονομικούς, στρατιωτικούς ή και άλλους οργανισμούς πολλώ δε όταν διακυβεύεται η ίδια η ουσία της έννοιας του Έθνους τους δηλαδή της κοινής νοοτροπίας, της κοινής κουλτούρας, των κοινών παραδόσεων δηλαδή της συλλογικής εθνικής συνείδησης. Δεν αναγνωρίζουμε τα πολυπολιτισμικά κράτη - έθνη και είμαστε εναντίον της ιδεολογίας και οικονομικής θεωρίας της Νεοφιλελεύθερης Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων καθώς θεωρούμε πως στο όνομα δήθεν της ελεύθερης παγκόσμιας οικονομίας και της ελεύθερης διακίνησης των ανθρώπων (μετανάστευση λόγω ένδειας ή πολέμων), εξυπηρετούνται οι εθνικισμοί και οι ιμπεριαλισμοί των μεγάλων δυνάμεων όπως των ΗΠΑ, Ρωσίας, Γερμανίας, Γαλλίας, Μεγάλης Βρετανίας, Κίνας, Ιαπωνίας. Δεν αναγνωρίζουμε το διεθνιστικό Μαρξιστικό – Λενινιστικό μοντέλο και τις παραφυάδες του, όπως το Τροτσκιστικό και άλλα παράγωγα μοντέλα, καθώς θεωρούμε ότι είναι αποδεδειγμένα αποτυχημένα και μη εφαρμόσιμα κοινωνικοοικονομικά συστήματα που καταλήγουν σε μία, κατά τον ίδιο τον Λένιν, ιδιότυπη συνεχή δικτατορία του προλεταριάτου και σε μία διαχρονικά αδιάλειπτη Νομενκλατούρα.

   Πιστεύουμε σε μία Εθνική, Πατριωτική και Δημοκρατική Ελλάδα με ανεπτυγμένη και διαρκή δημόσια παιδεία, με αυτοδύναμη οικονομία και δυνατότητα προγράμματος τουλάχιστον εκατονταετούς ανάπτυξης του πρωτογενούς και δευτερογενούς τομέα της, με δυνατό σύστημα δημόσιας υγείας, με ισχυρή άμυνα, με αίσθημα δημόσιας ασφάλειας για όλους τους Έλληνες. Πιστεύουμε στα αυτονόητα, δηλαδή σε μία Μεγάλη Τρισένδοξη, Ελεύθερη και Ευτυχισμένη Ελλάδα! Πιστεύουμε στο κοινωνικό καθεστώς που μας κληροδότησαν οι πρόγονοι μας, μέσα στο οποίο μεγαλούργησε η φυλή μας και το οποίο σέβεται την Ατομική Ελευθερία, και τις παραδόσεις της Πατρίδας της Θρησκείας και της Οικογένειας!      

  

 

 

Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΡΟΠΥΡΓΙΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΛΑΙΛΑΠΑ ΤΗΣ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

Το πρόβλημα της Ελλάδας, όπως προπαγανδίζεται από τα ΜΜΕ που στην πλειοψηφία τους χειραγωγούνται από το παγκόσμιο κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί σε μία ομάδα ανθρώπων, είναι ένα πείραμα που αφορά κυρίως στο επόμενο στάδιο για να εφαρμοστεί το όνειρο που εδώ και έναν αιώνα έχουν τα ιδιωτικά συμφέροντα. Να διαλυθούν τα εθνικά κράτη, να εξαφανιστούν οι πολιτικές ιδεολογίες, και να επικυριαρχήσει η πολυδιαφημιζόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Ο μέσος άνθρωπος έχει πλήρη άγνοια για το πώς παίρνονται εθνικές στρατηγικές αποφάσεις. Όποιες αλλαγές και να επέλθουν με την ψήφο του συμβαίνουν μετά από πολύ καιρό και συνήθως αποδεικνύονται ανούσιες.

Υπάρχουν τρεις οργανώσεις που έχουν το μονοπώλιο στην επιρροή της διεθνούς πολιτικής στο παρασκήνιο. Η Skulls and Bones, το CFR και η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ. Αυτές οι τρεις οργανώσεις είναι το ίδιο πράγμα και συνεργάζονται σαν συγκοινωνούντα δοχεία θέλοντας να κυριαρχήσουν στον κόσμο ελέγχοντας την εργασία, το κεφάλαιο και τη γη. Υπάρχει όμως και μία τέταρτη οργάνωση που συχνά γίνεται αναφορά. Σε αντίθεση με τις άλλες η δράση της είναι δημόσια και τίποτα δεν συμβαίνει πίσω από κλειστές πόρτες. Είναι γνωστή ως η τριμερής επιτροπή. Το 1973 ο Ντέιβιντ Ρόκφελερ επίσης μέλος της CFR ζήτησε να υπάρχουν και Ιάπωνες στην Λέσχη Μπίλντεμπεργκ αλλά η πρόταση του απορρίφθηκε. Τότε δημιούργησε την Τριμερή Επιτροπή που διεξάγει ετήσιες συναντήσεις για 350 άτομα κι πάλι υψηλόβαθμα στελέχη και διευθυντές επι...

χειρήσεων ιδιοκτήτες των μέσων ενημέρωσης και πολιτικούς καθώς και μέλη μη κυβερνητικών οργανισμών περιλαμβανομένων αυτή τη φορά και Ιαπώνων. Η ιδέα ήταν η δημιουργία ενός τριμερούς διαλόγου μεταξύ Ασίας, Αμερικής και Ευρώπης. Ο πρώην πρόεδρος των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ ήταν παρών σε πολλές συναντήσεις. Η τριμερής επιτροπή δεν κατηγορήθηκε μόνο από συγγραφείς. Μεγάλος επικριτής της υπήρξε ο Μπάρι Γκολντουότερ πρώην κυβερνήτης των Δημοκρατικών και υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ που την περιέγραψε με πολύ σκληρά λόγια. «Αυτό που επιδιώκει η Τριμερής Επιτροπή είναι η δημιουργία μίας παγκόσμιας οικονομικής δύναμης που θα ξεπερνά την κυβέρνηση των εμπλεκομένων κρατών. Ως διοικητές και δημιουργοί αυτού του συστήματος θα κυβερνούν τον κόσμο». Την δεκαετία του ’80 δεν ήταν η αριστερά αλλά η δεξιά που τους επιτέθηκε. Η Αμερικανική Λεγεώνα, οι βετεράνοι Πολέμων του Εξωτερικού και η υπερσυντηρητική ομάδα Τζον Μπιρτς κατηγόρησαν την επιτροπή και ζήτησαν έρευνα του Κογκρέσου. Οι απαιτήσεις τους, όμως, θάφτηκαν αμέσως. Κατά την προεκλογική εκστρατεία του 1980 ο Ρόναλντ Ρέηγκαν επιτέθηκε στον Τζίμι Κάρτερ λέγοντας ότι είχ 19 μέλη της επιτροπής μαζί με τον ίδιο στην κυβερνητική του ομάδα. Ο Ρέηγκαν δήλωσε πως αν εκλεγόταν πρόεδρος δε θα σταματούσε μέχρι ν’ αποκαλύψει τα μυστικά της επιτροπής. Όταν ο Ρέηγκαν τελικά εκλέχθηκε πρόεδρος περιέλαβε στην κυβέρνηση 28 μέλη της CFR, 10 μέλη της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ και τουλάχιστον δέκα απ’ την τριμερή επιτροπή. Αντιπρόεδρος του ήταν ο Τζορτζ Μπους, μέλος της επιτροπής.

Μεγάλο μέρος της αμερικανικής στρατιωτικής βιομηχανίας συνεργάστηκε με το ναζιστικό καθεστώς της Γερμανίας συνεισφέροντας σημαντικά στην άνοδο του στην εξουσία. Αυτό το σοβαρότατο ιστορικό γεγονός είναι άγνωστο ακόμη και σήμερα όπως και η σχέση της μυστικής φοιτητικής οργάνωσης Skulls and Bones (S&B) του πανεπιστημίου του Γέϊλ στις ΗΠΑ με την Γερμανία πριν τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Το 1930 ο Πρέσκοτ Σέλντον Μπους πατέρας του προέδρου Τζόρτζ και παππούς του Τζορτζ του νεότερου μέλος της Skulls and Bones από το 1917 καθώς και πρόεδρος της Union Banking ανέπτυξε επαγγελματική δραστηριότητα με τον Frits Thissen τον γερμανό μεγιστάνα που εξόπλιζε στρατιωτικά τον Χίτλερ. Η εταιρία έκλεισε από τον πρόεδρο Τρούμαν κατά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο βάσει του νόμου περί εμπορίας με τον εχθρό. Με άλλα λόγια επειδή συνεργαζόταν με τους Ναζί. Εκτός του Πρέσκοτ Μπους πολλοί άλλοι πρόεδροι της Union Banking στην Ν.Υόρκη ήταν επίσης μέλη της Skulls and Bones όπως ο Ρόλαντ Χάριμαν και ο Έλερι Σέτζγουϊκ Τζέιμς. Το 1938 ο Μπους πλέον σύμβουλος στην Μπράουν Μπράδερς Χάριμαν εξέδωσε δάνειο προς τη Γερμανία του Χίτλερ ώστε να επιτρέψει την εισαγωγή πετρελαίου από την Στάνταρ Όϊλ. Το 1941, τη χρονιά που οι ΗΠΑ μπήκαν στον πόλεμο η Στάνταρ Όϊλ που ανήκε στους Ροκφέλερ, μέλη της S&B είχε έξι πετρελαιοφόρα με σημαία Παναμά που χειριζόταν γερμανικό πλήρωμα. Αυτά τα δεξαμενόπλοια μετέφεραν καύσιμα προς τα Κανάρια Νησιά απ’ όπου ανεφοδιάζονταν τα γερμανικά υποβρύχια. Στο μεταξύ τα συμμαχικά στρατεύματα θυσιάζονταν την Ευρώπη. Ο ερευνητής Άντονι Σάτον υποστηρίζει ότι η S&B δεν είναι μία αμερικάνικη οργάνωση αλλά παρακλάδι ξένης μυστικής οργάνωσης. Σύμφωνα μ’ αυτόν τον ειδικό, είναι ένας απ’ τους λόγους που η μυστικότητα εντός της οργάνωσης είναι τόσο σημαντική. Ο κατάλογος των μελών της περιλαμβάνει σημαντικά ονόματα. Πολλά απ’ αυτά είναι άτομα που προασπίζονται τις ΗΠΑ. Η συμμετοχή στην S&B έχει τα προνόμια της. Τουλάχιστον τρεις αμερικανοί πρόεδροι ήταν ή είναι μέλη. Ο Τζωρτζ W Μπους, ο πατέρας του Τζορτζ Μπους, και ο Ουίλιαμ Τάφτ. Η πρόταση πως αυτή η μικρή ομάδα προνομιούχων κινεί τα νήματα της αμερικάνικης δύναμης και μαζί όλου του κόσμου, έχοντας μέλη σε καίριες θέσεις εξουσίας υποστηρίζεται από σημαντικά επιχειρήματα. Οι εκλογές του 2004 είδαν το αδύνατο να πραγματοποιείται. Τόσο ο Ρεπουμπλικάνος Τζορτζ W Μπους όσο και ο δημοκρατικός αντίπαλος του Τζον Κέρι ήταν μέλη της S&B. Προτού κατέβουν ως εκπρόσωποι των κομμάτων τους στις εκλογές, που υποτίθεται ότι έχουν διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις είχαν και οι δύο ορκιστεί πίστη στις ίδιες αρχές της μυστικής τους οργάνωσης. Και το χειρότερο μοιράζονται μυστικά που δεν ξέρουν οι ίδιοι οι ψηφοφόροι τους. Η πιο σημαντική ερώτηση για τους αμερικανούς πολίτες αλλά και τους πολίτες όλου του κόσμου είναι: Τα μέλη της S&B βάζουν την αδελφότητα πάνω από την κοινωνική ευθύνη; Όπως δείχνει η υπόθεση με το σκάνδαλο της τράπεζας εμπορίου (BCCI) την δεκαετία του 1980 είναι αδιαμφισβήτητα, ναι! Το σκάνδαλο με την Τράπεζα Εμπορίου και τη Διεθνή Πίστη έγινε πρωτοσέλιδο το ’80. Τα εν λόγω ιδρύματα κατηγορήθηκαν για ξέπλυμα χρήματος και για χρηματοδότηση τρομοκρατικών επιχειρήσεων. Το σκάνδαλο αμαύρωσε τη φήμη της αμερικανικής κυβέρνησης καθώς η τράπεζα λειτουργούσε ελεύθερα στην Αμερική και ήταν συχνός χρηματοδότης σε πολιτικές εκστρατείες. Η κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους μπλόκαρε την έρευνα που είχε ανατεθεί σε ανεξάρτητη αρχή υπό την προεδρία του Τζον Κέρι της S&B. Τα ιδρύματα απορροφήθηκαν από άλλες σεβαστές τράπεζες και το θέμα σκεπάστηκε και δεν αναφέρθηκε ξανά. Ποιος διοικεί την S&B; Πως τα μέλη της επηρεάζουν αποφάσεις; Ίσως κοιτώντας στα τελετουργικά μύησης τους θα δούμε τη δύναμη που ασκούν τα μέλη στην αδελφότητα τους είτε αυτοί είναι βιομήχανοι, διανοούμενοι ή πολιτικοί και θα υποθέσουμε πως χρησιμοποιούν τη δύναμη τους. Κάθε χρόνο μόνο 15 τελειόφοιτοι του Γέιλ γίνονται μέλη της S&B. Οι υποψήφιοι πρέπει να προταθούν από τους τελειόφοιτους του Γέιλ που αποτελούν ήδη μέλη. Το κριτήριο επιλογής επίσης περιλαμβάνει την ικανότητα του υποψήφιου να αυξήσει το κύρος της εταιρίας. Δύο ψήφοι κατά του υποψηφίου αρκούν για την απόρριψη του. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ είναι γεμάτη με μέλη της S&B. Ο Τζόρτζ W Μπους είχε 11 μέλη της S&B στην 1η του κυβέρνηση. Προσθέστε διάφορους κυβερνήτες, γερουσιαστές και δικαστές, διευθυντές της CIA, της Ομοσπονδιακής Τράπεζας, και προέδρους τραπεζών όπως της Τζέι Πι Μόργκαν Τσέις και Μόργκαν Στάνλι Ντιν Ουίτερ. Τα αμερικάνικα μέσα ενημέρωσης δεν απέχουν πολύ. Ανάμεσα τους τα περιοδικά TIME και Newsweek ανταγωνιστές θεωρητικά ιδρύθηκαν από μέλη της S&B. Οι μεγαλύτερες οικογένειες επίσης ανήκουν στην οργάνωση όπως οι Bush, Bundy, Harriman, Lord, Phelps, Rockefeller, Taft, Whitney, όλοι τους έχουν περάσει απ’ τη διαδικασία της μύησης των S&B. Όλοι τους έχουν αποκαλύψει τα πιο κρυφά μυστικά τους. Υπολογίζεται ότι υπάρχουν 800 περίπου μέλη της S&B σήμερα με τους μισούς ενεργά μέλη και σε καίριες θέσεις στην αμερικανική οικονομία και πολιτική εξουσία. (Evan G. Galbraith Σύμβουλος ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, Willliam H. Donaldson - Chairman Securities Commission, George H. Walker III – U.S. Ambassador to Hungary, Jack E. McGregor – Member Saint Lawrence Corporation, James E. Boasberg – Judge Superior Court of the district of Columbia, Victor Ashe – Director Fannie Mae, Roy Leslie Austin U.S. Ambassador to Trinidad and Tobago, Robert McCallum, Jr – Attorney General Civil Divission, Rex Cowdry – Director Economic Council, Edward E. McNally – President of Homeland Security, David B. Wiseman – Attorney Justice Department)

Ένας οργανισμός που σίγουρα κινεί τα νήματα πίσω από ένα προσωπείο αλτρουιστικής οργάνωσης είναι το CFR (Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων - Council of Foreign Relations). Βρίσκεται κυριολεκτικά κρυμμένο σε ένα κτίριο στην πρωτεύουσα των ΗΠΑ Ουάσινγκτον στον έβδομο όροφο κάποιου κτιρίου. Αυτοαποκαλούνται ως μια μη εξτρεμιστική πηγή πληροφοριών και ανάλυσης. Με άλλα λόγια μία «αθώα» δεξαμενή ιδεών (Think tank). Είναι, όμως, αυτό που λένε ότι είναι; Η απάντηση θα μας εξηγήσει πως συμβαίνουν διάφορα γεγονότα που φαίνεται να είναι απόρροια της ελεύθερης βούλησης μας. Το Συμβούλιο Εξωτερικών Σχέσεων ιδρύθηκε τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο όταν μία πανεπιστημιακή αδελφότητα (fraternity) έδωσε στον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ Ουίλσον μία σειρά προτάσεων προς ενίσχυση της παγκόσμιας δημοκρατίας μετά την ήττα του Γου...

λιέλμου του Β’. Αυτές τις προτάσεις τις υποστήριξε ο συνταγματάρχης Χάουζ σύμβουλος του προέδρου Ουίλσον. Ο Ουίλσον παρουσίασε τις προτάσεις στο Κογκρέσο τον Ιανουάριο του 1918 όπου και εγκρίθηκε και το CFR ιδρύθηκε επισήμως το 1921. Αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι οι πρώτοι χρηματοδότες του CFR ήταν ισχυροί οικονομικοί οίκοι των ΗΠΑ όπως: οι Ροκφέλερ, Μέλον, Χάριμαν, Σιφ, Κουν, Λόεμπ και οι Κάρνεγκι. Το υποστήριξαν και σημαντικές ξένες προσωπικότητες όπως ο εκατομμυριούχος Νοτιοαφρικανός αποικιοκράτης Σερ Σέσιλ Ρόουντς και οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες Ουόρμπουργκ και Ρότσιλντ. Το CFR δεν κρύβει ούτε τα μέλη του ούτε τη δράση του. Τουλάχιστον έτσι φαίνεται. Βρίσκεται μεταξύ της Λεωφόρου Παρκ και 68ης οδού στη Νέα Υόρκη. Οι αναφορές έχουν πρόσβαση στο κοινό καθώς μπορούν να ληφθούν εύκολα από το διαδίκτυο όπου διατηρεί ιστοσελίδα στη διεύθυνση www.cfr.org και εκδίδει την πιο έγκυρη εφημερίδα πολιτικής ανάλυσης την «Φόριν Αφέαρς». Φαίνεται να μην έχουν τίποτα να κρύψουν. Αλλά αυτό στην πραγματικότητα δεν είναι παρά το προσωπείο. Στην πραγματικότητα το CFR είναι ένας επικίνδυνος οργανισμός που θέλει να έχει τον πλήρη παγκόσμιο έλεγχο ασκώντας επιρροή στην παγκόσμια οικονομία. Με άλλα λόγια ιδιωτικοποιώντας την παγκόσμια πολιτική εξουσία καταργώντας τα εθνικά κράτη. Η στρατηγική κυριαρχίας του CFR είναι ο έλεγχος των αντικρουόμενων πλευρών και απώτερος σκοπός του είναι η δημιουργία μίας ιδιωτικής παγκόσμιας κυβέρνησης που θα διοικεί τα κράτη σαν επιχειρήσεις. Για να επιτευχθεί αυτό θα πρέπει να διαβρώσει την πολιτική δομή των κρατών. Να υιοθετήσει κοινά διεθνή κοινωνικοπολιτιστικά πρότυπα. Και εν τέλει να επιβάλλει ένα διεθνές οικονομικό σύστημα βασισμένο στο χρέος το οποίο να μπορεί να ελέγχει. Αυτό θα επιτευχθεί προκαλώντας διεθνείς διαμάχες που θα κρατήσουν τις λαϊκές μάζες ενωμένες ενάντια σε αληθινούς ή φανταστικούς «κοινούς εχθρούς». Μπορεί όμως μια οργάνωση να επιτύχει κάτι τέτοιο; Αν ναι, τότε πόση δύναμη πρέπει να συγκεντρώσει; Για να γίνει κάποιος από τα 42.000 περίπου μέλη του CFR είναι υποχρεωτικό να είναι αμερικάνος ή να πρόκειται άμεσα να πάρει την υπηκοότητα.

Το CFR είναι γεμάτο στελέχη οικονομικών οργανισμών, ισχυρούς βιομήχανους, και στελέχη των ΜΜΕ. Ακαδημαϊκοί και διανοούμενοι, υψηλά στρατιωτικά στελέχη, πολιτικοί, αξιωματικοί, πρυτάνεις πανεπιστημίων και ερευνητές είναι επίσης δεκτοί. Οι αναφορές τους αναγνωρίζουν απειλές, ευκαιρίες, αδυναμίες κι έπειτα παρέχουν λειτουργικό, τακτικό και στρατηγικό σχεδιασμό σε όλους τους τομείς ενδιαφέροντος των ΗΠΑ. Το ερώτημα είναι για το καλύτερο ή για το χειρότερο; Μεταξύ των μελών του CFR είναι ο Ντέιβιντ Ρόκφελερ, ο Χένρι Κίσιγκερ, ο Μπιλ Κλίντον, η πρώην Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Μαντλίν Ολμπράιτ, ο δισεκατομμυριούχος επενδυτής Τζόρτζ Σόρος, ο δικαστής του Ανωτάτου Δικαστηρίου Στίβεν Μπράιερ, ο πρόεδρος του δικτύου των Media CBS Λόρενς Τις, ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ, ο πρόεδρος της Τζένεραλ Ελέκτρικ Τζακ Ουέλς, η νυν Υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις, ο πρόεδρος του δημοσιογραφικού οργανισμού CNN Τόμας Τζόνσον και η Κάθριν Γκράχαμ, πρόεδρος της εφημερίδας Ουάσιγκντον Ποστ του περιοδικού Newsweek και της εφημερίδας International Tribune. Όπως επίσης μέλος ήταν και ο Άλαν Ουέλς Ντάλις, ιδρυτής της CIA καθώς και ο τραπεζίτης Πολ Μόριτζ Ουόρμπουργκ που γεννήθηκε στη Γερμανία και μετανάστευσε στις ΗΠΑ όπου το 1913 εμπνεύστηκε και σχεδίασε το νόμο για τη δημιουργία της Ομοσπονδιακής Τράπεζας (Federal Reserve Bank). Είναι η κεντρική αμερικάνικη τράπεζα που το κεφάλαιο της δεν είναι δημόσιο αλλά ιδιωτικό και βρίσκεται στα χέρια ιδιωτικών τραπεζών. Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα δεν είναι ο μόνος οργανισμός που σχετίζεται άμεσα με το CFR και τους σκοπούς του. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (IMF) και η Παγκόσμια Τράπεζα (WB), που δημιουργήθηκαν το 1945 (όχι σε χρονικά τυχαίο ορόσημο) μετά το τέλος του Β’ Παγκόσμιου Πόλεμου στην συμφωνία του Μπρέντον Γουντς με πρωτεργάτη και εμπνευστή τον οικονομολόγο «σωτήρα» του οικονομικού κραχ του 1929 Κέυνς (Κεϋνσιανισμός), ιδρύθηκαν από μέλη του CFR. Οι τρεις αυτοί οργανισμοί ελέγχουν το παγκόσμιο κεφάλαιο καθώς και την πολιτική παροχών βοήθειας. Με άλλα λόγια αποφασίζουν ποιος κερδίζει και ποιος χάνει. Τόσο το ΔΝΤ όσο και η Παγκόσμια Τράπεζα έχουν κατηγορηθεί για κακή διαχείριση σε παγκόσμιες κρίσεις όπου αντί να λειτουργούν ως πιστωτές σε έκτακτες ανάγκες ενεπλάκησαν στις οικονομίες των πιο χρεωμένων κρατών υπαγορεύοντας τους απαιτώντας μακροοικονομικές πολιτικές βυθίζοντας τα σε μεγαλύτερα χρέη. Αυτή η πολιτική είχε καταστροφικά αποτελέσματα σε χώρες όπως η Βραζιλία, η Αργεντινή, η Τουρκία και το Μεξικό. Ο Τζόζεφ Στίγκλιτς, νομπελίστας οικονομολόγος έχει επιτεθεί συχνά στην απόδοση του ΔΝΤ υπονοώντας ότι ευθύνεται για τις προαναφερθείσες κρίσεις. Αυτό δεν μπορεί να θεωρηθεί σε καμία περίπτωση αερολογία καθώς ο Στίγκλιτς ήταν αντιπρόεδρος στην Παγκόσμια Τράπεζα από το 1997 έως το 2000. Με άλλα λόγια ένας εκ των έσω. Αν δούμε πως θησαυρίζουν οι βιομηχανίες φαρμάκων ενώ πεθαίνουν όσοι δεν έχουν τα χρήματα για τα φάρμακα αυτά. Αν σκεφτούμε τη ζημιά που προκαλούν οι πολυεθνικές στις αποκαλούμενες χώρες του Τρίτου Κόσμου. Αν δούμε τους μηχανισμούς δανεισμού των τραπεζών που προκαλούν κρίσεις που βυθίζουν χώρες στη φτώχεια. Αναρωτιόμαστε, είναι ο οικονομικός πόλεμος πολύ πιο αποτελεσματικός όταν έχει να κάνει με παγκόσμια εξουσία; Είναι τα μέλη του CFR υπεύθυνα για κάτι τέτοιο; Ή είναι απόρροια του καπιταλιστικού συστήματος; Η ιδέα ενός κόσμου ελεγχόμενου από ιδιωτικές επιχειρήσεις υπό τις οδηγίες του CFR φαντάζει λογική. Αυτές οι εταιρίες έχουν τζίρο διπλάσιο του ΑΕΠ των ΗΠΑ και απασχολούν πάνω από 25 εκατομμύρια υπαλλήλους στις ΗΠΑ μόνο. Η δύναμη τους είναι ήδη πολύ μεγάλη για να επηρεάσει και να χειραγωγήσει την πολιτική παγκοσμίως. Μπορεί το CFR να είναι απλά μία αθώα δεξαμενή σκέψης (Think Tank) όπως διατείνονται τα μέλη του. Αυτό που είναι σίγουρο είναι η αδιαμφισβήτητη δύναμη που έχουν αυτά τα ισχυρά μέλη.

Ίσως η πιο αποκλειστική οργάνωση στον πλανήτη να είναι η Λέσχη Μπίλντεμπεργκ και ίσως ο οργανισμός που όντως ελέγχει τον κόσμο. Ιδρυτές της εν λόγω λέσχης ήταν ο Τζόζεφ Ρέτινγκερ ένας πολωνός μετανάστης με σοσιαλδημοκρατικές ιδέες, και ο πρίγκιπας Μπέρνχαρντ της Ολλανδίας. Οι ετήσιες συσκέψεις που έχουν γίνει έκτοτε θεωρούνται καίριας σημασίας στη διεθνή πολιτική σκηνή. Για το γεγονός, κάθε χώρα στέλνει δυο επισκέπτες έναν συντηρητικό και τον άλλο φιλελεύθερο. Σύμφωνα με τον πρίγκιπα Μπέρνχαρντ η Λέσχη ιδρύθηκε για να ενισχύσει τη βορειοατλαντική συμμαχία να σταματήσει τον σοβιετικό επεκτατισμό και για να προωθήσει τη συνεργασία και την οικονομική ανάπτυξη των χωρών της Δύσης. Δύο γεγονότα όμως είναι πλήγμα για την αξιοπιστία του ιδρυτή της Λέσχης. Πρώτον, ο πρίγκιπας Μπέρνχαρντ ήταν ενεργό μέλος των Ες-Ες. Δεύτερον, σταμάτησε τις συνεδριάσεις το 1976 μετά την εμπλοκή του στο σκάνδαλο Λόκχιντ που σχετιζόταν με την αγορά μαχητικών αεροσκαφών. Η Λόκχιντ τότε είχε δωροδοκήσει Ιάπωνες, Ιταλούς και Ολλανδούς αξιωματικούς. Το ναζιστικό παρελθόν του πρίγκιπα δε σταμάτησε την Λέσχη από το να λαμβάνει την υποστήριξη των σοσιαλδημοκρατών ή της Τράπεζας Ρότσιλντ ή των Ρόκφελερ εβραϊκής καταγωγής και οι δύο. Άλλοι αρχικοί χρηματοδότες ήταν οι Ουόλενμπεργκ ιδιοκτήτες της Electrolux και της Ericson στη Σουηδία. Όλοι τους συμμετέχουν ενεργά στις ετήσιες συνεδριάσεις είτε άμεσα, είτε έμμεσα μέσω των εκπροσώπων τους. Επιβεβαιώνεται πως για τη λήψη αποφάσεων με διεθνή αντίκτυπο η ιδεολογία δεν παίζει τελικά μεγάλο ρόλο. Εξάλλου business is business. Ο χώρος, η ημερήσια διάταξη και οι συμμετέχοντες είναι γνωστά. Αυτό που είναι άγνωστο είναι τα θέματα συζήτησης καθώς η συνάντηση γίνεται κεκλεισμένων των θυρών και δεν εκδίδονται λεπτομερείς αναφορές. Η συνάντηση διεξάγεται ένα σαββατοκύριακο του Μαΐου και διαρκεί τρεις ή τέσσερις ημέρες συνήθως μερικές εβδομάδες πριν την ετήσια συνάντηση των G. Οι καλεσμένοι είναι τραπεζίτες, επιχειρηματίες και στελέχη ΜΜΕ καθώς και Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι πολιτικοί και ηγέτες. Οι συναντήσεις μας δίνουν μια ιδέα πως θα είναι τα κράτη στο μέλλον. Ομάδες οικονομικής δύναμης που κατέχει το παγκόσμιο κεφάλαιο αλλά και τα μέσα παραγωγής σ’ έναν κορεσμένο πλανήτη «άρρωστο» από τη φτώχεια και ελλιπή σε φυσικούς πόρους. Συμμετέχοντες στην Λέσχη Μπίλντεμπεργκ έχουν υπάρξει ο πρόεδρος των Γαλλικών Τηλεπικοινωνιών, της Κόκα Κόλα, της Ντανόν, της Χάινεκεν, της Τζέι Πι Μόργκαν Τσέις υψηλόβαθμοι Ευρωπαίοι κι Αμερικανοί αξιωματούχοι και υπουργοί και οι εκδότες εφημερίδων όπως η Ελ Παής, η Λα Ρεπούμπλικα, η Λε Φιγκαρό, η Τάιμς της Νέας Υόρκης, η Ντι Τσάιτουνγκ και η Ουόλ Στριτ Τζένεραλ ανάμεσα σε άλλες. Η Λέσχη είναι ένα εργαστήρι δοκιμών γι’ αποφάσεις που χώρες και επιχειρήσεις θα πάρουν αργότερα. Οι καλεσμένοι ανταλλάσουν απόψεις σε προτάσεις που θέτουν τα πιο ισχυρά κράτη. Έτσι προβλέπουν πως θ’ αντιδράσουν αληθινά αυτά τα κράτη και προσαρμόζουν αντιστοίχως τον τρόπο δράσης τους. Η ημερήσια διάταξη της Λέσχης είναι τα διεθνή ζητήματα. Το κατά πόσο μπορεί να τα διευθετήσει είναι ένα ανοικτό θέμα. Τα θέματα στην ημερήσια διάταξη της Λέσχης διαφέρουν ελάχιστα. Ανάλυση της κατάστασης στον κόσμο συζητήσεις σχετικά με την ασφάλεια στη Δύση τις οικονομικές και πολιτικές τάσεις στις ανεπτυγμένες χώρες καθώς και συζητήσεις πάνω στην πυρηνική ενέργεια και στη βιοτεχνολογία. Άλλοι διάσημοι συνομιλητές είναι ο Τζιοβάνι Ανιέλι πρόεδρος του ιταλικού γίγαντα FIAT και ο Χένρι Κίσινγκερ. Ο Μπιλ Κλίντον, ο Τόνι Μπλερ και η Άγγελα Μέρκελ συμμετείχαν πριν αναλάβουν τα καθήκοντα τους. Όπως έπραξε και ο Κόφι Ανάν τέως Γ. Γραμματέας του ΟΗΕ. Ο Ανάν ήταν παντρεμένος με την ανιψιά του Ουόλενμπεργκ. Ο Ουόλεμπερνγκ είναι ο πατριάρχης της ισχυρής Σουηδικής επιχειρηματικής οικογένειας που είχει υποστηρίξει την Λέσχη απ’ την αρχή. Άλλοι συμμετέχοντες είναι ο Χένρι Φορντ ο Β’, ο Ζορζ Πομπιντού, ο Χέλμουτ Σμιτ και ο βαρόνος Έντμοντ ντε Ρότσιλντ μαζί με τον πατέρα της ατομικής βόμβας, Ρόμπερτ Οπενχάιμερ. Ακολουθούν και άλλα ονόματα όπως ο Ντόναλντ Ράμσφελντ, ο Άλαν Γκρίνσπαν, ο Τζόρτζ Σόρος, ο Ντέιβιντ Ρόκφελερ, η βασίλισσα Βεατρίκη της Ολλανδίας, και ο γερουσιαστής και πρώην υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ Τζον Κέρι. Είναι η μεγαλύτερη λίστα οικονομικής και πολιτικής δύναμης που έχει ποτέ συγκεντρωθεί σε μία μόνο οργάνωση. Χρόνια μετά τη συμμετοχή του σε συνάντηση της Λέσχης ο Τζορτζ ΜακΓκι, τέως πρέσβης των ΗΠΑ στη Γερμανία είπε ότι η συνθήκη της Ρώμης που δημιούργησε την Κοινή Αγορά, γεννήθηκε σε συναντήσεις της Μπίλντεμπεργκ. Ο Τζακ Σάινκμαν, διευθυντής της τράπεζας Αμαλγκαμέιτεντ και μέλος της Μπίλντεμπεργκ δήλωσε το 1996: «Η ιδέα για ένα κοινό Ευρωπαϊκό νόμισμα συζητήθηκε πολλά χρόνια προτού γίνει πραγματικότητα. Επίσης συζητήσαμε την πιθανότητα έναρξης διπλωματικών σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας προτού ο πρόεδρος Νίξον τις επανεκκινήσει». Ο Ντέιβιντ Ρόκφελερ ο οποίος είναι μέλος της Skulls and Bones, του CFR και της Λέσχης Μπίλντεμπεργκ, είπε κάτι που αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες εξομολογήσεις: «Κάτι πρέπει να αντικαταστήσει τις κυβερνήσεις και θεωρώ πως η ιδιωτική δύναμη είναι επαρκές μέσο για να γίνει εφικτό αυτό».

Παρατηρούμε πως τα ίδια ονόματα εμφανίζονται ξανά και ξανά. Συντηρητικοί και φιλελεύθεροι, Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι, οπαδοί των Ναζί και σοσιαλδημοκράτες όλοι ζουν κάτω απ’ την ίδια στέγη με ένα κοινό σκοπό. Αν και φαίνεται να έχουν αντίθετες απόψεις στην πραγματικότητα μοιράζονται τα ίδια συμφέροντα. Το μόνο σίγουρο είναι πως υπάρχει ένα κράτος εν κράτει. Ίσως σ’ αυτό να αναφερόταν ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους όταν μετά τον πόλεμο του κόλπου το 1991 μίλησε για μία «νέα παγκόσμια τάξη πραγμάτων»: «Διακυβεύεται κάτι παραπάνω από μια μικρή χώρα. Διακυβεύεται μία μεγάλη ιδέα. Μια νέα τάξη πραγμάτων όπου τα έθνη έχουν ένα κοινό σκοπό την επίτευξη των παγκοσμίων φιλοδοξιών της ανθρωπότητας». Αν δούμε τον ρου της ιστορίας από την Βιομηχανική Επανάσταση μέχρι σήμερα ξετυλίγεται μια απίστευτη σε...

ιρά γεγονότων που φαίνεται ν’ αποδεικνύει την θεωρία συνωμοσίας. Ή τουλάχιστον παρέχει αρκετά επιχειρήματα. Πρώτον, η συγκέντρωση κεφαλαίων και άλλων πόρων σε λίγα ιδιωτικά χέρια όπως οι τράπεζες και πολυεθνικές επιχειρήσεις. Επιχειρήσεις που τα έσοδα τους είναι όσο το ΑΕΠ μιας χώρας και που η επιβίωση τους απαιτεί περισσότερα κέρδη ανεξάρτητα από το κοινωνικό κόστος. Δεύτερον, η δημιουργία δημοσίων οργανισμών ελέγχου που ουσιαστικά είναι η δημόσια εικόνα ιδιωτικών συμφερόντων. Στους οργανισμούς αυτούς είναι η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ, η Παγκόσμια Τράπεζα, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Τρίτον, η αδιαμφισβήτητη αύξηση των ιδιωτικοποιήσεων. Δηλαδή η συγκέντρωση μη ανανεώσιμων φυσικών πόρων, τηλεπικοινωνιακών υποδομών, βαριών βιομηχανιών και των αμυντικών, υγειονομικών και τραπεζικών συστημάτων μακριά από τα χέρια του λαού παραδίδοντάς τα στα χέρια ιδιωτικών επιχειρήσεων. Τέταρτον, το φαινόμενο της πολιτισμικής κι οικονομικής παγκοσμιοποίησης που ουσιαστικά σημαίνει την επιβολή ενός κυρίαρχου πολιτισμικού και οικονομικού συστήματος (Hollywood, Coca-Cola κλπ) στα συστήματα περιφερειακών χωρών. Πέμπτον, η δημιουργία εντάσεων και στερεοτυπικών (φανταστικών) εχθρών προς παραπλάνηση της κοινής γνώμης (πόλεμος κατά της τρομοκρατίας) και πάταξη της δυνατότητας συζήτησης ή συγκατάθεσης που οδηγεί σε απώλεια βασικών δημοκρατικών δικαιωμάτων. Ο Πατριωτικός Νόμος που ψηφίστηκε στις ΗΠΑ τα 2001 είναι καλό παράδειγμα. Στον πανικό, οι άνθρωποι αποδέχονται περισσότερο έλεγχο. Τέλος, το πιο ενδιαφέρον γεγονός. Περίπου όλοι οι βασικοί πρωταγωνιστές σ’ αυτά τα γεγονότα, αυτοί που πραγματικά παίρνουν τις αποφάσεις και κρατούν τα πολιτικά και οικονομικά ηνία της Δύσης έχοντας τον έλεγχο του στρατού ή των ψηφοφόρων είναι συμπτωματικά μέλη στις ίδιες οργανώσεις που συνεδριάζουν πίσω από κλειστές πόρτες.